Vísir - 05.05.1971, Síða 9

•<a*

Vonandi eiga handritin eftir aö gefa af sér margar veizlur og stórar.
V í S I R . Miðvllkudagur 5. maí 1971.
u
'i
Jón Hjartarson skrifar aprilannál:
í mál við móður náttúru
Idrei hefur þá frómu menn,
sem forðvtm daga sveittust
við að klóra E'ddukvæði og ann-
an gullaldarkveöskap á kálf-
skinn, órað fyrir því, að þessar
skruddur ættu eftir að setja alia
þjóðina á annan endann og
beztu syni hennar á fyllirí. Og
að lítil börn myndu hópast út á
götur með flöjjg og lúðrasveitir
leika ættjarðairlög upp í vor-
vindinn, að ekki sé nú minnzt
á ræðuhöldin. Við heimkomu
handritanna simpaðist nýr flokk-
ur bókmennta, sem trúlega er
ekkj minni aö magni en inni-
hald þessara tveggja bóka,
Flateyjarbókar og Konimgs-
bókar, en þaö eru ræður og rit-
gerðir ýmissa mætra manna,
sem létu ljös sitt skina yfir
þessi gulnuöu kálfskinnsblöð.
Maður sér í anda fræðimenn
komandi kynslóöa glugga í þau
fræði aö ánhumdruðum liðnum.
□
Veizlugleði manna var við-
brugðið um þessar mundir. Fá-
tækum daglaunamönnum veitt-
ist sú upphefð að leggja sinn
síðasta eyri ’i kjólföt til þess að
komast í fagnað með heldri
mönnum. Nú ku þessi kjólföt
fást ódýrt hjá skransölum og
ættu fyrirhyggjusamir frama-
gosar að tryggja sér veizluklæði,
svo þeir verði gjaldgengii: í
næstu handritamessu. Hennar
verður eflaust ekki langt að
bíða. Það er von manna, að
ekki verði sendar fleiri bækur
í senn 'en tvaer, svO' Veizluggef-
ist nségar eða hvers.ieiga-iþær
bækur sem eftir eru úti í Höfn,
að gjalda, ef þeim skulu ekki
drukkin jafnstór minn; og
þessum tveimur
Það sér á, er landsmenn hafa
heimt til sín bæði handritin og
geirfuglinn, að þeim finnst
meira til um sig en áður. Og
nú keppast landsfeðurnir um
að predika að okkar sé máttur-
inn og dýrðin, enda sé ekki eftir
neinu að bíða að færa land-
helgina eins langt út og okkur
sýnist. Mjenn greinir aðeins á
um hversu mikið á aö eftirláta
öðrum þjóðum af hafinu. Og
um það stendur styrinn í kosn-
ingabarátiunni, sem nú er hafin.
Það éí raunar alkunna að
menn dreymir stóra drauma
fyrir kosningar. en síðar vilja
þeir illa ráðast og oft á annan
veg en ætla mátti. Og nú
dreymir fleiri menn en nokkru
sinn; áður um að komast á
þing. Má vera að eftirspum eft-
ir stólunum í höllinni við Aust-
urvöll markist nokkuð af hækk-
un þingfararkaupsins. — Aftur
á móti er það í eðli sínu sam-
kvæmt þankagangi fólksins í
landinu, sem gefur þingmönnum
brautargengi, að enginn maður
fari viljugur á þing. Kjósendum
er þvert um geð að gefa þeim
mannj atkvæði sitt, ef hann
játar það s’ina heitustu ósk að
komast á þing. SHItg
franabióðendur áð ála Iléýsi.„
stað? Menn verðá^ð'rþiggja
þessa virðingu nauðugir viljugir,
sem og aðrar vegtyllur, er taid-
ar verða upp úr kjörkössunum.
Veltur allt á því að finna heppi-
legt yfirskin yfir kosningabar-
áttuna. Þetta skýrir mjög þá
baráttu, sem nú stendur yfir
og má þar raunar sjá glitta í
rauða þráðinn í þessa lands
pólitík.
□
Raunar eiga einstök byggðar-
lög sér þær hugsjónir að þau
geta þeirra vegna sameinazt um
að koma manni á þing. Þess
nýtur Hermóður bóndi í Árnesi,
er nú undirbýr framboð sitt í
nafni „landeigendaauðvaldsins"
í Þingeyjarsýslu. Þetta sprengju-
framboð mun, ef fram kemur,
lita mjög kosningabaráttima og
gera fólki Rfið þolanlegra í fá-
sinninu. Ef til vill verður þetta
upphaf þess, að rætast muni
gamall draumur Þingeyinga um
að segja sig úr lögum við land-
ið. — 1 Vestmannaeyjum ala
margir sömu þrá í brjósti, að
minnsta kosti allir heiðarlegir
framsóknarmenn.
□
verður sóttur til saka eftir kosningar.
Laxness mun einhvers staðar
hafa sagt að svo væri nú viða
komiö í Mosfellsdal, að þar
mætti nú sjá út á víðan sjó og
upp á Skaga af bæjarhlaði, þar
sem aldrei sást áður til sjávar.
Stafar þetta af því að stöðugt
er verið að flytja fósturjörð
þeirra Mosfellinga til Reykja-
ið höfum hliðstæð dætg^.
útf Mývátnssveit, þar sem Johns
Mán^öe mokar fósturmoldiftnj
úpp ur sjálfu Mývatni og fly
ekki aöeins I aðra landshluta,
heldur úr landi. Og nú mun ekki
eiga að láta staðar numið, held-
ur ráöast á Prestahnúk og flytja
hann út í heim. Sjá allir, sem
augu hafa að við slikar aðgerð-
ir mun aukast stórlega útsýni
úr byggð. Með vaxandi iðnþró-
un, aukinni fjármögnun og hag-
vexti, mun ef til vill renna upp
sú stund, aö útsýni verður bezt
hér á landi frá Bernhöftstorf-
unn; um sundin blá og eyjar.
□
Við erum mjög félagslynt
flók, sem sést bezt á því að við
stofnun félag um hvaðeina sem
við tökum okkur fyrir hendur,
samanber: sjónvarpsáhuga-
mannafélag þeirra sem horfa á
sjónvarp, kask — trimm — eða
skokkfélög þeirra sem ganga.
Eitt þessara félaga er Félag ís-
lenzkra bifreiðaeigenda, FÍB,
það er að segja félag þeirra sem
keyra bíl en það munu fæstir
landsmenn sleppa við að gera.
Þetta félag allra landsmanna
hefur nú höfðað mál gegn ríkis-
útvarpinu sem einnig er eign
allra landsmanna. Verður örð-
ugt að sjá hvorum aðilanum á
að dæma réttinn, þar sem það
mun yfirleitt sama fólkið, sem
rekur bíl og ekur honum og
sem jafnframt hlustar á útvarp.
□
Eflaust mun það létta nokk-
uð á hinum miklu gjaldeyris-
varasjóðum, sem við nú höfum
orðið að axla, að þorskurinn
gerðist okkur fráhverfur. En
siíkt ber ekki að hafa hátt um
fyrr en eftir kosningar. Þá er .
hins vegar afar líklegt aö.-.
þorskurinn verði dreginn fyrir
dóm eins og oft áður og sam-
þykktar á hann harðorðar vítur.
Sildin hefur þegar fengið sinn
skammt af skömmunum, en hún
bar mest allra ábyrgö á þeirri
aökenningu af kreppu, sem
þjáði okkur fyrr og s’iðar.
Og sem þorskurinn hefur
svikið okkur, þá róum við á ný
mið. Eins og sannir lærisveinar
hinnar evaitgelisjku lúthersku
kirkm óg^ Jfi-i3{K"n^ja-teéta—
mei$Siní|i£Ö£ypi,áÍ& ,n&, menn
Ö véiða. Við erum nú önnum
kafin við að byggja gildrur fyr-
ir túrista samanber hið glæsi-
lega Loftleiöahótel og fleira
í þeim dúr.
□
Til þess að rúm verðj fyrir
hina nýju bráð i landinu, verð-
ur að stemma stigu við fjölgun
landsmanna sjálfra og sjá til
þess að þeir haldi öllum sínum
umsvifum í skefjum og innan
skynsamlegra takmarka. Þannig
gefst nú ófrískum konum kostur
á fari til London, ef þær vilja
losa sig við ótímabæra óléttu.
Hundum má ekki fjölga á höf-
uðborgarsvæöinu og veitti raun-
ar ekki af að koma á sams konar
þjónustu til getnaðarvarna hjá
hundum og hjá mannfólkinu,
þar sem þeir hundar, sem hér
eftir fæðast munu ekk; öðlast
þegnrétt í þessari borg.
□
Þó að ping-pong hafi brátt
tryggt varanlegan frið í heimin-
um finnst ýmsum enn vont að
vera hér. Og segir ekki sá eöal-
borni Aga Khan, að heimurinn
sé mjög sjúkur staður. í ljósi
þess skilur maður betur en áð-
ur, hvers vegna menn eru svo
áfjáðir i að komast út í geim-
inn. Meöan Ameríkanar og
Kínamenn spila sitt ping-pong
reyna Rússar að finna sér hent-
ugan samastað úti í geimnum.
□
Hvað okkur íslendinga áhrær-
ir, þá er mál til komið að við
förum í mál viö móður náttúru
að hún skyldi ekki gera úr
okkur meiri menn. eins og þó
upphafið lofaði, samanber það
sem stendur á hinu forna
skinni.
vísutsm:
— Safnið þér frímérkj-
umí
Elín Ebba Ásmundsdóttir, —
kvennaskólanemi: — Já, ég
fæst htillega við það. Jafna aðal-
lega innlendum merkjum. Ég
er að þessu bara upp á grín.
Ætla að gefa litla bróður mín-
um safnið þegar hann er orðinn
nógu gamall til að taka við því.

Markús Kristjánsson, vélstjóri:
— Nei, það get ég ekki sagt.
Ég svo sem tek til handargagns
öll frímerki, sem mér berast
með bréfapósti, en síðan ekki
söguna meir. Þetta er orðinn
heilmikill frimerkjabunki sem
ég á, svo að ég legg orðið ekki
í að sortera þau. Mér skilst, að
það þurfi bæði tima og þolin-
mæði til þess.
.fi&MBiMmm
Magnús BjörnsSon, bankafull-
trúi: — Nei, og hef heldur
aldrei gert. Skortir áhugann.
Skaftj Guðbergsson, trésmiður:
— Einu sinni átti ég nú eitt
hvað við það og á síðan dálítiö
safn. Mig vantar bara tima til
þess að geta sinnt söfnuninni
nú orðið sem skyldi.
Benedikt Benediktsson, bilstj.:
— Nei, ekki ég sjálfur, en frú-
in og sonurinn hafa dundað sér
rétt aðeins við það. Ég er þar
bara áhorfandi.
Eva Jörgensen, kennaraskóla-
nemi: — Ég á jú nokkur merki
uppi á hillu heima, en ég hef
aldrei sinnt þeim nokkurn skap
aðan hlut. Kannski það endi
bara með þvl, að ég gefi frænda
mínum þau, hann safnar frí-
merkjum, fullur áhuga.