Atlanten - 01.01.1907, Síða 659
— 660 —
Maaske er dette alligevel Tilfældet; thi Mag. kan fortælle os,
at »det er en ganske fejlagtig Anskuelse, at Sælfangst og Fiskeri
ikke kan forenes«; han kender endog Grønlændere, »som over-
komme endnu mere«. Jeg vil vente med at interessere mig for disse
Linier, indtil jeg faar at vide, om der menes, at Sælfangst og Sæl-
fangst ikke ere to Ting; hvis der virkelig tænkes paa det som bæ-
rende Erhverv, har jeg kun at henvise til Historien. Om denne
gælder det jo rigtignok, at den for mange »saa godt som ikke er til,
og at enhver Tidsalder helst vil gøre sine Erfaringer paa egen Be-
kostning«. Ordene lyde sørgelige, men for os i denne Forbindelse
saa meget sørgeligere, som Erfaringerne ikke ville ske paa egne,
men paa den grønlandske Befolknings Bekostning.
Naar Mag.s Ideal af en Grønlænder er den Mand, »der
tager Sæl, naar der er Sæl, og Fisk, naar der er Fisk«, er der deri
vist en lille Tankeløshed, hvis det da ikke er Tilfældet fra Lichte-
nau, der foresvæver ham (meddelt p. 627). Den supponerede
Tankeløshed ligger paa det Punkt, at det er ganske selvfølgeligt, at
en tilspidset Færdighed som Sælfangerens, der har Ærinde til en
alsidig Udvikling (se D. Indfl. p. 19) ikke taaler at ligge ret
meget brak for ej at tabe sig; dette behøver man neppe at have
været i Grønland for at begribe.
Jeg ser endnu for mig, hvad jeg ikke har set i mange Aar ved
Jakobshavn, Billedet af en udmærket Fanger; han kom paa en
Ondtvejrsdag — det var vist en Syd-Vest-Dag sent i November, da
Skyerne hænge ned paa Søen og Skumsprøjtet fryser til Is paa
Klippekysten — hjem med et Knippe Ulke. Han fiskede altsaa
ogsaa, »naar der ingen Sælhunde var«. Men den Slags Folk betrag-
ter selvfølgelig ikke en Jagttur som endt med at ro et Stykke til Søs
i Stille, og, hvis han ikke nogenlunde hurtigt faar Ram paa noget,
vende hjem igen, fordi »der intet er«. Hvor mange Eksportfiskere
vilde i en trang Tid have skrabet Bunden af Erhvervet, istedetfor
at blive hjemme og sende Konen ud for at redde Dagen og Vejen
paa en Maade, som intet har med Selvhævdelse at gøre?
Men maaske er det Tilfældet fra Lichtenau, der foresvæver
Mag. Jeg er ikke lokalkyndig dér, og lytter gerne til Mag.s Ord.
Fra det Omraade, hvor mine Erfaringer er samlede, kendes ikke
Perioder saa udprægede, som det ifølge Mag. er Tilfældet ved L.;
og naar Tilfældet altsaa ikke er det samme, kan der ikke sluttes
overensstemmende. Jeg gaar endog saa vidt at mene, at det at
komme jevnt skikkeligt over en vanskelig Tid kan være af Betyd-