Atlanten - 01.01.1907, Page 19
19 —
Naar man derfor har faaet sin Konebaad op i Søen, behøver
man ikke at være bange for, at man ikke skal faa den fyldt
med Kød, Sener og Skind. Nedturen fra Søen og til Havet er
ikke ganske ufarlig, da man visse Strækninger maa rutsche
ned ad Elven i Baaden; da gælder det om at have to dygtige
Styrmænd. Men Resultatet af en Konebaadstur derop er dog
al Tid et godt Tillæg til Vinterforraadet og mange gode Skind.
Endnu et sidste Rendistrikt skal jeg omtale, og det er
Qugssuk-Bugtens Opland. Herfra jages i østlig Retning over
Narsarssuaq-Sletten, helt op til den før omtalte Taserssuaq; paa
Sletten her samle Renerne sig, navnlig hen paa Efteraaret, i
store Flokke. Paa Qugssuk’s Vestside jages der helt ned til
Landet over for Kolonien Godthaab, og i nordlig Retning op til
Niaqungunaq-Fjorden, sønden for Atangmik.
Som du ser, er det ikke faa Distrikter, der yde Qornoq-
boerne gunstige Vilkaar for Renjagter. Heriblandt er endda ikke
medregnet Distrikterne om Ameralik, hvor særlig Godthaaberne
og Umanaqsboerne jage. Dog ere de her nævnte Strækninger
af saa stor Udstrækning, at vi ikke hver Sommer naa at komme
alle Steder ind, hvor der er Jagtlejlighed.
Renerne spille en stor Rolle for os; mest Skindene og Senerne.
Skindene anvende vi dels til Klæder, dels til Rrikseunderlag;
nogle anvende dem ogsaa som Salgsvare til Kystboer, der ikke
faa Tid til at jage Ren, og da det ikke er saa sjældent, at Fjord-
boer, som ere fremragende Renjægere, kunne have noget van-
skeligt ved at skaffe Skind til deres Kajakker, er det ikke ual-
mindeligt, at Renskind gives i Bytte for Kajakskind.
Vinterforraad før og nu. Jeg har allerede i det fore-
gaaende paavist, hvor uensartet Fangstdyrenes Forekomst er,
og at en Boplads Velstand eller Mangler i høj Grad er afhængig
af Sødyrstrækket; og med daarlig Fangst er det jo ikke blot
Maden og Klæderne, det gaar ud over, det er ogsaa Redskaberne,
der lide derunder. Kajakskind og Konebaadsskind slides og
ødelægges maaske ogsaa uden at kunne erstattes trods Flid og
Slid, saalænge de større Sæler ikke vise sig.
Saa afhængige ere vi af Forhold, vi ikke selv ere Herre
over, og rent galt vilde det vel ogsaa gaa os, hvis vi i samme
Grad som vore Forfædre skulde være henviste til Sælfangst
alene; thi Sælerne tage af.
Renerne derimod ere i betydeligt Tiltagende, men dem have