Lesbók Morgunblaðsins - 01.08.1926, Side 2

2
LESBÖK MORGUNBLAÐSTNS
1. ágúst ’26.
Allskonar prentverk,
svo sem: Mynda-, gull-, silfur- og litprentun á allskon-
ar eyðublöðum og auglýsingum fæst nú hvergi betur
af hendi leyst en hjá oss, par eð vjer nýlega höfum
fengið útlendan prentara, sem er snillingur í sinni grein.
Höfum nýtt og fallegt leturúrval og ágæta setjara.
Umslög og allskonar pappir I miklu úrvali.
Vjer kappkostum að gjöra alla viðskiftamenn okkar
ánægða með viðskiftin.
ísafoldarprentsmiðja h.f. — Sími 48
— búkonuna með lífi og sál, sem
lifði fyrir heimili sitt og sinna,
hina glaðværu, ágætu húsmóðir.
Nei — hún gat varla verið til
lengur, hún hlaut að ve»ra dáin.
Hún sem átti Guðríði fyrir einka-
barn,' sem ól liana upp — til
þess. ......
Nei hugsunin var ómoguleg.
Var jeg af forsjóninni útvalinn
til þess að vinna hje»r þrekvirki?
Átti jeg að taka mig til og leita
Guðríði uppi? liti jeg að eyða til
þess Öllum tíma mínum, og allri
hugsun, og láta einskis ófreista^,
sökkva mjer niður í þá undir"
heima stórborga*rinnar, sem jeg
vissi a@ nú voru heimkynni henn-
ar — 'hennar, sem einu sinni var
Guðríður firá Hlíð?
Var það ekki vonlaust? Var jeg
ekki einna sist fær um það af
öllum ? Var tilhugsun sú ekki
hlægilega vitlaus? — Hvaða tillit
ætli hún tæki til mín nú, fyrst
hún aldrei gwði það heima.
Mjer ætti að vera það í fersku
minni, þegar jeg jarðsöng allar
vonir mína.r og drauma, rjettar-
daginn sæla, er jeg var 17 ára.
Þegar jeg harrð henni að lána
henni hestinn minn heim um
kvöldið — til þess að géta orðið
henni samferða — lána henni
Brúnskjóna, einhvarn besta kven-
hestinn í sveitinn, en liún afþakk-
aði með sínu venjulega kulda-
stolti, og reið á einliverri mó*
hykkju með Valffa í Múla. ITann
•
var ]>á langt kominn til að taka
stúdentspróf. En hvað var jeg þá.
Og hefi jeg nokkurntíma verið
nokkuð í hennaa- augum.
En jeg liafði fregnir af henni,
þó jdg væri farinn 11 r sveitinni.
Og jeg man þegar jeg frjetti um
þetta með „agentinn“ danska, er
hún hitti á strandfeí-ðaskipinu. —
Jeg man jeg hugsaði með sjálfum
mjer, að mikið má það vera, ef
það fer vel. Og þegar hún sigldi,
l>á gat jeg ekki annað en sett það
í samband við agentinn danska.
Jólin liðu, og ekkert bar til
tíðinda. Jeg hvarflaði oft með
h ugann til Guðríðar frá Hlíð, en
spurði engann, og sagði engum
frá neinu. Komst jeg að rauir um,
að 'helst vildi jeg ekkert vira
mev.-a — aldrei framar.
Á annan í nýáíri fjekk jeg brjef.
Það lá á borðinu mínu er jeg
kom heim. Það var í þykku um-
slagi, og kvenmannshönd á ut-
anáskriftinni.
Jeg átti ekki von á stúlkir
Ivjefi. Varð jeg ekki lítið for-
viða, er jeg leit á undirskriftina.
Þar stendur skýrum stöfum: Guð-
ríður Jónsdóttir frá Hlíð.“
Hvað vildi hún mj«r. Fyrst
datt mjer í hug að hún rnundi
ætla að slá mig um peninga. Síð-
an að hún ætlaði að stríða mjer
á eiu'hvern hátt. Jeg setti mig í
stellingar í stólnum mínum og
las brjefið. Jeg á það enn hrjef'
ið, en það var svona:
Gamlárskvöld.
Gamli góðkunningi!
Þegar jeg kom heim áðan, datt
mjc«r í hug, að jeg skyldi taka
mig til og skrifa þjer brjef. Mjer
var sagt það í fyrradag, hvar þú
ættir heima.
Jeg get þó eigi sagt, að jeg
eigi neitt sjerstakt arindi við ])ig.
En það er nú svona samt, að
mjer fanst jeg ])urfa að tala ögn
við þig, úr því við erum gamlir
sveitungar.
Því fer þó fjanri, að mjer detti
í liug, að fara að segja þjer æfi-
sögu mína. Hún er ekki svo
merkileg, og kemur engum yið.
Jeg er nvx líka löngu hætt að
tala við nokkurn mann. En það
var af því, að jeg mætti þjer
þarna nm morguninn, þá vissir
þú að jeg var ennþá til. Og því
fanst mjer rjett að láta þig vita
ögn meira.
Jeg kom hingað fyrir 4% á.ri.
En nú eru liðin tvö ár síðan
drengurinn minn dó. Hann var
átta mánaða þegar jeg misti
liann. Og jeg veit það vel, að
hann dó firá mjer vegna þess, að
jeg gat ekki látið fara nægilega
vel um hann — en hvað átti jeg
að gera ]>á. Jeg átti ekkert til
— nema hann. Jeg átti hann
sjálf. Hann var með blá augu,
rins og eru í minni ætt.
TTvort það var mjer að kenna
að hatin dó, um það skal jeg ekki
segja nú — en það kom ekki á
annara bak en mitt, að sakna
hans. Hann var svo vndislegur,
að jeg eins og aldrei gat átt von
á því, að fá að eiga hann lengi.
En því jeg annars er að segja
þjer þetta veit jeg elcki. En jeg
veit að þú fvrirgefnr mjer og
gleymir því öllu saman, fyrtr
mig.
Meðan jeg átti drenginn minn,
átti jeg ekkert til neins — en
nú á jeg nóg af öllu.Og nú hugsa
jeg ekki um annað en að hefna
mín — jeg segi það r.jett eins
og er.
Þegar því er lokið, er jeg búin
að hugsa mjer minn samastað,