Atlanten - 01.01.1907, Side 500
— 501 —
denne stige. For nu at faa at vide, hvor meget Tangasken kan
indeholde af Jod, naar Tabet heraf søges indskrænket til det
mindst mulige, anstillede man Forsøgsbrændinger paa Stationen
med Tangprøver, i alt 16, sendte fra 9 forskellige Steder paa
den norske Vestkyst, nemlig fra Farsund mod Syd og op til
Andøen mod Nord. Prøverne vare tagne i Marts og Maj Maa-
ned. Ved en forbedret Tangbrændingsmaade fandt man nu i
Asken af disse Prøver et Jodindhold af fra 1,34 til 2,77 pCt.,
altsaa i Middel 1,85 pCt.
Ved Tangbrændingen, som den nu foregaar, tabes der der-
for altfor meget af Jodindholdet. Tabet fremkommer delvis
derved, at Tangen udsættes for Regn og Jodsaltene derved ud-
vaskes, delvis og vel navnlig derved, at der hersker for stor
Varme under Forbrændingen, hvorved en Del af Joden for-
damper.
Det gjaldt derfor om at finde en ny og bedre Maade at
brænde Tangen paa uden dette store Jodtab, og en saadan
fandt man ved at brænde Tangen paa Rist med store Mellem-
rum mellem Riststængerne. Der anvendtes gamle Rist fra en
Dampkedel, i alt 15 Riststænger, 1,2 Meter lange, som lagdes
Side om Side med et Mellemrum af en Murstens Tykkelse.
Enderne af Riststængerne hvilede paa hver sin Mur, lavet af
Mursten uden Mørtel i 4 Stens Højde. Risten blev paa denne
Maade omtrent l1/* Meter lang.
Tangen, som skal brændes, maa kun være halvtør, saa
den endnu er blød og bøjelig. Er den for tør, brænder den for
hurtig, og Joden fordamper. Under Brændingen maa man passe
paa, at Ilden ikke bryder ud i lys Lue, men at der kun stiger
en tæt Røg fra Raalet. For at opnaa dette fandtes det praktisk
at gøre Tangbunken, der skal brændes, ca. 1 Fod høj og des-
uden er det vigtigt, at Kullene, efterhaanden som de dannes,
falde ned gennem Risten, for at de ikke ved videre Forbrænding
paa Risten skulle miste noget af deres Jodindhold. For at faa
Kullene til at falde ned gennem Risten maa man knuse dem,
og dette gøres bedst ved af og til at trykke forsigtig oven paa
Bunken med en Spade, dog ikke for stærkt for ikke at hindre
Trækken. Hvis Kullene sætte sig fast mellem Riststængerne,
maa man helst nedenfra søge at løsne dem ved Hjælp af en i
Spidsen bøjet Jernstang. Lader man nu Kullene samle sig
under Risten til en lidt større Mængde, ville de brænde langsomt