Atlanten - 01.01.1907, Blaðsíða 561
562 —
saa maa man tage alt, hvad der falder for, som en Mand,
d. v. s. med et bredt Smil.
Ja, jeg har hørt gamle Eskimoer fortælle om Situationer,
hvor de var i Livsfare, fortælle paa en saadan Maade, at Til-
horerne vred sig i Latter.
Og her kan det hænde, at vi højt udviklede Kulturmenne-
sker render Panden mod en Egenskab hos de saakaldte primi-
tive Naturfolk, som vi ellers beærer med hele vor naadige Over-
legenhed, en gaadefuld, humørbaaren Dødsforagt, der
næsten lader Begreberne Fare og Komik falde sammen.
Se f. Eks. den Maade, hvorpaa de Familier, Peary paa sin
næstsidste Ekspedition havde efterladt ved de store Søer bag
Fort Conger, klarede sig hjem den lange Vej helt ned til Cap York-
Distriktet: Nogle med Forspand paa to, andre med tre Hunde,
uden Rejseproviant fragtede Mændene saa deres Koner og Børn
den 100 Mil lange Vej Syd paa, først Kennedy-Kan alen over
til Landet norden for Humboldtbræerne og derfra langs
Bræer og Land, stadig huggende Føden som Rovdyr paa
Vejen, nogle af Kvinderne med nyfødte Børn i Rygposen, andre
stærkt frugtsommelige, andre igen fødende Børn undervejs,
fremad den farlige, slidsomme Vej, vandrende Fod for Fod,
skubbende, trækkende Slæderne helt ned til deres Hjemstavn.
Og de kom frem, ganske uberørte af Kampen for Livet, sprud-
lende af Humør som ingensinde før, struttende af Sundhed lige
til de spædeste Pattebørn!
Men enhver, som er en Smule fortrolig med Kortet der-
oppe i disse Egne, vil forstaa, hvilken lysende Daad disse Fa-
milier, Bagtroppen af Pearys store Angrebshær mod den usaar-
lige Nordpol, har øvet. Her har den eskimoiske Races Konsti-
tution fejret en af sine smukkeste Triumfer, dette er et Blad
af Nordpolsrejsernes Historie, som bør kendes af enhver, der
blot aner Polen af Navn.
Jeg kom fra Ellesmeresland sammen med 2 Eskimoer,
da vi ud for Kap Inglefield kørte op i Slædespor, vi ikke et
Øjeblik var i Tvivl om maatte stamme fra »Pearys efterladte«
i Grants Land. Deres Skæbne havde været Samtaleemne Vin-
teren igennem blandt deres Stammefrænder. Vi havde 2 Spor
for os; den ene havde kørt med 4, den anden med 3 Hunde.
Det var tydeligt at se, at Hundene maatte have. været ganske
udslidte, for ingen havde siddet paa Slæderne. Der var Spor