Atlanten - 01.01.1907, Page 554
— 555 —
Nordpolen og Polareskimoerne.
Ved Polarfareren Knud Rasmussen.
Offentligt Foredrag i Foreningen »De danske Atlanterhavsoer« i Odd Fellow-
palæets store Sal den 11. December 1909.
er er vel næppe noget andet Ord, der Menneskealdre igen-
J-J nem i den Grad har samlet Sensationen om sig og, om
jeg saa maa sige, kastet Verdensberømmelse i Grams, som Nord-
polen.
Det vil være unødvendigt her at give nogen Oversigt over
de Polarfarere, der gjorde deres Navne udødelige gennem Nord-
polen uden at have naaet den. Nu da to Mænd strides om
Førsteretten og Æren, vil det være billigt, kun at holde sig til
disse to, Peari/ og Cook.
Men i samme Aandedræt som disse Navne nævnes og
staar for vor Bevidsthed med hele deres straalende Verdens-
berømmelse, i samme Aandedræt kræver Retfærdigheden, at og-
saa Polareskimoerne, hvis hele arktiske Kultur ene betin-
gede deres Held og Sejr, sammen med dem føres ind under
den Hyldest, som den ganske Verden har beredt Mandsmod
og Stordaad.
Lad mig her straks forudskikke, at det ikke her er min
Hensigt at give noget personligt Bidrag til den standende Strid
mellem Peary—Cook og deres Tilhængere; naar jeg kommer
ind paa Spørgsmaalet: Kampen om Nordpolen, da er det
kun, fordi ingen, der vil skildre Polareskimoerne, kan komme
udenom denne.
Som De vil vide, bor disse Mennesker norden for alt og
norden for alle andre i denne Verden, og Aarhundreder
igennem har de som Følge af denne Isolation kæmpet sig gen-
nem deres barske Vintre med Kulden og det store Mørke og
fejret de arktiske Somres glade Fangstleben, alene, upaavirkede
og uden fremmed Indblanding i deres Kultur, Sæder og Skikke.
Allerede som Barn havde jeg i Grønland hørt meget om
dem; men det var mest som fjærne Sagn om vilde Menneske-
ædere, farlige Jægere, der boede oppe i Nærheden af selve
Nordenvinden, helt ude ved Landenes Grænser, hvor der
altid var Nat og hvor ingen Sommer tøede Havenes Is.
De Mennesker maa jeg op til, besluttede jeg som tolv Aars
Dreng, og denne Beslutning, som det senere aldrig lykkedes
mig at knibe uden om, har ført til, at jeg gennem gentagne