Lesbók Morgunblaðsins - 21.08.1927, Blaðsíða 7

LÍJSBÓK MOkQtJlíBLAÖSLN'S
268
l’á fór hún vitanlega að skæla,
henni, var svo gjarnt til þess upp
á síðkastið: Hann er svo önugur,
aðstoðarpresturinn! hikstaði hún.
Getur þú ekki farið fyrir mig,
manuna ?
— Fjandinn fjarri mjer! Því
skyldi jeg eiga að vaða foraðið fyr
ir þig? japlaði hún.
— Nei, nei, sagði Lárcnsa snökt
andi. Mjer og drengnum mínum
eru öll sund lokuð! Það verður að
fara sem fer.
En þar skjöplaðist henni Lár-
ensu litlu heldur en ekki. Það voru
ekki allar bjargir bannaðar. Káð-
ið vænkaðist, þegar hún Tvígilda-
Petra átti barnið.
Aðstoðarpresturinn hafði verið
dálítið alþýðlegri upp á síðkastið.
Ekki verið eins grófur í kjaftin-
um þegar hann stóð í stólnum.
Enda hafði hann ástæðu til að
mýkja málið. Voru afleiðingarnar
af vandlætingarsemi hans ekki
þegar farnar að koma í ljós? Var
söfnuðurinn ekk-i þegar farinn að
siðast? Hafði hann fengið tilkynn-
ingu um! svo mikið sem eitt óskil-
getið barn síðustu tvo mánuðina?
Onei. Nú stefndi í rjetta átt.
Það var satt, að enginn stór-
syndarafótur liafði stigið yiTr
þröskuldinn á skrifstofunni hans
seinustu vikurnar. Aðeins gamlar
útslitnar kerlingar, sein báð'i um
að skíra fimta eða sjötta afkvannið
sitt. Engar aðrar.
En ógiftu mæðrunum liægðist
um andardráttinn daginn sem þær
heyrðu að Tvígilda-Petra væri
lögst á sæng. Nú rætist úr! iiugs-
uðu þær með sjer, hún Tvígilda-
J’etra kann ráð við öilu! Við hinkr
um við og sjáum til hvernig hún
fer að. Hún er ekki myrkfælin!
Hún verður ekki að læpu, hvorki
fyrir aðstoðarprestinum nje öðr-
um skröggum!
Tvígiida-Petra var komin að
spunavjelinni sinni á áttunda degi
eftir að liún ól barnið. Hún var
feit og gild eins og áður, máske
dálítið fölari en söm í skapinu:
Andskoti af því ef maður má
liggja í bælinu noltkra daga og
hvíla sig, svo að ekki sje alt kom-
ið í vitleysu, þegar maður kemur
aftur! sagði hún við ,,bak-stúlk-
una“ sína. Líttu á, þú hefir ekki
hreinsað tannlxjólin almeunilega,
subban þín! Það ískrar og livín í
hverju hjóli, hefirðu ekki nent að
bera á, letiblóðið þitt?
— Hvernig líður snáðanum þín-
um? spurði stúlkan. Er hann lag-
legur ?
— Yndislega, sagði Tvígilda-
Petra. Aldrei eignast ]»ú annað
eins barn!
— Er haun skírður? spurði stúlk-
an og glotti lymskulega.
-—Haun skal verða. skírður! sagði
Tvígilda-Petra. Jeg fer til aðstoð-
arprestsins einhvern daginn í vik-
unni.
Ög einn góðan veður dag stóð
Petra á skrifstofunni lijá prest-
inum. Hún var fyrirferðarmikil og
ófeimin. Hún leit ekki niður á
gólfið ‘ undan beittu augnaskeyt-
unum aðstoðarprestsins.
— Er presturinn heima? spurði
liún. Sjálfun presturinn?
— Hvert var erindið? spurði að-
stoðarpresturinn og lagði hvítu
hendurnar á diskinn fyrir framan
skrifborðið.
— Presturinn! sagði Tvígilda
Petra. Grön sjálfur. Jeg þurfti að
spjalla við hann.
Haun barði fingrunum óþolinmóð
ur í diskinn: Þjer ‘verðið að snúa
yður til inín. Er það greftrun? Er
það bjónavígsla ? Er það skírn?
Tvígilda-Petra fór með höndina
ofan á bringu og rjetti fram brjef-
miða og lagði á diskinn fyrir fram-
an prestinn: Hjerna er skírnarseð-
illinn minn, sagði hún. Jeg ætla að
segja mig úr þjóðkirkjunni!
— Segja yður úr — ? Prestuv-
inn rjetti úr sjer eins og hann
hefði verið barinn. — Segja yður
úr —■ ?
— Ur þjóðkirkjunni, já! svaraði
Tvígilda-Petra og kinkaði kolli. —
Jeg ætla að verða mormóni!
Aðstoðarpresturinn var rauður
af vonsku, beit á vörina, gekk út
að glugganuiu og glápti út. En
að baki lionum stóð Tvígilda-Petra
brosandi og hnubbaraleg. He, he!
Honuni var ekki um þetta! Hann
var sjóðandi vondur! Jú, vissi hún
ekki, honum var ekki um mormón-
ana? Var hann ekki á þönum eft'r
henni Ingu Dælin dag eftir dag,
þegar hún ætlaði að fara til Utah?
— Jú, liún skyldi svei mjer kcnna
prestinum að lifa, bíðið þið bara
bæg!
Nú sneri aðstoðarpresturinn sjer
að henni: Hvaða ástæðu hafið
þjer til að snúa bakinu við kirkj-
unni okkar? spurði liann. Hafið
þjer gert yður ljóst, hve alvar-
li'gt spor þjer eruð að stíga?
— Já, já. Jeg hefi liugsað mig
uin! sagði Tvígilda-l’etra. Hvaða
ástæðu jeg hef? Ástæðan mín ligg-
ur heima og bíður, það gerir hann!
— Bíður? Liggur heima og bíð-
ur? Jeg skil yður ekki —
— Jeg á við það, að snáðinn
verður að skírast, og jeg vil lial'a
það svikalaust gert, sagði Petra.
Hún fleygði af sjer sjalinu á næsta
stól og rjetti nú úr sjer og setti
á sig svip: Gerið þjer nú svo vel
að stryka mig út, sagði hún.
Aðstoðarpresturinn settist við
skrifborðið sitt og fór að blaða í
þykkum kirkjubókum, og svo var
eins og liann færi að krota eitt-
hvað á blað. En svo lokaði han’i
bókunum og stóð upp aftur: Jeg
botna ekkert í þessu, sagði liaim
óðamála. Segja sig úr þjóðkirkj-
unni til þess að fá barnið yðar
skírt ? Er ]>að ekki einmitt kirkj-
an sem veitir skírnina.
— Ekki grónum af ]>ví tieinu,
sem minn er. sagði Tvígilda-Petra.
— Sem yðar er? Er liann öðru
vísi en önnur börn !
— Jeg er ekki gift! sagði Tví-
gilda-Petra. Króinn minn er af því
tæinu, sem presturinn kattar óskil-
getin börn'! Hún starði í augun
á prestinum, um leið og bún sagði
]>etta, og nú var það liann. sem
arð að líta undan og góna í
gólfið?
— Jeg á annríkt! sagði l’etra.
'Tufið ]>jer klórað yfir nafnið
mitt?
Nú gekk aðstoðarpresturinn að
iienni og gerðist mildur í máli:
011 börn eru jöfn fyrir guði. sagði
liann. Þjer þurfið ekki að segja.
yður úr kirkjunni af þeim ástæð-
um. .
— Að króarnir eru jafnir, ]>að
veit jeg sjálf, sagði Tvígilda-
Petra. En að því sem hjer er sagt,
hefir aðstoðarpresturinn ekki vit-
að ]>að. Og þess vegna höfum við
orðið ásáttar um það stúlkurnar,
að skrifa okkur iun lijá mormóu*