Atlanten - 01.01.1907, Page 564
— 565 —
hvor han paa Grund af Pengevanskeligheder maatte holde sig
hjemme, og som har baseret sin Plan og sin Rute, netop paa
Basis af de Erfaringer, der var indvundne af ham, Pearv
selv. —
Saa er det, om ikke tilgiveligt saa dog forstaaeligt, at en
Mand med Pearys stejle og hensynsløse Væsen eksploderer paa
en saa brutal og lidet diplomatisk Maade — at han fra samme
Øjeblik havde væltet al Sympatien over paa sin Fjende — men
saadan er nu Gang Peary. Og vi maa ikke — paa Grund af
de haandgribelige, uoverlagte Dumheder, han har begaaet —
glemme, at han er en Personlighed i den arktiske Forsknings
Historie, der ikke en Gang havde behøvet at naa Nordpolen
for at blive udødelig.
Jeg kommer i denne Forbindelse til at tænke paa noget,
jeg for nogle Aar siden skrev om ham: »Han har stridt og slidt
sig frem mod sit Maal —- stadig længere og længere frem, med
en Alvor og en hensynsløs Energi, der faar al Kritik over de
mange mislykkede Forsøg til at forstumme. Enhver, der selv har
det mindste Begreb om, hvad det vil sige at slaa sig gennem
Isskruning Dagsrejse efter Dagsrejse, maa staa beundrende over-
for denne Nordpolsnederlagenes Veteran, der lader haant om
alle bitre Skuffelser, der halvt Invalid med sine af Koldbrand
ødelagte Fødder altid gaar foran sine Folk, bestandig animerende,
ukuelig rank.
Det er ingen Sag for en Sejrherre at blive nævnet med
Beundring Jorden over, men at blive verdensberømt og hyl-
det paa sine Nederlag, det skal der en Personlighed til, der
gør sig uafhængig af sine Handlingers Udfald, en Mand næsten,
der er hævet over Lykken«.---------
Og nu da Peary som en gammel Mand har vist os, at han
kunde, hvad han vilde, saa skulde man dog ikke synes, at der
nu skulde være mindre Grund for os til at bøje os i Beun-
dring for den Kæmpevilje, der endelig førte til Maalet:
Nordpolen.