Tíminn - 05.06.1966, Side 9

SUNNUDAGUR 5. júní 1966
TÍMINN
VERÐIR LAGANNA
af hafði hann átt heim í Þýzkalandi en ferðazt til Kanada
og komið inn í Frakkland á sínu eigin vegabréfi, sem þá
var gengið úr gildi. Hann kvaðst hafa komið til Parísar í
maí og hitt þár Robert Million, mann sem hann hafði kynnzt
í þýzku fangelsi. í júní hafði hann ásamt Million tekið á
leigu villu með húsbúnaði, gagngert í því skyni að geyma
þar fólk sem þeim tækist 'að ræna, þangað til lausnargjald
hefði verið greitt. Hann nefndi einnig Jean nokkurn Blanc,
annan samfanga frá Þýzkalandi, sem átti peninga og var
tilleiðanlegur til að hjálpa Weidmann að stofna snyrtistofu.
Hjákona Blancs, Colette Tricot, átti að veita því íyritræki
forstöðu.
Síðan hóf hann einhverja óhugnanlegustu játningu sem
sakamálasagan kann frá að greina: „Ég drap Lesobre vegna
þess að ég varð að ná í peninga. Ég leitaði á honum, en
hann bar ekki á sér nema 5000 franka. Ég tók allt sem
hann hafði meðferðis, bílinn, lyklana, sígarettukveikjarann
og minnisbók hans.
Nú fór Weidmann að vefjast tunga um tönn. Loks virtist
villimennska og yfirgengileiki glæpa hans farið að fá á
hann. — Yður mun hrylla við, tautaði hann.
Sicot, sem alltaf var jafn rólegur og hygginn við rann-
sókn mála, lagði til að hann skrifaði á blað nöfn' þeirra
' manna sem hann hafði drepið.
— Nei, það er hryllilegt, svaraði fanginn, en þreif svo
blýant og skrifaði: Jean de Koven.
— Hvernig gerðist það? spurði Sicot hvasst.
— Ég kyrkti hana.
—Hvar er hún?
— Undir þröskuldinum. Þið finnið hana. Ég vil ekki fara.
ég vil ekki fara. Hann æpti og hrollur fór um hann.
Við þessa játningu virtist samvizka hans vakna. Sicot ýtti
á eftir. — Skýrið mér nú frá afbrotum yðar í þeirri röð,
sem þau voru framin. Svarið var ekki í sem beztu sam-
heng,i en lögreglunni tókst að koma þvi heim og saman.
Weidman hitti hina fögru Jean de Koven fyrst í drykkju-
stofu og bauð henni á skemmtigöngu. Hann fór með hana
út á La Voulzie, þar sem þau reyktu um stund og spjölluðu
Vi
saman. Þegar hún sneri við honum baki, greip hann um
kverkar henni og herti takið, þangað til hún gaf upp and-
ann. f tösku hennar fann Weidmann 800 franka og 48 ferða-
ávísanir á 10 dollara hverja. Þær seldi hann og falsaði und-
irskriftina.
Áður en yfirheyrslunni lauk hafði lögreglan fundið öm-
urlegar líkamsleifar þessara ungu stúlku unair dyrahell-
unni.
Næsta fórnarlambið var Jean Couffry. Weidmann vissi
að Couffry stundaði Iangferðir og bað hann að aka sér til
Nissa um Orléans. Saman gekk um fargjaldið, þeir lögðu
af stað og snæddu saman í Olivet. Skömmu eftir að lagt
var af stað þaðan bað Weidmann bílstjórann að stanza á
fáförnum vegarkafla. Hann skaut hann í hnakkann, hirti
1400 franka af líkinu, fleygði því út af veginum og ók í
burt.
í næsta mánuði lét Roger Leblond lífið, og þá notaði
Weidmann glæpafélaga sinn, Million. Hann þóttist vera af-
lögufær á fé, kallaði sig Pradier og kynnti Leblond fyrir
Weidmann.
Grunlaus ók Leblond böðlum sínum til La Voulzie, þar
sem Million skaut hann í hnakkann. Þeir tóku 500 franka
úr vös.um hans, komu líkinu fyrir í aftursæti hans eigin
bíls og skildu hann eftir á afsíðis götu í N'euilly.
Morðingjunum entist ránsféð ekki nema í fáar vikur,
og í nóvember tóku þeir að svipast um eftir nýju fórnar-
lambi til að myrða og ræna. Sidney Fritz Frommer, þýzkur
kaupmaður sem Weidmann kannaðist við úr fangelsinu, varð
svo óheppinn að veröa fyrir valinu, vegna þess að Weid-
mann hélt að hann ætti eitthvert sparifé.
Weidmann bauð Frommer að heimsækja sig 22. nóvem-
ber. — Ég spjallaði við hann. sagði morðinginn við Marcel
Sicot, sem hlustaði þolinmóður, — og þegar hann sneri
baki að mér skaut ég hann í hnakkagrófina. Hann var ekki
með nema 300 franka í vösunum, en ég hirti þá og gróf
líkið í kjallaranum.
Þessi játning var nógu hroðaleg, en verra tók þó við.
Leynilöyogiumenn héldu stöðugt áfram leið í La Voulzie,
og nú Undu þeir konunærföt merkt .með fangamarkinu
„J.K.“ Áður var fundið vegabréf með nafni Eugenie Keller,
37
óhamingjusöm, að eðlileg, ung
kona nú á tímum vildi heldur
vera lúbarin — tja, allt að því!
— af einum manni, en að vera
kysst af einhverjum öðrum. Henni
fannst hún mundi deyja úr skömm
ef hann kæmist að því. En hann
var auðsjáanlega langt frá því, að
geta sér þtað til — hún var viss
um það.
— Mér þykir það — mjög leitt,
ef ég reyndi að drekkja ykkur líka,
sagði hún furðulega veikri og
mjórri röddu.
Það fóru kippir um munnvik
hans. — Yður er fyrirgefið —
undir þessum kringumstæðum. En
ég ætla ekki að biðjast afsökunar
fjrrir að — slá yður utan undir.
Hvað sem öðru líður, „augu þeirra
mættust og þó augu hans væru
brosandi og alveg jafn skörp og
vanalega, hafði hún það á tilfinn-
ingunni, að hann væri hálffeim-
inn. — Ég þarf að bera fram af-
sökun, sem reyndar kemur nokk-
uð seint.
— Afsökun? endurtók hún.
— Ég var á leiðinni til að bera
hana fram, þegar þér — beintíuð
athygli minni að öðru. Sem betur
fór, hafði mér verið sagt að þér
væruð niðri við ána og ég var
að slkyggnast um eftir yður.
Hún hafði horft stöðugt i augu
hans fram að þessu, en nú þorði
hún það ekki lengur, og leit
snöggt undan. — Ég — skil ekki,
muldraði hún.
— Ég hefði átt að biðja yður
afsökunar, sagði hann hljóðiega,
strax sama daginn og ungfrú St.
Just varð fyrir óhappinu. Yfir-
hjúkrunarkonan hefur sagt mér,
að þór hafið yfirgefið sjúkling-
inn þvert á móti vilja yðar þann
dag. Þér sögðuð mér það og —
ég hefði átt að taka skýringu yðar
til greina. Ég skammaðí yður al-
veg að óþörfu. Eg vona að þér
viljið fyrirgefa mér. Hann rétti út
hendina, með einu af þessum bros-
um, sem eins og Judy sagði —
„gerðu mann alveg að kleinu“. —
— Eigum við að vera vinir aftur?
Jill vissi varla hvað var að ger-
ast og tók í hönd hans. — Já
— auðvitað, heyrði hún sjálfa sig
stama. — Ég — hún þagnaði og
var meðvitandi um trausta, svala
hendina sem hélt um hendi henn-
ar sjálfr ar.
Þetta var sú stytzta af öllum
snertingum. Ef hún hefði ekki
verið sjálf í svona miklu uppnámi,
hefði hún ef til vill tekið eftir
því að hann sleppti hendi hennar
nokkuð snögglega. Andartaki síð-
ar var hann staðinn á fætur, en
í stað þess að hraða sér út eins
og hann var vanur, stóð hann
kyrr og horfði niður til hennar
með óráðu augnaráði. Hún hefði
eflaust fengið mikið áfall ef hún
hefði getað lesið hug hans og séð,
að honum datt skyndilega í hug
hve ung hún leit út fyrir að vera
— fáránlega ung, þar sem hún
lá þarna með gullbrúnt hárið t lið
um um andlitið og augun galop-
in fyrir ofan dökkar holurnar und
ir fagursköpuðum kinnbeinunum.
Hún liktist ekkert ungu, duglegu
hjúkrunarkonunni sem hann var
vanur að sjá einkenisklædda og
hafðd einu sinni séð fulla vanþókn
unar.
Einhvern veginn hafði mynd
in af henni standandi andspænis
honum í reiðilegri sjálfsvörn, sem
sýndi, að hún var engin skaplaus
gufa, festst í huga hans, og þar
sem hann var furðulegur og óút-
reiknanlegur maður, hafði hann
munað þetta með einhverju, sem
líktist velþóknun, einkum eftir að
hann hafði talað við yfirhjúkrun
arkonuna.
En núna, þar sem hún lá þarna
með náttjakkann bundinn undir
hökunni, .virtist hún vera orðin
ung o gá einhvern hátt giruileg
stúlka.
— Vitið þér, sagði hann skyndi
lega, — ég get hegðað mer frá
munalega illa. Qg gerði það —
þarna uim daginn.
— Ó, nei! hró.aði Jill upp yfir
sig, áður en hún gat komið í veg
fyrir það Þér hélduð. að é? væri
sek —
Hann leit stríðníslega a hana.
— Eruð þér að bera fram afsak
anir fyrir mína hönd?
1 — Nei, hún varð skyndtlega
hugrökk og_ hljómaði aftui
kurteis. — Ég myndi ekki dirfast
að bera fram afsakanir fyrir yð
ur, þó að ég viti, að þér þarfnizt
þeirra stundum.
Um leið og hún sleppti orðinu,
velti hún því fyrir sér, hvort hún
væri búin að tapa vitinu, og seinna
vissi hún aldrei, hvernig hún fór
að því að horfa í augu hans og
halda áfram að brosa.
Andartak kom hrukka milli
augna hans, síðan hló hann. Þér
eruð hugrökk kona! Við höfurn
kannski gott af því stundum að
sjá sjálf okkur eins og aðrir sjá
okkur. En hvað sem öðru líður,
vissuð þér frá upphafi, að ég er
„erfiður maður" ekki satt’
Hún hikaðí. — Ekki svo erfið
ur, að þér viljið ekki lofa mér
að þakka yður fyrir það, sem þér
gerðuð. Vegna þess, að þér björg
uðuð lífi mínu, vitið þér.
í þetta skipti var hrukkan milli
augna hans greinileg. — Þér get
ið aldrei imyndað yður, sagði
hann, hve óskaplega erfiður ég
mun verða, er þér minnizt á það
aftur. Verið svo góð að gleyma því
— og gerið ekki úlfalda úr mý-
flugu. Eg verð að fara núna. Þér
verðið að vera kyrr. þar sem þér
eruð, þangað til á fimmtudag. Eg
hef þegar taiað við vfirhjúkrunar
konuna, um það sem mér finnst
að eigi að gera við yður.
2]
Hjartað í henni stöðvaðist.
Hvað átti hann eiginlega við?
— En herra Carrington, vein
aði hún.
Vere var kominn að dyrunum
og sneri sér óþolinmóðlega við.
— Já.
— Má, ég ekki fara aftur til
sjúklings míns — á fimmtudag?
spurði hún full örvæntingar.
Henni til mikils léttis brosti
hann lítillega. — Þér eruð afar
áikyeðin.
— En ungfrú St. Just er að fara
á föstudaginn.
— Það er rétt. Jæja, allt í lagi,
ef yfirhjúkrunarkonan leyfir þat
þá getið þér sinnt skyldustörfun.
yðar þennan dag.
Hann gekk út og lokaði hurð-
inni, án þess að bíða eftir svari.
Það var eitthvað hræðilega
ákveðið í hljóðinu. Jill settist upp
og bar hendurnar upp að gagn-
augunum.
Hvað æglaði Vere Carrington að
gera við líf hennar? — Ég hef
talað við yfirhjúkrunarkonuna um
það sem mér finnst að eigi að
gera við yður.
En framtíð hennar hafði ekkert
með hann að gera! . . .
Og þá mundi hún. Ef hún hefði
vitað það áður, hversu mikið, sem
hún reyndi að neita því, að líf
hennar tilheyrði honum, þá hafði
hún rétt til að finnast það gera
það núna, og hann hafði hvort
sem er alltaf tekið það sem sjálf
sagðan hlut, að orð hans væru lög.
Hún reyndi að gera sér upp reiði
ef hann heldur að hann geti farið
með mig eins og tusbu, þá hefur
hánn rangt fyrir sér, jafnvel þótt
ÚTVARPIÐ
Sunnudagur 5. júní
8.30 Létt morgunlög 8.55 Frétt
ir 9.10 Morguntónleikar. 11.00
Messa í safnaðarheimili Lang-
jholtssafn-
[aðar. Prestur
Séra Árelíus
Níelsson 12.15 Hádegisútvarp
14.00 Miðdegistónleikar. 15.30
Sunnudagslögin. 17.30 Barna-
tími. 18-30 Frægir söngvarar.
18.55 Tilkynningar. 19.20 Veð
urfregnir 19.30 Fréttir 20.00
Gestir í útvai'pssal: Dénes Zig
mondy og Annelise Nissen
leika saman á fiðlu og píanó.
20.20 Kennslusjónvarp Guð-
bjartur Gunnarsson flytur er-
indi. 20.50 Einsöngur í útvarps
sal: Adele Addison sópransöng
kona syngur 21.10 ..Hvíta-
sunnunótt", smásaga eftir Bjart
mar Guðmundsson. Andrés
Björnsson les. 21-35 „Spartak-
us“ ballettmúsík eftir Aram
Khatsjatúrjan. 22.00 Fréttir og
veðurfregnir 22.10 Danslög 23.
30. Dagskrárlok
Mánudagur 6. júni
7.00 Morgunútvarp 12.00 Há-
degisútvarp 13.00 Við vinnuna
15.00 Miðdegisútvarp 16.30 Síð
'degisútvarp
18.00 Á
óperusviði
18.45 Tilkynningar 19.20 Frétt
ir 20.00 Um daginn og veginn
Sigvaldi Hjálmarsson ritstjóri
talar 20.20 „Þér tandnemar,
hetjur af konungakyni" Gömlu
lögin sungin og leikin. 20.35
Kallað til bæna í Bakú Fyrsta
frásögn Gunnars Bergmanns úr
blaðamannaför til Sovétríkj-
anna —■ og viðeigandi tónlist
21.35 Sænsk tónlist. 21.30 Út-
varpssagan: Hvað sagði tröllið?*
Höf flytur (101 22.00 Fréttir
og veðurfregnir 22.15 Hljóm
plötusafnið í umsjá Gunnars
Gunnarssonar 23.05 Að tafli
Sveinn Kristinsson flytur skák
þátt. 23.40 Dagskrárlok.