Lesbók Morgunblaðsins - 07.12.1930, Síða 5

:; • : • ; %: 'f * -; f ;'
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
381
Það er sannarlega kominn tíini
til þess, að alt mannkyn bindist
samtökum í baráttunni gegn rott-
unum. Þær tilraunir, sem gerðar
hafa verið, hafa borið talsverðan
árangur. Þáð vantar að eins sam-
tök allra ]>jóða. Það væri Jiakkar-
vert ef þjóðabandalagið gæti kom
ið slíkum samtökum á, og það 'er
verkefni fyrir það.
Verndardýrlingur Meapels
San Qcnnaro.
Neapel, í sept.
Neapel á tvo stóra heilaga vernd-
ara, auk þrjú hundruð annara
minni. Annar þessara miklu vernd-
ara var heiðinginn Virgill, og
lieiir mikið verið um hann talað
um allan heim nú fyrir skemstu.
Hinn var líka heiðingi en gerðist
kristinn og um hann er mikið tal-
að í ítalíu, sjerstaklega á haustin,
því að þá er haldin hátíð honum
til dýrðar.
Hann heitir San Gennaro, og
var seinni liluta æfi sinnar biskup
í' Beneventum. En svo ljet hann
lífið fyrir trú sína og var háls-
höggvinn í Pozzoli. Við það tæki-
fæii hafði einn af trúbræðrum
lians þá skarpskygni til að bera,
að safna blóði hfíns á tvær litlar
fiöskur, sem síðan fóru allvíða,
en höfnnðu í dómkirkjunni í Nea-
pöl fyrir nokkrum hundruðum
ára. Og sú sögn gengur í Neapel,
og ér aldagömul, að einu sinni á
á-i láti San Gennaro það krafta-
verk ske, að blóðið, sem annars
er svart og storkið, verði rautt
og lifandi og ólgi í nokkrar
kiúkkustundir.
Neapel-búar efast ekki um, að
það sje San Gennaro sjálfur, sem
lætur þetta kraftaverk ske, en
enginn annar máttur. Og þessi
frægasti verndardýrlingur þeirra
er í þeirra augum afar-voldugur
og getur gert hvað sem hann vill.
En hann er einnig — og það er
merkilegra —- bráðlifandi og um-
gengst tilbiðjendur sína stöðugt á
hinn einkennilegasta hátt.
En að þessu sinni var hátíð hins
heilaga manns haldin með meiri
viðhöfn en nokkni sinni áður. Var
það vegna þess að borgarbúar
þakkg hoiium það, að borgin lagð-
ist ekki algerlega í auðn í jarð-
skjálftanum mikla hinn 23. júlí í
sumar. San Gennaro sefur ekki,
segja borgarbúar. Hann greip í
taumána og studdi borgina, og
húii stendur enn, eins og þjer
sjáið. Og hún mun standa um
aldur og æfi, þyí að hún er undir
vernd hans.
Þessum ummælum fylgir svo
mikill sannfæringarkraftur, að
maður lítur ósjálfrátt í kring um
sig til þess að vita livort maður
sjái livergi biskupinn sáluga Ijós-
tifandi.
Hann ætti þó að vera á ferð
hjer um þessar mundir og gleðjast
út af því hve innilega menn minn-
ast hans. í vikunni frá 19.—26.
sejrtember er engin sú gata eða
torgíNeapel, sem ekki eru skrýdd
á ýmsan hátt lionum til veg-
semdar. Hinar breiðu göt.ur eru
uppljómaðar með rafljósabogum
fg í gluggum og á svölum er
svo mikil ljósadýrð, að maður fær
ribirtu í augun. En það þýðir svo
p.em ekki að flýja undan þessu út
í fátækrahverfin og ætla sjer að
losna þar við San Gennaro. Hver
eiiiasta ,,basso“ er fáguð og
hreinsuð; dyrnar eru skreyttar
með ljósum og blómum og marg-
litu pappírsskarti. Og krakkarnir
þvælast þar ekki fyrir fótum
m;;nns eins og endranær; þau
sitja í hring, og horfa í þögulli
lotningu og t.ilbeiðslu á gipsmynd
af San Gennaro, sem er negld
á vegg og er umkringd pappírs-
skrauti og blysum, sem mikla
umhyggju þarf fyrir til þess að
halda þeim logandi.
í dómkirkjunni er sífeklur
st'Mimnr út og inn, bænahöld og
hávaði frá því árla morgups og
j J*--
langt fram á nótt. Framan við há-
altarið stendur prestur og gefur
mönnum kost á að kyssa „hina
hétgu dóma“. Er það krystallsílát
silfurbúið, íneð silfilrkóróhu ' og
silfitrhatidföngUm og i því eru
geymdar hinar fyr um ræddu
smáflöskur með blóði. Skamt það-
an ræða menn hátt. um dýrtíð og
i'erðlag og nýjustu tísku og margl
annað, en iunan um þetta fólk
krjúpa hinir og aðrir og biðjast
fyrir svo innilega, að þeir vita
ekki hvað fram fer í kring nm
sig. Lengra í burtu leika börn
skrnðgöngu og reita- niður sóflana,
sein áttu að vera til þess að sópa
burtu einhverju af hinu mikla
ryki, sem fólk ber inn með sjer.
Yið dyrnar og um kring kirkjuna
er verslað með brjefspjöld, medal-
lur og litlar gipsmyndir. Þar er
haigt að fá myndir af San Gennaro
úr rauðu og gyltu gipsi, og San
Gennaro úr bronsi og brendum
leir. Og San Gennaro sem fascista !
',>!!■• er hann málaður svartur, og
ijettir frain aðra hendina til
kveðju að fascista-sið. Auk þess
eru á boðstólum ótal myndir: Af
Vesúvíus, sem gýs ákaft öðmm
mcgin, en ekkert liinum megin,
þi í að þar hefir San Gennaro lagt
liönd sína á gígbarminn. Af fimm-
hæða húsum, sem ramba eins og
skip í stórsjó, en standa svo kyr
þegar San Gennaro kemur.á vett-
vang. Af börnum, sem detta útnm
glugga — og beint í verndarfaðm
hans. Af fiskimönnum á smábáti,
sem er að farast, en alt í einu
sjest biskupsmítur bak við eitt-
hvert sker, og þá lognkyrrir sjó-
inn.
Menn horfa á þetta með fjálg-
ieik og minningarnar vakna: Já,
nóttin sú, ó, kæri Gennaro, hvílík
nótt! Þú bjargaðir oss öllum! San
Germaro, litli, kæri San Gennafo!
Hjálparhella vor! Eða þá þegar
Vesúvíus ljet verst, elskaði San
Gennaro ! Hjálpa þú oss, San Genn-
;iro! Ó, San Oennaro minn, varð-
veittu oss eins og áðnr! Þreytst.u
ekki! Dýrlingur dýrlinganna! San
Gennaro okkar, þú mikli San
Gennaro.----------
Þannig gengur þetta dag eftir
dag og nótt eftir nótt nlla þessa
vikn,