Atlanten - 01.01.1907, Side 432
— 432 —
landske Medlemmer var — foruden Ministeren som selvskreven
— 3 fra hvert Parti. De 3 fra Oppositionen havde fra denne
faaet en Instruks, som de ulykkeligvis fortolkede paa forskellig
Vis indbyrdes. Kommissionen var samlet i København i For-
aaret 1908 og afgav en Betænkning eller som det hedder: »Ud-
kast til Lov om det statsretslige Forhold mellem Danmark og Is-
land«. Ifølge dette skulde Island være »frit og selvstændigt« osv.
(se videre Udkastet selv), »Island« skulde optages i Kongens Titel
som parallelt med »Danmark« osv.; de fælles Anliggender opregnes
(i Modsætning til hvad der var Tilfældet med Loven af 1871),
saa at alt, hvad der ikke findes der, eo ipso er et Særanlig-
gende; Statsraadet findes ikke blandt de fælles Anliggender,
altsaa behøvede Ministeren ikke mere at møde i det danske
Statsraad, med andre Ord Hovedgrundlaget for Agitationen mod
Ordningen af 1902—03 var fjærnet, ganske og aldeles borte —
og det maa siges til Assessor J. Jenssons Ære, at han nu er-
klærede sig tilfreds. — Fremdeles indrømmedes der, at Islæn-
derne kunde, naar de selv vilde, oprette Højesteret i Island
selv (et gammelt Stridsspørgsmaal, der nu blev afgjort efter Is-
lændernes Ønske). Endelig skal nævnes Bestemmelsen om, at
»ingen Traktat, der vedrører Island, skal kunne gøres gældende
for Island, uden de islandske Myndigheders Medvirkning«. Naar
nu hertil kommer, at det i Motiverne udtrykkelig hedder, at
ved denne Ordning er »Island stillet ved Siden af Danmark
som en særlig Stat med fuld Raadighed over alle ikke ud-
trykkelig som fælles betegnede Anliggender«, saa skulde man
tro, at Islænderne nu kunde føle sig tilfreds, at de maatte tro, at
de nu havde opnaaet, hvad de i saa lange Tider har kæmpet for.
Men hvad skete? Et af de islandske Medlemmer, Hr. Sk.
Thoroddsen, mente ikke at kunne forsvare at gaa med til dette
»Udkast«, da det paa visse Punkter ikke fyldestgjorde de Krav,
hans Parti formentlig maatte gøre og havde gjort gældende.
Han afgav derfor et Separatvotum, hvori han udtaler, at Is-
lands Suverænitet ikke tilfulde fremhæves (Han formulerer 1. §
saaledes: »Island er en fri og suveræn Stat«, der sammen med
Danmark udgør »et Statsforbund« osv.). Det er klart, hvad Hr.
Thoroddsen nu vil: en ren og skær Personalunion, hvor dog
Island paa et vist — nærmere betegnet — Aaremaal kunde
overdrage Danmark en Del (fælles) Sager, især vedrørende det
udenrigske Styre.