Lesbók Morgunblaðsins - 30.08.1931, Síða 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
269
Allir eru sólgnir í að inna þá kvöð
af hendi og margir berjast oftar
on þeim ber. Menn úr sama fjelagi
berjast ekki hvor á móti öðrum.
Ef um móðgariir er að ræða, þá
er barist meö bert brjóst.“
„En hvernig stendur á þessu
ákvæði?“ spurði jeg.
,,1'að eru leifar frá ]>eim tímum,
þegar stúdentar allir báru sverð
og ef þeim bar eitthvað á milli,
gengu út á götu og skáni úr mis-
klíðinni þar ineð sverðunum. Ein-
vígin stæla og herða og sjerstök
áhersla er lögð á djörfung og
karlmensku.“
Bardaginn heldur áfram. Annar
er aJveg ósærður, en jeg sje að
blóð rennur niður um hinn. Hvar
hann liefir særst sje jeg ekki, því
að það er á- þeirrj hliðinni, sem
frá mjer snýr. Eftir nokkrar min-
útur hætta þeir. Fjelagi minn
skýrir mjer frá að venjulega verði
livor um sig að höggva 160 högg,
en nú hafi sá, sem betur barðist,
að mjer virtist, og ekki varð sár,
verið hræddur, hvikað til og
brugðið sjer undan lagi. í hegn-
ingarskyni fyrir þetta hafi hann
verið rekinn frá, einvígið dæmt
ógilt, hvað hann snerti, og verði
hann að berjast til viðbótar einu
sinni enn. Hjá mótstöðumanni
hans verði einvígið talið.
Eftir stutt hlje byrja. þeir næstu.
Þeir eru báðir miklir vexti og
berjast vel. Höggin eru hröð og
þung. Eftir hverja lotu verður
að rjetta sverfi þeirra. Smám sam-
an verða þeir æstari. Það er ó-
gjörningur að fest auga á hreyf-
irigum þeirra. Alt í einu kemur
annar lagi á hinn. Sverðið kemur
framan til á hvirfilinn. Húðin
sópast af á bletti, svo að skín
í beinið, en flyksan lafir út í-
vangann. Það blæðir ákaft úr
sárinu. Ennið og báðir vangarnir
eru löðrandi í blóði og eftir br.jóst-
verjunni renna breiðir lækir. Hin-
um blæðir ])ó ennþá meir.Hannhefir
fengið lag á vangann. Frá eyra
að munni er djúpur skurður, sem
blóðið fossar úr. Þegar (hann sest,
til þess að láta laga á sjer um-
búðir, verður stólsetan löðrandi í
blóði og stór pollur safnast fyrir
á gólfinu. Þeir halda samt áfram
að berjast. Við fætur þeirra em
stórar tjarnir, og þegar þeir hætta
ösla þeir í blóði eins og strákar
í forarkeldu. Jeg býst við á liverju
augnabliki við að sjá þá hníga í
ómegin vegna blóðmissisins. Nei,
])að verður ekki af því. Þeir hafa
jafnvel kjark í sjer til þess að
fara út og láta. mynda sig.
Jeg geng út til þess að hressa
mig upp. Þar ríkir kyrð og friður.
Korngresið á ökrunum gengur í
bylgjum undan þýðum vindblæ.
Trjen vagga laufkrónum sínum
móti brosandi ljóma sólarinnar,
og fuglamir fljúga syngjandi
kvist »f kvist. Hvert sem augað
líttír mætir því fróandi fegurð.
En inni er klakstöð ófriðaranda og
dýrslegrar hörku.
. f einvíginu, sem yfir stendur.
Jiegar jeg kem inn, eigast tveir
ójafnir við. Annar ])eirra. sem er
hár og grannur og sest aldrei,
heldur styðst við stólbakið, berst
snildarlega vel. Hann er alveg
ósár en er búinn að veita hinum
sár við hægra eyrað. Hann virð-
ist eiga í öllum höndum við and-
stæðing sinn. Rjett eftir að jeg
kem inn stingur hann sverði sínu
neðanvert við vinstra eyra mót-
stöðumannsins og rífur út úr.
Nokkrum augna.blikum síðar er
hann ,borinn út, máttvana af
blóðmissi.
í síðasta ein vígi ]>ekki jeg
annan manninn. Það er jafnt á
komið með þeim. Báðir eru vopn-
fimir og berjast sniklarlega vel.
Allir hópast uta.n um þá, og eru
sem á nálum. Verður þetta eina
einvígið, ]>ar sem Ihvorugur verð-
ur sár? Þeir berjast ákaft. Svitinn
bogar af andlitum þeirra, en eng-
inn blóðdropi sjest. Þeir eru búnir'
að eigast við langa stund og
höggafjöldinn er að verða. kominn.
En í síðustu lotunni verður kunn-
ingi minn fyrir alvarlegasta
skakkafallinu, sem fyrir kom
])ennan dag. Hann fær högg á mitt
nefið, sem skiftir því í tvent. Það
var hroðalegt að sjá. Sárið ga.pti
sundur, neðri hlutj nefsins hjekk
niður og blóðið bunaði, fossaði
niður um hann. Einvíginu var á
augabragði hætt, sárið þvegið og
saumað saman, en nefljótur verð-
•ur hann, það sem eftir er æfinnaí-.
Jeg geng inn í klefana. Þar er
verið að búa um sárin. Þar sem
skurðir eru á höfði er hárið klipt
frá, sárin hreinsuð og saumuð
saman — þar er það sem kapp-
aniir kveinka sjer.
Þaí er verið að s])yrja mig hvort
mig langi ekki líka til að taka þátt
í einvígum. Jeg varast að særa
tilfinningar ]>eirrar á þessari stund
og segi að örin fari ekki vel heima
á íslandi, þa.r sem enginn hafi
])ess konar andlitsprýði, því að jeg
gruna ])á um að margir ])eirra
sækist eftir einvíguni, einungis til
]>ess, að geta skartað eftir á með
örunum!
Hvað sem segja má nm einvígin,
])á mun mjer |>essi dagur aldrei
úr minni líða., og jafnhliða þýska
bjórnum detta mjer altaf ör stú-
denta.'.na í hug, ]>egar jeg (hejrri
T’ýskalare1 aefnt.
Kafari í lífsháska.
Hjá Dagenham í Englandi er
Ford að láta gera hafskipabryggju
fyrir skip þau, er flytja bíla hans
og bílhluta til Englands, Var ver-
ið að reka máttarstólpa niður í
árbotninn. Það voru gríðar stórir
stálhólkar og vóg hver þeirra 100
smál. Meðan á því stóð var kafari
hafður innan í hólknum, en hann
var svo óheppinn að hann fest.ist
einhvernveginn og hinn gríðar-
þungi hólkur dró bann með sjer
5 metra niður í leðjuna- í árbotn-
inum.
Það voru engin tök á því að
draga hólkinn upp aftur, en eftir
8 klukkustundir tókst öðrum köf-
urum að grafa fjelaga sinn upp
úr leðjunni og bjarga honum.
l'ar hann þá nær dauða en lífi.
Annálaður glæpamaður í fhi-
cago, stór og sterkur, kom upp
í sporvagn, en vildi ekki greiða
fargjaldið. A fyrsta viðkomustað
kallaði lestarstjórinn í liigregluna.
og mælti:
— Þessj dóni neitar að borga
fargjald sitt, Þjer verðið að sjá
um að hann fari út úr vagninum.
Lögreglu])jónninn leit sem
snöggvast á bófann og mælti svo:
— Jeg borga fyrir hann.