Atlanten - 01.01.1907, Side 134
— 134 —
og let vil kunne knække Snøren; det er langt mere lønnende
at fiske de mindre, men mere værdifulde Fisk. Der kastes stadig
»Fry« ud, og nu kommer en Flok hvide Fisk, der holder sig
dybere nede, farende i en rasende Fart; det er Carang, og nu
bliver der Liv i Fiskeriet. Saa hurtig som man kan faa Krogen
ned, har man en stor Carang paa; i en Fart er den oppe, en
ny Ansjos paa Krogen, en ny Carang fanget, og saaledes bliver
det ved, saalænge Flokken holder sig der. Saa kommer en Række
store Boniter farende som i Geled i Overfladen, ind imellem Am-
berfiskene og Tarpon’erne og snapper med Lynels Hast Fry’en
lige for Næsen af dem; i et Øjeblik er ogsaa en halv Snes Stykker
af dem fangede, saa kommer en anden stor Art Carang med lange,
gule Finner, lige saa ivrig og hurtig i sine Bevægelser, og plud-
selig dukker en stor Haj op midt i hele Sværmen, snapper Krogen,
knækker Snøren og løber med et langt Stykke Messingtraad hæn-
gende ud af Munden, uden at det synes at genere den videre.
— Hurtigst muligt maa en ny Snøre gøres klar; langt ude ses
nemlig en Krusning paa den blanke Vandflade. Det er en Stime
Fry, der kommer, og dermed vil sikkert følge en Stime større
Fisk. Pelikanerne have allerede samlet sig over Stimen rundt
om fra de nærliggende Kyster og styrte sig nu ned over den,
saa talrige som Maagerne ved Sortedamssøen en Vinterdag. Stimen
kommer lige hen til Stedet, hvor vi staa, og Pelikanerne følge
efter uden at lade sig forstyrre af os; og nu se vi en Flok
større Fisk farende efter Stimen — det er »Yellow Tail«. Nu
er Stimen inde ved Fiskepladsen; Vandet er kulsort af »Fry«,
og inden Stimen har passeret, have vi fanget en Snes prægtige
store Yellow Tails. Men nu er ogsaa al Fryen opbrugt, Solen
er ved at gaa ned, og vi vende hjem fra denne Fisketur, der
synes os et Eventyr. For Fiskerne her er det noget dagligdags,
om end de langt fra altid kunne bringe et saa rigt Udbytte hjem.
Man vil sikkert af disse Skildringer have faaet det Indtryk,
at Fiskerigdommen i Farvandet ved vore Øer er meget stor.
Det er den utvivlsomt ogsaa; men alligevel klages der allevegne
over, at Fiskeriet er stærkt aftaget, og det sikkert med Rette.
Forsyningen af fersk Fisk er langt fra tilstrækkelig, og da Fisk
er en ganske nødvendig Bestanddel af Vestindianernes Kost —
»no fish, no dinner« hedder det —, saa indføres der betydelige
Mængder af saltet og tørret Fisk fra Udlandet, mest af tarvelig
Kvalitet; selv røgede Sild indføres, og at de just heller ikke