Atlanten - 01.01.1907, Side 49
— 49
aldrig for tidligt, — aldrig før »Springtiden« — maa føre Re-
nerne til Vinterbejtet, der ellers kan blive ganske ødelagt. I
Brunsttiden, hvor Flokkene holde sig tæt samlede, ødelægges
meget Mos, hvis man ikke passer nøje paa. Naar Jorden be-
gynder at fryse, bliver Mosset meget sprødt, og Renerne, der da
løbe meget om, sparke Jorden op med Benene og opføre vilde
Kampe, maa nøje tilses.
I denne Tid, — fortælle Lapperne, — vejre Vildrenerne
Tamrenflokkene op paa lang Afstand og forsøge at blande sig
med dem, men Tamrenerne slutte sig ikke til dem; de vilde
Tyre kan i Kampiver blive saa tamme, at man kan gaa lien og
tage dem. Dog kan dette være meget farligt; men et let Jagt-
bytte afgive de da i alt Fald.
To Mand med tamme Hunde ere tilstrækkelige til at passe
en Flok paa 500 Rener. De renejende Familier kunne saaledes
dele sig i nogle, der fulgte med Renerne, og andre, der bleve
ved Vinterstationen, dels for at hugge Brænde og skære Tørv,
dels for at jage og fiske.
Det skal bemærkes, at Vilkaarene for Fiskeri her ere sær-
deles gunstige. Her findes uudtømmelige Mængder af Angmas-
sætter hvert Foraar, hen paa Sommeren mange Stortorsk og
Rødspætter, og endelig om Vinteren store Mængder af Rødfisk;
og denne sidste er en for Grønland overordentlig værdifuld Fisk,
da den foruden at være et godt Næringsmiddel, ogsaa ved sin
Fedme afgiver fortrinlig Lampetran. Endelig findes her Laks,
der giver Bugten Navn.
Om Vinteren er der fuldt af Ryper og Harer i Fjældene,
endvidere Blaaræve og Vildrener. Naar en Station oprettes, ville
disse sidste vel nok trække længere ind i Landet, dog ikke
længere, end at man med stor Fordel vil kunne jage dem.
Da vi forlod Eqaluit, sagde Ole Ravna: »Ja, dette var godt
Land og her ville Mennesker leve lykkeligt og blive rige. Men
Tamrenflokken er som Græsmark, den kan passes, saa den bliver
federe Aar for Aar, men den kan ogsaa »skamferes«. Det er
ikke let at passe Tamren, mange Lapper lære det aldrig, thi
mange gamle Lapper faa aldrig lært Tamrenens Vaner at kende.
Og deres Rener ere sky og magre, selv om Bejtet er rigt.
Det er stor Kunst at passe Ren, tam skal den være og have
Tamrens Natur, men den maa ikke mærke, at det er Mennesket,
der tvinger den til at leve paa en bestemt Maade. Det er Kun-