Atlanten - 01.01.1907, Page 16
— 16
er Tikeraq-Elven. Den naar man op til efter en halv Dags
Marsch lia Ujaragssuit. Den næste Elv er Qavdlunaitsat-Elven
(de gamle Nordboeres Elv); medens man ofte kan vade over
den før omtalte Elv, er det aldrig Tilfældet med denne.
Den tredje Elv er Ikartoriaq Kangigdleq (det østre Over-
gangssted); denne kan man heller aldrig vade over. Oplandet
mellem disse to sidste Elve kaldes Nordboernes Land; det er
et Lavland uden Fjælde, ikke ret langt fra Indlandsisen. Dog
ser man ikke her noget Steds Tegn paa tidligere Bebyggelse.
Østen herfor ligger det, vi pleje at kalde for Qangatarsup
nuna (den store Fjældhules Land); her har tidligere været en
Fjældhule, hvor Renjægere plejede at overnatte; men denne
Fjældhule er nu oversvømmet af Søen. Landet her er ikke ret
stort og gaar lige op i Indlandsisen, men her er godt med
Rener.
Først paa den anden Side af Fjældhulens Land kommer
man, efter at have sat over endnu en Elv, til Tarssartoq; her
og ved Qaqugdluitsoq (Stedet, hvor der ikke findes Stormfugle),
der ligger Norden for, driver man Renjagter. Paa disse Land-
strækninger, der ere en Slags Nunataker, findes megen Ren.
Paa Grund af Søerne og Elvene kan man kun komme til dem,
naar man nordøst for Ujaragssuit gaar ud paa Bræen og lægger
Vejen over Kilungat.
Et Hold af Jægere, der med Ujaragssuit som Udgangspunkt
driver Jagt op til Landet ved Qaqugdluitsoq, plejer at fælde ca.
80 Rener. Selvfølgelig kunne de kun fragte en mindre Del af
Kødet. Dyrene jages ogsaa særligt for Skindets og Senernes
Skyld. De føre naturligvis ogsaa saa meget Kød med, som de
kunne overkomme; og med Jægerne følge i Reglen Kvinder, som
flække Kødet til Tørring, saa at det saaledes bliver lettere at
fragte i større Mængde. Man slæber med sig saa meget, man
kan overkomme, og det er ikke saa lidt.
Det er derfor ikke sandt, som nogle paastaa, at Renerne
blot nedskydes for Skindenes Skyld, medens man lader Kødet
ligge. Heller ikke kan jeg give dem Ret, som paastaa, at Dyrene
ofte planløst nedskydes. Men Kød gaar der selvfølgelig til Spilde;
det er de lange Vejstrækningers Skyld.
Og endnu en Ting maa jeg bemærke: Der er bleven sagt,
at det meget Kød, der efterlades i Jagtdistrikterne, forjager,
naar det ligger og raadner hen, Vildtbestanden; men ingen, som