Lesbók Morgunblaðsins - 17.02.1929, Síða 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
51
BlaðaTncnn á verði. Á afmæli keisarans var haldinn öflugur lög:-
regluvörðnr uni iiöllina, seiji hann býr í, og fengu engir aðrir að koma
þangaö en þeir, sem boðnir voru. En fyrir utan höllina beið fjöldi
blaðasnanna með myndavjelar, o<>: ætluðu þeir að reyna að ná mynd-
um af keisaranum, ef hann skyldi sýna sig.
fósturjarðarinnar hafði ekki verið
drukkið.
— Herrar mínir, mælti hann
0£ jrreip íílasið með glitrandi
veiginni. Je<? ætla að mæla fyrir
minni föðurlandsins. Ekki gamla
o<í alvarle^ra öldungsins, sem situr
í öndvegi, hefir jafnan vísifin"-
urinn á loftí og Segir: ,,Minnist
þess, börn, hvað þið eigið mjer
að ])akka,“ lieldur ungmeyjarinn-
ar glöðu, sem svífur um dansgólf-
ið, býður oss upþ og segir : „Skál,
vinir, drekkið ineðan æskan end-
ist.“ Gamii maðurinn er þó ekki
sem verstur, einkum þar sem hann
sjer fvrir öllum oss, gefur einum
embætti, öðrum lífva'nlegt starf,
því að karlinn á talsvert í hand-
raðanum, það megið þið víta, þó að
hann liggi stundum á því. Landíð
okkar er alls ekki eins fátækt
að gulli sem skáldin kveða. Það
er alls ekki ófrjór sviðningur, sem
við verðum að erja baki brotnu.
Það vel setin jörð í góðri rækt.
Akrarnir gefa margfalda upp-
sl<eru, ef í þá er sáð. Og við mun-
um einnig leggja Jiönd á plóginn,
þegar ol<kur vinst tími til. Grann-
ar okkar veita engan ágang; eng-
inn nábúakritur er með olílcur, því
að býlið okkar er löglega girt
og marksteinar reistir. Við ætt-
um því að geta leyft okkur ein-
staka sinnum að slíemta okkur.
Finnland þarf eltki altaf að sitja
í sorg; gleðin verður einnig að
fá sinn rjett. Við erum elíki í
neinni nevð. Látum okkur tæma
glösin fyrir hinu glaða Finnlandi.
Látum okkur dreltka skál þess í
freyðandi kampavíni. I líampa-.
víni skal hún drukkin, skál hinn-
ar lífsglöðu meyjar. Ekki verður
Jíallinn fátækari af því. Herrar
mínir. í einu orði: Jeg lyfti þessu
glóandi glasi, með hinni göfugu,
glitrandi veig — !
Allir lvftu glösunum og biðu
þess að fá tækifæri til þess að
tæma þau. Gjallandi fagnaðaróp
var komið fram á varir þeirra,
þegar hurðinni var hrundið upp.
Einn gestanna æddi inn og þeytti
fregnmiða á borðið.
— Lesið þetta! kallaði hann.
— Hvað er þetta? spurði ræðu-
niaður.
,— Lestu]
— Fáðu mjer blaðið !
Hann las miðann, en hinir stóðu
sem steini Jostnir í sömu stell-
ingum sem fyr, þegar þeir bjugg-
ust til að dreklca í ltampavíni skál
hins glaða fósturlands.
Öllum varð orðfátt. Illjóðir sett-
ust þeir niður, einn og einn, í sæt-
in, sem þeir höfðu risið úr, þegar
])eir hófu glösin. Menn lievrðu á
stangli: Hvað er þetta? Er þá
svona líomið? Er þetta mögulegt?
Eru ])á öJl sund lokuð?
Kampavínið glevmdist í glösun-
um, freyddi og varð bragðlaust,
misti ólguna og breyttist í væm-
inn, sætan vökva.
Ungi maðurinn, sem hafði nrælt
fvrir minni fósturjarðarinnar,
liafði einnig látið fallast niður á
stól sinn og fleygt frá sjer fregn-
miðanum. En miðinn gekk mann
frá manni, allir vildu sjá með
eigin augum, hvað í honum stæði.
Hann sat hreyfingarlaus og starði
beint fram. Það var eins.og hann
liefði eldst skyndilega, eins og
vanginn hefði bliknað og augun
solíkið lengra inn í höfuðið.
Þegar fregnmiðinn hafði farið
alla leið í Itringum borðið og kom
aftur fyrir hann, spratt hann úr
sæti sínu.
— Herrar mínir! lcallaði hann,
og aftur glóði vanginn og eldur
brann úr augum. Jeg var að mæla
fvrir skál fóstnrjarðarinnar. en
var gJapinn.
Hendurnar nötruðu, varirnar
titruðu og röddin sltalf af eltlta.
FjeJagar Jians, jafn æstir í skapi,
höfðu staðið upp, en enginn greip
glas sitt, því að hann hafði eklci
lieldur gert það.
— Þetta var heimskuþvættingur.
Jeg var heimsltur, jeg var skamm-
sýim, lijegómlegur græningi, og
þið voruð aJlir jafn vitlausir. Það
var ekki fyr en vínið logaði í höfð-
inu, að við mundum eftir fóstur-
jörðinni. Og við ætluðum að fara
að tæma skál eigingjarnrar lífs-
gleðinnar í lcampavíni, þegar
harmur og eymd er að dynja yfir
landið. Við megum skammast oltk-
ar! Burt með kampavín! Burt með
lconíalc og púns og kryddað vín !
Burt, flugumenn og svikarar í um-
setinni borg! Ekki skal dropi
koma framar inn fyrir mínar var-
ir! Burt! — Af borðinu! — Ut!
Hann kipti í borðdúltinn og
rykti honum af borðinu, full
kampavínsglös brotnuðu glamr-
andi í gólfinu, hálftæmdar púns-
flöskur, lconíalc og krvddvín,