Lesbók Morgunblaðsins - 01.08.1926, Síða 4

4
LESBÓK M0RGUNBLAÐSIN8
i. ágúst ’2tí.
Efnalang Heykjavíknr
Laugaveg 32 B. — Sími 1300. — Símnefni: Efnalaug.
Hreinsar með nýtísku áhöldum og aðferðum allan óhreinan fatnað
og dúka, úr hvaða efni sem er.
Litar upplituð föt, og breytir um lit eftir óskum.
Eykur þægindi! Sparar fje!
Viyíús Ouðbraiiússðii
klaeöskeri. Aftalstrseti 8'
Ávalt byrgar af fata- og frakkaefaum.Altaf ný efni með hrerri ferð.
AV. Saumastofunni er lokaö kl. 4 e. m. alla laugardaga.
1 Heiðarseli.
Jeg kom á dögunum ríð/mdi
yfir Koluga-fjall, á leið frá
Blönduós til Sauðárkrós. Veðrið
var eins unaðslegt og verið gat,
bjart og kyrt. Laxáin var kol'
mórauð, en þó var liún alveg niður
í grjóti. Það rar bókstaflega eng'
in fönn til í fjöllunum, til þess
að gera nokkura vatnavexti.
Mjer dettur ekki í liug, að
•reyna að lýsa allri þeirri vellíðan,
sem í mann getur komið, einann
uppi á fjöllum, í öðru eins veðri,
með blikandi útsýni í allar áttir
og ilmandi gróandinn í hverri
laut. Og vera nýkominn af ryk-
ugu malbikinu í Reykjavík.
Þegar jeg koin niður undir tún
í Heiðarseli, hitti jeg dreng-
hnokka, sem var að að flytja
klömlitrur í krókuiu. Jeg var ekki
fyr kominn til lians, en hanvi
spyr mig livaðan jeg sje. Jeg segi
honum það. En hann var ekki _á
l>ví að láta mig sleppa svo bil-
lega, hefi*r þótt rjettara að at-
Ihuga þenná náunga, ‘sem svo
langt flæktist — og væri ber-
iiilfðaður.
Er jeg hafði leyst úr hinmi
nauðsynlegustu spurningum, segir
drengur: ,,Og þú munt ætla í
Veðramót og gista þar.“ — Jeg*
kvaðst eigi myndi fara þar fram
hjá. „Þá er þjer best að koma
inn, og fá þjer kaffi, því hjer
munt þú hitta Sigiwð bónda á
Veðramóti, því jeg sje ekki bef
ur en hesturinn hans standi þarna
heima á hlaðinu.11
Drengur hljóp inn, en jeg dok-
aði við í hlaðvarpanum og liorfði
vfir Heiðardalinn.
Varð jeg að fara fljótt yfir
sögu, að lýsa því sem hvaffflaði
mjer í hug, þarna, þetta fagra
vorkvöld.
Fyrir 16 árum kom jeg ásamt
fleira fólki í fyrsta sinni yfir
Koluga'fjall. niður að Heiðarseli.
Býlið var ]>á í eyði. Noklwir hús*
koíar hengu þar uppi, en búið
var að tína timbrið innan úr
flestum, en sum þökin liengu
uppi af „inngrónum“ vana. En
þau liúsakyuni, líktust sannar-
lega ekki mannabústöðum.
Dani var einn með í förinni.
A ið áðum í túnfætinum. Vor var
hart og gróður lítill, svo að hest'
unum kom það vel að fá kjarn-
góða snöp.
I okkur var gáski, og hlupum við
upp á eitt þakið, sem lijekk uppi,
þó það hefði verið rænt alki
ástæðu til þess, með því að taka
•stoðir og rafta, og ljetum það
dundra með okkur niður í tóftina.
A4 leikslokum spurði jeg Dan-
aun, hvort hann þekti Valtý Guð-
munilsson. Jú, svo var. „Þetfa
hjivna er bernskuheimilið hans“,
datt fram úr mjer hugsunarlítið.
Utlendingurinn rak upp stór augu
og sagði síðan: „Jeg veit mikið
vel, að þjer lialdið að jeg sje
auðtrúa, en fyrir öllu eru tak'
mörk.“
— Hann strauk re>*ndar hjeða.u
frá stjúpa sínum 12 ára gamall,
hjelt jeg áfram; suöggklæddur og
berhöfðaður, yfir þessi fjöll, sem
við nú erum nýbúin að prjón-
brjótast yfir, og hann sá hvorki
stjúpa sinn eða móður, fyrri en
liann löngu var orðinn háskóla*
kennári í llöfn, og amerískur auð"
kýfingur fjekk hann til þess að
koma til Kanada í vísindaleið-
angur. Þar hitti hann gömlu hjón"
in aftuít.
Utlendingurinn stje á bak og
sló í. Auðsjeð var á svip hans,
að liaiin |)óttist aldrei á æfi sinni
Iiafa fyrirhitt hraðlýgnari mann.
— Svona eru skáldsögur mann-
lífsins stundum, æfintýrlegri en
hugmyndaflug flestra skáldanna.
— Daninn fjekk sönnur á mál
mitt, í næsta náttstað — og við
sættumst.
Jeg kom inn í baðstofuna í Heið-
arseli, og drakk þar kaffi með
góðri lyst.
Húsráðendur eru ung lijóu,
frumbýlingaæ, sem hafa endur-
reist þetta fjallabýli. Barn var
þar á fyrsta ári í vöggu, sællegt
og hraustlegt. En það sem vakti
eftirtekt mína var, að svipur
hjónaniia uugu í litlu frumbýi-
ingsbaðstofunni var eins ósnort*
inn af áhyggjum lífsins, eins og
svipur ungbarnsins í vöggunni.
A þilinnu yfir baðstofudyrun-
um lijekk útskorin rúmfjöl. Fjöi*
in var auðsjáanlega ný. Meðan
jeg drakk úr bollanum gat jeg
ekki að mjer gert að skotra aug*
unum á fjölina, því útskurður-
íiiii var svo stílhreinn og fagur.
— Ilver hefir slcorið þessa fjöl,
spurði jeg liúsfreyju.
— Maðurinn minn gerði það í
vetur sagði hún.
— Hefir hann fengist mikið við
slíkt?
— Nei, þetta er í fyrsta sinni
sem hann reynir það.
Jeg gerist uú forvitiun,
'stend upp úr sadi míiiu, til þess
að athuga fjiiliiia nánar. Mjer
þótti, til að sjá. enginn viðvanings*
bragur á henni. Síður en svo. Nú
kannaðist jeg við drættina. — Jú,
þarna var sama myndín og sú,
sem birtist í Lesbók Morgunbl.
í fyrrahaust, — mynd af íslenskri
rúmfjöl, sem geymd ar í Norræna