Lesbók Morgunblaðsins - 10.01.1932, Blaðsíða 2

9
LESBÓK M0R9¥NSLÁÐatNS
5önguararnir
(eftir Longfellow).
Þrjá söngmenn Drottinn sendi á braut,
að syngja á jörð um gleði og þraut,
að glæða í mönnum guðdómsyl,
og greiða veginn himins til.
Hinn fyrsti átti æskufjör,
um engi’ og skóga lagði för,
og hörpu gullna’ í hendi bar,
um hjartans drauma söng hann þar.
Á markaðstorgi í miðri þröng,
af manndómskrafti annar söng,
og vakti hópsins hetjumóð,
er hlustandi í þyrping stóð.
Hinn þriðji gekk í guðshús inn,
með gránað hár og föla kinn;
við angri þrunginn orgelhljóm,
í auðmýkt söng með bænarróm.
En þeir, sem höfðu hópast að,
og heyrt þá syngja, deildu um það,
hvern öðrum skyldi meta meir,
svo misjöfn áhrif vöktu þeir.
Þá sagði Drottinn: „Sendi’ eg þá
í sameiningu marki að ná;
þeir tigin hlutverk tóku’ að sjer,
að töfra, styrkja og kenna hjer.
Hins sanna máttar þætti þrjá
í þeirra söngvum heyra má,
því fegurð, afl og fræðsla dýr
í fullu samræmi þar býr“.
Maríus Ólafsson
þýddi.
«Óarfari og kappgjarnari við veið-
ar vrri þeir iiankar, er teknir vrri
fkllvaxta og hefði fengið frjálsir
aS rfa sig við veiðar. Þess vegna
rak að því, að menn hæt.tn að taka
egg og unga, en lögðu alt kapp á
það að ná ungum, fullvöxnum
kaukum. Um það hugsuðu ekki
tigiiir menn, heldur ljetu þeir
þjóna sína gera það, og sjerstök-
m mönnum var falið að temja
k’aukana. Voru til þess valdir íir-
valsmenn, og voru „haukatemjar-
ar“ í miklum metum um lönd öll.
Nafnfrægastir voru haukatemjar-
arnir í Falkenwerth í Norður-
Brabant. Þeir voru ekki í þjónustu
neinna höfðingja, heldur ráku
þeir haukatamninguna sem sjálf-
stæða atvinnu, og meðail alþýðu í
Brabant var ein atvinnugrein á
þeim dögum sú, að ná lifandi hauk
um, og var svo um margra alda
skeið. Venjulegasta aðferðin að ná
í-haukana var sú, að veiða þá í
net, þar sem diífa var höfð fyrir
agn. Sjerstaklega varð að gæta
þess, að fálkinn skemdi hvorki
vængi nje stjel þegar hann ánetj-
aðist ,og varð því veiðimaðurinn
jafnan að vera á næstu grösum
og liafa vakandi auga á netinu og
hvenær fálka bæri að. Onnur að-
ferð var sú að liafa dúfu tjóðraða
við hæl á víðavaugi og liafa á
henni kænlega útbúna snöru. Um
leið og fálkinn sló dúfuna festist
hann í snörunni. En smyrlar voru
veiddir á þann hátt, að dauður
lævirki var festur á stöng og var
borið sterkt lím á stöngina. Þegar
■smyrillinn rendi sjer að og sló
lævirkjann, festist hann sjálfur í
Siminu og var tekinn þar.
r
F) 14. öld útvegaði „þýska regl-
an“ í Prússlandi og Líflandi hauka
handa flestum þjóðhöfðingjum álf-
unnar, en eftir það komst ]iessi
verslun í hendur Danakonunga og
græddu þeir of fjár á henni. Og
svo var þá haft mikið við, og
vandlega farið með haukana, að
aaukar þeir, er Danakonungur
•seldi Spánarkonungi, voru bomir á
handbörum alla leið frá Lýbiku og
suður í Madrid. Haukana fekk
Danakonungur aðallega frá íslandi
o» Svíþjóð. Islensku haukarúir
þóttu bera af öllum öðrum og sjer-
staklega voru hvítu haukarnir
,.konungsgersemi“ og fyrir þá
greitt of fjár. I ferðasögu sinni
frá Mið-Svíþjóð 17Ú4 minnist
Linné á fálkatökuna og lýsir því,
hvernig hún fer fram. Hann segir
að ;,fangarar“ komi þangað um
-lakobsmessu og fari þaðan aftur
urn Bartholomeusarmessu, eða sje
þar um mánaða'rskeið. Svo segir
liann: — „Undarlegt er það, að
jx'ssir „fá:lkafangarar“ eru ýmist
Hollendingar eða Frakkar, og að
þeir skuli koma liingað svo langa
ltið til þessa starfa, og vinna sjer
þé inn stórfje með þessu móti, e*
enginn Svíi hefir tekið sjer fyrir
hendur að ná í fuglana og temja
þá, svo að þjóðin sjálf geti not-ið
góðs af þessu“.
Framk.