Atlanten - 01.01.1907, Page 353
— 353 —
blot var derved Skibene og deres Ladninger tabte for Handelen,
hvad i sig selv var svært nok at bære, og for de i Grønland an-
satte Embedsmænd, som maatte bære deres Del af Tabet, men
Handelen havde altsaa heller ikke mere disse Skibe at sende til
Grønland, og at fragte Skibe under disse urolige Forhold kunde
enhver forstaa, maatte være en vanskelig Sag. Og hvad betød
ikke denne Sageimes Stilling for alle i Grønland, baade de Ind-
fødte og de Danske. Allerede nu vare de fleste af de gængse Han-
delsvarer slupne op, — der var jo desværre kun en ringe For-
syning — og selv om Grønlænderne kunde klare sig, da de jo
vare vante til at leve af Landets egne Produkter, hvad skulde de
danske da gøre? Vilde de ikke blot blive et besværligt Paahæng
for Grønlænderne? Man kan forstaa, hvor alle Sind i Grønland
have været rystede ved denne Efterretning om Krigens Udbrud,
som nu hastigt bredte sig fra Koloni til Koloni, indtil alle deltog
i de samme ængstelige Spørgsmaal.
I Danmark var der ikke mindre Bekymring hos dem, der
havde Slægtninge eller Venner i Grønland eller paa Embedsvegne
stode i Forhold til denne Koloni. Man fik snart Efterretning om
de fem Skibes Opbringelse og det derved lidte Tab. De andre
Skibe, man endnu havde at raade over, synes man foreløbig ikke
at have kunnet faa afsted, og hvorfra skulde man faa fragtede
Skibe, der kunde komme afsted uden at opbringes af de engelske
Krydsere? Det saa nærmest ud til, at det vilde blive umuligt at
faa nogen Forbindelse med Grønland i Stand. Og hvorledes skulde
det saa gaa dem deroppe? Man har vel tænkt paa den første
Nybygd i Grønland, der efter mere end fire Aarhundreders Be-
staaen var bleven ødelagt og dens Indbyggere forsvundne, maaske
døde af Sult eller dræbte af Fjendehaand, og hvorfor? Fordi
Forbindelsen mellem Grønland og Europa ophørte. Skulde nu
dette gentage sig? Det kan ikke nægtes, at Direktionen i Begyn-
delsen gjorde sig Umage for at afhjælpe Nødstilstanden. Etats-
raad Frisch var gammel, men et andet Medlem, Justitsraad
Wexelsen, overtog Arbejdet. Fra Danmark var der slet ikke Tale
om at faa Skibe ud gennem de fjendtlige Linier. Det Skib,
»Hvalfisken«, der laa ved Helsingør, maatte pænt blive liggende.
Kun fra norske Havne kunde der være Tale om at faa Skibe ud.
Wexelsen rejste da til Norge og det lykkedes ham at fragte en
lille Skonnert »Norges Haab«, Skipper Qucile, fra Farsund, som
vilde vove at trodse det tidlige Foraar og de engelske Krydsere.