Atlanten - 01.01.1907, Page 213
— 213 —
forhold faar de lidt Hø for at de ikke ligefrem skal sulte ihjel,
navnlig da naar Sneen efler forudgaaende Tøvejr fryser sammen
til en haard Isskorpe, som gør det umuligt for Dyrene at skrabe
sig ned til det visne Græs. I Kystegnene søger de til Stranden
for der at opholde Livet ved den opskyllede, vejrede Tang;
selv Fiskeaffald gaar de ikke af Vejen for og Tørfisk er en ren
Lækkerbidsken for dem. De er i det hele taget ikke Kostforagtere.
Naar man ser de Transporter, som kommer herned om Foraaret
eller Forsommeren, faar man ogsaa nok Indtryk af, at Dyrene
maa have døjet meget baade af Sult og Kulde. Laadne som
Bjørne og magre som Skeletter er de fleste af dem og deres
elendige Tilstand vilde være endnu mere iøjnefaldende, dersom
ikke den tætte Pels dækkede over deres rent ud sagt uhyggelige
Magerhed. At de forkomne Stakler ikke gør noget imponerende
Indtryk, er ret naturligt. Uanselige er de af Vækst (Gennem-
snitshøjden kan sættes til 8 Kv), jævnligt ildestillede af Ben
(snævertstillede, kalveknæede og kohasede) og meget livlige ser
de jo ikke ud. De Erfaringer, de hidindtil har høstet i Livet,
har da heller ikke været særlig lystelige; der er saavist ingen
Grund til at bebrejde dem, at de staar med ludende Hoved,
taalmodigt hengivende sig i Skæbnen.
Men har Sulten og Kulden i Forening trykket dem i Væk-
sten, saa har Livet i det frie ogsaa gjort dem haardføre og nøj-
somme, og Fjældrejserne med de tunge Byrder har øvet deres
Muskler og hærdet deres Sener og Led saaledes, at faa andre
Hesteracer kan maale sig med den lille islandske i Retning af
Udholdenhed, rapt og sikkert Fodskifte. De stadigt tilbageven-
dende og lange Sulteperioder medfører naturligvis, at Dyrene
bliver sent udviklede; deres Vækst er egentligt ikke afsluttet før
i det 7. Aar, men til Gengæld bliver de ogsaa gennemgaaende
meget ældre end vore Heste. Flertallet af dem holder sig fuldt
ud arbejdsdygtige til de er 25—26 Aar gamle og mange naar
30- eller endog 40-Aars-Alderen, ja, man har Eksempler paa, at
de er bievne over et halvt hundrede Aar. Deres sene Udvikling
forklarer ogsaa den tilsyneladende saa mærkelige Kendsgerning,
at ikke blot de ganske unge Heste, men ogsaa saadanne, som
kommer herned i 5 — 6 Aars Alderen, kan udvikle sig ikke ube-
tydeligt i Størrelse, Dybde og Bredde.
Som det fremgaar af det foranstaaende, har Islænderne Brug
for mange Heste, men Bestanden er saa stor, at Kravet let