Atlanten - 01.01.1907, Blaðsíða 534
— 535 —
gynder de at synge. Først langsomt og drævende, saa med
stigende Inderlighed, næsten Ekstase. De synger ikke om Riget
hernede, ikke om Livets Kamp og Livets Sejr, men de synger
drømmende med Øjne, der dugges mere og mere, om Landet
hinsides Jordan, om Kærlighedens evige Sommerland, med det
stadige Refrain: in the summer land of love, in the summer
land of love, om Sjælen, der har fundet Hvile i Himmerigs
Havn. —
Den tropiske Nat er lun og stille, kun den milde Sommer-
vind hvisker gennem Tamarindens Blade og Palmernes let
svajende Fjerkroner, Koralitten har spundet sit hvide Spind og
udsender en næsten bedøvende Duft. Drømmeland sænker sig
over Jorden.
»Det er ligesom i Himmerig,« siger Margaret.
»Har du været der?« siger Jimmy med en lidt tyk Stemme
og visker i al Hemmelighed en Taare bort fra Øjnene, »sig mig
for Resten, tror du ogsaa, vi skal være sort Skind dér?«
»Nej,« svarer Margaret bestemt, »for der staar i Bibelen:
»Vi skulle være som Ham. Ham er Kristus. Og Han var
hvid.«
»Brødre,« raaber en ung Mand i Ekstase, »lad os beslutte,
at vi aldrig vil synde mere.«
»Ja, ikke før i Morgen,« siger Jimmy. »Men du kan for
Resten godt fortælle Præsten, Margaret, at jeg kommer i Kirke
paa Søndag, piease God, for jeg er snart gammel nok til at
tænke paa min Sjæl. Ak ja, disse kære Børn her, de har
endnu Livet for sig. De kan synde en god Tid endnu. Skrub
nu ind med jer. Godnat!«
Du kender en tropisk Blomst, der hedder Nattens Dron-
ning. Kun om Natten udfolder den sin vidunderlig dejlige
Krone og for en eneste Nat. Naar Sol staar op, visner den,
synker sammen som et Bundt slatne Blade, og aldrig sætter den
Frugt. Der er noget ved de laveste Klassers, Landnegrenes,
Kristendom, der minder herom, en opblussende Følelse, der
ligesom ikke sætter Frugt i Livet som det leves til dagligdags,
noget ejendommeligt uvirkeligt fjernt, noget der ikke er overført
til Viljen, til det sædelige Livs Krav. Men husk, inden du
dømmer uretfærdigt, hvad det vil sige, for det første at bære
Fortidens Arv. Som Fortiden kan kaste sine dybe Skygger ind
over det enkelte Menneskes Liv og i flere Maader hæmme dets