Atlanten - 01.01.1907, Page 374
— 374 —
heller ikke saa meget at sige for de Indfødte, om de nu maatte
undvære Luksusartikler, de ellers kunde tilforhandle sig for Spæk
og Skind hos Købmanden. Selv Tobak var jo, hvor megen Pris
de end satte derpaa, ingen Livsfornødenhed for dem. Men de
vare ikke for intet i omtrent 100 Aar bievne paavirkede af dansk
Kultur. Mangfoldige Ting, de før havde kunnet undvære, som
Tøj og Træ vare nu bievne dem en Nødvendighed. Mange Ting,
de før selv havde kunnet forfærdige, vare de nu bievne vante til
at købe i Butikkerne, som Knive, Naale, Harpunspidser etc., og
sidst, men ikke mindst, var hele deres Fangstmaade bleven ændret
ved Brugen af Bøsser. Vel brugte alle Harpunen ved Siden af
Bøssen, og vel var der endnu mange, der kunde fange Sæl med
Harpun og Blære alene, men det var sikkert kun de færreste.
Og i hvert Fald Rensdyr, Hvalros o. lign. jagedes kun med Bøsse.
Men nu var Ammunitionen sluppet op, og Butikkerne overhovedet
tomme. Den Smule, der var tilovers, beholdt de Danske saavidt
muligt selv, enten for ikke at være blottede helt, eller vel des-
værre undertiden ogsaa for at aagre dermed. Mest følelig var
hele Nødstilstanden dog for de Grønlændere, der boede ved Ko-
lonierne, især ved de store Hvalfangststationer. En Mængde af
det menige danske Mandskab havde giftet sig med Grønlænder-
inder, og disses Børn i Forening med adskillige andre Indfødte,
som vare optagne i disse Huse som Svigersønner eller Plejesønner,
udgjorde en mærkelig Blandingsrace, der forenede grønlandsk
Erhverv med ikke ringe dansk Kultur. Disse Blandinger, Stam-
fædrene til den allerstørste Del af de nulevende Grønlændere,
maatte nødvendigvis komme til at lide haardt under Krigsspær-
ringen.
Intet Under, at Eskimoernes Fangst gik tilbage i disse Aar,
da Bøsserne maatte lægges paa Hylden, og Modstandskraften var
stærkt svækket. Og, som det næsten altid gaar, Naturen synes
at sammensværge sig med Menneskenes Fjender. Netop i Krigs-
aarene forekom saadanne Ting som Jordrystelser*), usædvanlig
stærke Orkaner**), usædvanlig megen Drivis, hvilket alt hindrede
en regelmæssig Fangst. Derfor klages der ogsaa allevegne fra
over Misfangst og Trangstid hos Grønlænderne, mange Steder
sulte de endog, saa at de nu toge til de gamle Skind, hvormed
*) Giesecke S. 147.
**) s. S. J48,