Lesbók Morgunblaðsins - 25.03.1934, Blaðsíða 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
99
vitund að fleyta sjer á sundi. Ól-
afi skaut upp og bar það þá sam-
an að bátinn rekur til hans. Gat
liann þá náð á honum liandfestu.
Þetta var langt frá landi. Gekk
það nú lengi svo, að báturinn var
ýmist á hvolfi eða hann morraði
á kjöl, fleytifullur. Ólafur veltist,
sem báturinn, stundum á kaf
að mestu leyti. Yindur stóð á land
og þokaði þeim nær og nær landi1.
Kuldinn svarf æ fastar að Ólafi
eftir því sem lengur leið. Fann
hann nú hvorki til handa eða
fót.a, alt var steindofið. Að síð-
ustu var allur máttur úr höndum
hans, svo hann skolaðist frá bátn-
um, en þá var svo stutt til lands,
að aldan bar hann að landi. En
þá var þyngsta þrautin að kom-
ast upp á vatnsbakkann, því fæt-
ur gat hann ekki borið fyrir
sig, svo voru þeir steindofnir. All-
ir fingur voru dofnir og læstir í
lófa, en í handleggjum var enn
nokkur máttur. Á alnbogum gat
hann loks dregist upp á vatns-
bakkann, en þá fyrst blöstu hörm-
ungarnar við- frá öllum hliðum.
Fjelagi hans fyrir löngu jiofnað-
ur hinum síðsta blundi á botni
vatnsins, báturinn í strandi við
ströndina, langt til hestanna og
mest sú leið grjótholt eða freð-
in flög, en til mannabygða 10
stunda för. Engin leið að standa,
eng'in leið að leggja á liest, en þó
allra ómögulegast að taka hest
úr liafti. Nú tekur Ólafur þó
það eina ráð, sem hugsandi var
til lífs, að skríða á stað í áttina til
hestanna. Varð hann nú að draga
sig áfram á hnjám og höndum.
Eftir mikið strit og kvalræði náði
hann til hesta sinna. Þá skeði það
sem merkilegast er við þessa sögu.
Allir hestarnir voru heftir vel með
traustum hnappheldum, en nú var
einn hesturinn genginn úr haftinu
og það einmitt sá hesturinn, sem
best var treystandi sakir þægð-
ar, hreysti og vitsmuna.
Með harðfylgi tókst Ólafi loks
að skríða á bak þessum hesti. Eft-
ir það vissi hann lítið af sjer, en
það var hesturinn, sem vissi nú
hvaða skylduverk beið hans og
bvert átti að stefna. Yfir flög' og
stórgrýti fetaði hann sig hægt,
en Ijett og liðlega, í áttina til
þjóðvegarins sem iá til bygða.
Þegar á veginn kom greikkaði
hann sín mjúkú spor, þar sem
þess var kostur, en fetaði sig
með hinni mestu varúð þar sem
þess var þörf. Öll hans hugsun
var sú, að koma byrði sinni til
bæja. Heima við bæjardyr í Kal-
manstungu nam hann fyrst stað-
ar. Þar var leiðinni lokið. Þar
var þá fólk háttað. Voru þá liðnar
á að giska 14 klukkustundir frá
því bátnum hvolfdi á Arnarvatni.
Ólafur gat velt sjer af hestbaki
en staðið gat hann ekki. Skreið
hann nú að bæjarhurð og’ gat lát-
ið heyra þar til sín. Kom fólk þá
til dyra og sá fljótt hvað í efni
var.
Það sagði mjer Ólöf, kona Stef-
ans bónda, að sú sjón liði sjer
aldrei úr minni, er hún sá Ólaf í
þessum nauðum. Á öllum hnúum
fingra hans hafði skinnið fletst
er hann skreið yfir grjót og klaka
til hesta sinna, skein þar víða í
beinið bert.
Því þarf ekki að lýsa hverjar
viðtökur hann fekk og ekki leið
á löngu að í hann færðist það
líf og fjör að hann gat riðið til
Húsafells. Þar fanst honum hann
komast í móðurliöndur þar sem
Ástríður systir mín hlynti að hon-
um með öllum hugsanlegum ráð-
um En vegna hinna miklu meiðsla
varð hann að leita á náðir læknis
svo fljótt sem því varð við komið,
sem var Páll Blöndal í Stafholts-
ey. Ólafur lá þar lengi vors í sár-
um, ;en varð þó heill um síðir.
Minnist hann P. Blöndals með
hlýjum huga frá þeim tíma.
Ólafur hefir lengi átt heima á
Torfustöðum á Akranesi og er
hann vanalega kendur við þann
stað. Hann er, eins og fleiri, sem
í æsku hafa glímt við fjallaauðn-
irnar, minnugur á alt, sem skeð
hefir á þeim slóðum. Yfir hina
björtu daga þar á heiðunum slær
fögrum ljóma endurminninganna,
en svo eru líka í og með hinir
dimmu hríðardagar. En yfir deg-
inum þeim, sem að framan er lýst,
sem er sá minnileg’asti á allri
hans ævi, er samantvinnað ljós
og skuggi, þar mátti ekki milli
sjá hvort sigra myndi líf eða
dauði. Þann dag segist hann hafa
þreifað allra skýrast á hand-
leiðslu guðs.
Eins og áður er sagt, er^Ólafur
bróðursonur Stefáns í Kalmanns-
tungu, af hinni alkunnu Stephen-
senætt, en móðir Ólafs og kona
Hannesar Ólafssonar, var Halla
Björnsdóttir móðursystir Jóns
Aðils, sagnfræðings. Sonur Ólafs
Hannessonar er Kjartan bruna-
vörður í Reykjavík, sem er nú
vel þektur meðal annars fyrir
mörg’ lagleg kvæði, sem hann hef-
ir ort.
Ólafur er maður stór og hraust-
ur, snarráður og fjörmikill. Er
það eitt ærin sönnun um afburða
þol og hreysti að lifa af slíkan
dag, sem hjer er lýst.
Victoria Louise prinsessa.
Síðan heimsstyrjöldin hófst,
hefir enginn af keisaraættinni
þýsku komið til Lundúna þang-
að til nú fyrir skemstu, að Vic-
toria Louise) dóttir Vilhjálms,
fyrverandi keisara, kom þangað í
heimsókn til Bretakonungs. Hún
er gift hertoganum af Braunsch-
weig og voru þau hjónin gestir
Georgs konungs í Buckingham-
höll meðan þau dvöldust í Lond-
on. Þar var þessi mynd tekin af
þeim.