Atlanten - 01.01.1907, Síða 531
— 532 —
cialitet at kunne holde op. Jeg har, som De hører, lidt ondt
ved at faa begyndt, men jeg er flink til at holde op, lige paa
Minutten. Jeg siger Dem det i Forvejen, for jeg kender saa
udmærket af egen Erfaring den Skræk, man kan sidde i, naar
man hører en Foredragsholder, om hvem man har paa For-
nemmelsen: Jeg troer aldrig den Mand kan holde op, aldrig.
Som nu f. Eks. min gamle Ven Negerpræsten. Han talte virke-
lig saa rart, men naar han ved et af disse Fællesmøder, vi en
Gang imellem holdt, efter at have talt dobbelt saa længe som
aftalt, kom med sit: Now only a few minutes more, my brethren
— ja, jeg kan endnu høre det Fortvivlelsens Gisp, der gik igen-
nem Forsamlingen.
Og vil De saa ikke give mig Absolution for at følge Titelen
paa mit Foredrag og hellere fortælle lidt spredte Træk om de
Indfødte til Belysning af dem, et lille Billede af Milieuet. —
Solen er gaaet ned bag de blaanende Bjerge. Den tændte
den vestlige Himmel i en Glød og Farvepragt, som kun kendes
dér, hvor dens lodrette Straaler falder. Det korte Tusmørke,
der kendetegner de lave Breddegrader, er inde, Stjernerne
springe frem som Lys, der tændes pludseligt som det elektriske
paa en dybblaa Nattehimmel, Skorpionen og Centauren med
Sydkorset. Den, der kender Stjernehimmelen, kan se, at det
er nær Jul, men her er ingen Vinter, men en evig Sommer, der
ikke kender Tid, Dag ud og Dag ind. Under Tamarindetræet
i Landsbyen er der tændt et lille Baal, dels for at varme Vand,
dels for at Røgen fra det friske Ved kan holde Moskitoerne
borte. Om dette Baal samles en to, tre Familier, som det kan
falde sig, Løsgængere og tilfældigt omstrejfende, for at faa den
Aftenpassiar i det frie, som Negrene elsker.
Hvorfor skulde man ogsaa være indendørs? Dér er jo grimt
og uhyggeligt, et eneste Rum, hvor Fugtigheden driver ned ad
Stenvæggene, og hvor der lugter af snavsede Sengeklæder, der
ligger paa Brædder paa Gulvet, og hvor de spæde Børns Klyn-
ken desuden virker forstyrrende. Nej, saa er der anderledes
rart under Tamarindetræet, ja, eller under Mangotræet derhenne,
hvor der opføres en improviseret Dans til Akkompagnement af
en Tromme og en Fløjte.
Jeg holder af at se glad Ungdom, og jeg anser køn Dans,
naar den er et umiddelbart Udtryk for Livsglæde, for en god
Ting — men lad os holde os langt borte fra Dansen under