Lesbók Morgunblaðsins - 07.12.1930, Page 3

LE8BÓR MOROUNBLAÐ8IN8
879
I3IIU5IRÍÐ.
efiir mnbiER scfiumnnn.
Okt. 3. S. Mikið í hættunni.
•— 4. M. Mikið í hættunni.
— 5. Þ. Fluttumst í land.
— 6. M. Stórhríð. — Land-
könnun.
— 7. F. Fluttum.
— 17. S. Heim kl. 7.5 f. li.
Af þessu má draga þá álykt-
un að fimtudaginn 7. okt. hafi
þeir flutt bækistöðvar sínar á
eynni. En hvað skeður svo? Hafa
þeir fjelapar hætt sjer út á ísinn
aftur og ætlað að ná Svalbarða?
Það er sennilegt að þanjrað sjáist
frá ITvíteyju í p;óðu skygni. Fm
]>etta verður ekki sagt með neinni
vissu, en það virðist þó svo, sem
þeir hafi verið nokkra daga í
burtu, ojí sjeu komnir heim úr
j>eim leiðangri 17. október. Svo
deyr Strindberg. Fjelafjar hans
hafa tæmt vasa hans, vafið dótið
innan í föt lians og bundið snæri
utan um böggulinn. En hve lengri
hafa þeir svo lifað? Og hvers
vegna notuðu þeir ekki bjarndýra-
feldina til að sofa á? Þeir höfðu
aðeins einn svefnpoka, en hvorug-
ur þeirra var í honum. Hvers
vegna? Of? hvernig stendur á þvi.
að einn sleðinn stóð út-i og bund-
ir.n á liann farangur, eins op búist
væri við ferðalagi? Þessu verður
aldrei svarað. Rennilega á Sören-
sen veiðimaður á „ísbirninum“
kollgátuna: „jeg held þeir hafi
sofnað o<? dáið úr kulda. Ekki
hafa þeir dáið úr hungri.“
Þeir höfðu nógan mat, nóg
eldsneyti, suðuvjelin var í lapri —
það var enn steinolía á henni er
hún fanst eftir 33 ár. En fatn-
aður þeirra var slæmnr. Þeir voru
allir í skinnvestum og höfðu loð-
húfur, en engin önnur loðkiæði.
Sokkar og nærföt voru mjög
þunn og fatnaðurinn lítt hæfur
til þess að notast. í pólferð. —
Tjaldið veitti heldur ekkert skjó!
gegn frostinu.
Merkilegur hver.
Einn merkilegur hver er í Yel-
lowstone Park í Bandaríkjunum.
Ef maður vefur saman vasaklút
sinn og hendir honum í hverinn,
sekkur klúturinn. en honum skýt-
ur upp sundurgreiddum og hrein-
þvegnum fáeinum pugnahlikum
seipnfli
Nóttin milli 3. og 4. september
1927 þótti mjer ekki sjerlega
skemtileg. Jeg var þá í kínverska
þorpinu Sja-La-Ssi í Su-Yen hjer-
aði, norðvestur af Kalgan. Tungl
var í fyllingu og liinir hrörlegu
leirkofar í ]>orpinu vörpuðu frá
sjer draugaleguin skuggum.
Loftið var þungt og mollulegt,
eins og á undan þrumuveðri. Kol-
svört ský hnykluðust út við sjón-
deildarhring. Verkamenn hrísekra-
eigendanna lágu í liálmfletum sín-
um og svéfu.A gólfinu ægði saman
„domino“-töblum, teningabikur-
um, matarleifum og ópíumspíp-
um. l’ti í einu horni logaði á
steinolíulampa og yfir honum
gnæfði stórt goð, liræðilega af-
skræmt í framan.
Gráar næturhræður komu fram
úi fylgsnum sínum, hlupu jTfir
sofandi mennina og drógu brenni-
vínsflöskurnar undan höfðalagi
þeirra. Með miklum gauragangi
veltu þær flöskunum út í horn.
Þar var gat á veggnum og lagði
tunglskinsglampa inn um það á
gólfið. Þarna nöguðu þær tappana
úr flöskunum og ráku svo halana
niður í þær og sleiktu svo af þeim
vökvann með slíkri græðgi, að
liárin risu á Jieim og ])að skein í
hvítar tennurnar.
Alt i einu heyrðist einkennileg-
ui hávaði úti fyrir. Þá kiptust þær
gráu við, drógu hala í skyndi út
úr flöskunum og þutu eins og kólfi
væri skotið út um gatið á veggn-
um. — Ein af hinum hálftæmdu
brennivínsflöskum, valt goðinu að
fótum. Svo varð alt hljótt í svefn-
skála verkamannanna. nema hvað
þeir stundu og emjuðu í svefni.
Tunglið var nú komið hæst, á
loft og í skini þess mátti líta
einkennilegan atburð á götunum.
Ut um allar dyr og smugur á kof-
unum og úr ótal fylgsnum
streymdu hinar gráu rottur og
skipuðu sjer í fylkingu á veginum
með fram bátskurðinum. Þær voru
\ vígahug og með gnístandi tiinn-
um biðu þær herskara gulu rott-
anna, sem komu fylktu liði úr
suðurátt og ætluðu að brjótast
inn í þorpið.
Gráu rotturnar lágu í leyni. Þær
notuðu vagnhjólaförin á götunni
eins og skotgrafir. En þegar hinar
gulu komu nær, ráku þær upp
reglulegt lieróp, svo að Kínvf.rjar
vöknuðu við í hreysum sínum, og
svo gerðu þær snögt áhlaup á
gulu rotturnar. Yerkamennirnir í
skálanum vöknuðu líka við þessi
óliljóð Hálfnaktir og óttaslegni
ruku ]>eir á fætur og fram að gat-
inu á veggnum. Þegar þeir gægð-
ust í gegn um það, sáu þeir bar-
dagann, sem þegar var í algleym-
ingi — gular og gráar rottur í
einni bendu, sem barst fram og
aftur og bylgjaðist eins og öldur
á vatni. Það var barist upp á líf
og dauða. Með óbilandi hugprýði
vörðu gráu rotturnar þorpið sitt.
Þær hlóðu valköstu af gulu rott-
nnum. Orustan var afar trylt og
hún stóð í fullar ]>rjár stundir.
Þá lögðu þær gulu á flótta.
Næsta morgun urðu verkamenn-
irnir að aka burtu af götunum
20.000 dauðum rottnm. Sumar
þeirra óhemju stórar. Það þurfti
marga vagna til þess að koma
valnum út i haga þar sem lílcin
voru urðuð.
Franskur frjettaritari i Peking
símaði blaði sínu nokkru seinna,
að nokkru eftir þennan bardaga
hefðu gulu rotturnar komið aftur
með miklu meira liði og gert
áhlaup á þorpið um hábjartan dag,
að öllum íbúum ])ess ásjáanda.
Gráu rotturnar fóru í móti þeim
og hvorugar skeyttu því hið
minsta þótt menn yrðu á vegi
þeirra. Hófst nú æðisgenginn bar-
dagi. Rotturnar bitu hvor aðra
á harkann og rifn hver aðra á
hol. Aftur urðu gulu rotturnar að
láta undan síga fyrir hreystilega
vörn gráu rottanna, og nú lágu
10.0^0 rottur í valnum.
Imssar sögur nægja til þeRS flð