Atlanten - 01.01.1907, Page 423
— 423 —
det at afværge den øjeblikkelige største Nød ved Kolonierne;
men Bygningerne og Fartøjerne i Landet maatte man lade al-
deles forfalde. Handelen var nødt til at forlange af Finanserne
den Hjælp, som Resolutionen af 10. Juli 1790 i paakommende
Tilfælde havde sikret den. Om den aarlige Afgift eller Rente
af Grundkapitalen kunde der naturligvis under saadanne Om-
stændigheder ikke være Tale. Den krævedes heller ikke, hver-
ken da eller senere.
Da Freden omsider vendte tilbage, befandt Handelen sig i
en aldeles afkræftet Tilstand. I Krigsaarene var alt ødelagt og
tilintetgjort eller dog kommen i fuldstændig Forfald. Næsten
alt maatte nu etableres paa ny; men hertil udfordredes betydelige
Kapitaler, som ikke vare tilstede. Handelen maatte derfor aabne
sig Kredit og Laan, hvor saadanne vare at erholde. Udsigterne
vare saa meget mindre trøstelige, som Grønlands Produktion i
de første Fredsaar vedblev at være ringe og disse Produkter
stode i usædvanlig ringe Pris paa de europæiske Markeder. Hertil
kom endnu to Returskibes totale Forlis 1817, hvilket forvoldte
Handelen et Tab af omtrent 100,000 Rigsdaler. Intet Under
altsaa, at denne endnu i en Række Aar efter Krigens Ophør
jævnlig maatte ty til Finanserne for at erholde Tilskud. Da
disse sædvanligvis bleve den udbetalte i et Numerair, hvis virke-
lige Værdi stod betydelig under den paalydende, saa anholdt
Direktionen i en Skrivelse til de Deputerede af 19. August 1825
om, at de Summer, som saaledes under og efter Krigen vare
bievne den forstrakte, maatte reduceres til rede Sølv, efter den
til enhver Tid gældende Kurs, paa Grund af, at de vilde be-
findes, at Handelen tidligere havde indbetalt over 100,000 Spe-
cier mere til Statskassen end den senere havde erholdt tilbage;
men ved en kongelig Resolution af 19. November s. A. blev
det bestemt, at den foreslaaede Evaluation skulde bortfalde som
overflødig, hvorimod der gaves Direktionen Haab om, at naar
Handelen i sin Tid havde tilbagebetalt de 60,000 Rigsdaler
Sedler, som ved allerhøjeste Resolution af 30. Juni 1824 var
bleven den bevilget som et Forskud, da alt videre Krav fra den
kongelige Kasses Side skulde bortfalde, og at, saafremt mere
end hine 60,000 Rigsdaler indbetaltes, dette Overskud skulde
gøres frugtbringende for Handelens Konto og igen kunne udbe-
tales, naar Handelen ved indtræffende Uheld maatte behøve
noget Tilskud.