Atlanten - 01.01.1907, Blaðsíða 375
— 375 —
Husvæggene ere beklædte*), for dog at faa noget i sig. Saaledes
baade ved Godthaab, Egedesminde, Urnanak og Upernivik. Ogsaa
Hvalfangsten slog gentagne Gange fejl. Naar hertil kom Sygdom,
var der ikke meget at haabe. I Sommeren 1812 udbrød en vold-
som Epidemi i Umånaks Distrikt, der menes at være bragt til
Grønland af engelske Skibe. Giesecke beskriver**) Symptomerne,
Ryg-, Bryst- og Hovedsmerter, blaa Pletter paa Kroppen, opsvul-
met og rødt Ansigt, blodløse Læber, hurtigt dræbende. Der døde
i Løbet af Sommeren 149 Mennesker, men heldigvis bredte Syg-
dommen sig ikke videre. Opskræmmede heraf og i det hele
af de unormale Forhold blussede Grønlændernes Overtro i Vejret.
De anklagede en Mand Kinavinci og hans Hustru for Hekseri og
dræbte dem.
Da man selv følte Manglen saa stærkt, fik man let den Tro,
at andre havde det bedre.: Især var det en almindelig Antagelse
i Sydgrønland, at Nordgrønland var bedre forsynet, hvad vi jo
ogsaa have set til en vis Grad var Tilfældet, selv om der ogsaa der
var Nød. Som en Følge heraf besluttede en Skare Grønlændere
fra det sydligste Grønland, Julianehaab og Frederikshaabs Distrik-
ter, at ty nordefter, et Bevis paa, hvor megen Nød de have lidt.
Ikke færre end 16 Konebaade, fyldte med Emigranter, passerede
i 1812 paa engang Kolonien Godthaab. Have de troet at finde fuldt
op i Nordgrønland, have de imidlertid taget fejl. Netop den
derpaa følgende Vinter 1813 var vanskelig for Grønlænderne der.
I hele Egedesmindes Distrikt var der paa Grund af Misfangst
Hungersnød, hvorfor nogle Indfødte besluttede sig til at vove,
hvad man aldrig før havde prøvet, nemlig i Slæde at søge til
Holstensborg, hvor man ventede at kunne faa, hvad man trængte
til, især Ammunition. Vejen dertil var ikke mindre end 40 danske
Mil over ubeboede og ukendte Landstrækninger og Fjorde. Hvor
stor Nøden var i Egedesmindes Syddistrikt fremgaar af Gieseckes
Skildring. I Anlatsivikfjorden vare forlængst Lamperne gaaede ud
af Mangel paa Spæk, alt, hvad de havde haft af Skind, var for-
tæret, og de faa Ulke, de kunde fange, maatte de spise raa. Ja,
et Par var saa udmattede af Sult, at de ikke mere kunde rejse
sig fra deres Leje. Den foretagne Ekspedition løb heldigt af,
og de rejsende naaede Holstensborg, hvor de imidlertid ogsaa
*) s. S. 148, 317—18.
**) Giesecke S. 314.