Lesbók Morgunblaðsins - 28.04.1935, Side 2

130
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
enda, að þinghöllin skalf og nötr-
aði undan fagnaðarópum.
Það voru heldur eigi ómerkar
upplýsingar, sem Valle hershöfð-
ingi gaf þar.
Hinn 26. maí í fyrra fekk Musso
lini samþj'kta aukafjárveitingu til
flugflotans, 1 miljarð og 200 mil-
jónir líra, sem átti að nota til
eflingar honum á næstu 6 árum.
„En — sagði Valle hershöfð-
ingi — tímarnir eru nú eins og
allir vita, og þess vegna höfum
vjer ákveðið að þessa fjárveitingu
skuli nota til fulls á þrem árum.
Með öðrum orðum: í lok ársins
1937 á flugflotinn ítalski að vera
endurnýjaður og aukinn að stór-
um mun. Um nýjár var byrjað að
smíða sprengjuflugvjelar,sem geta
borið 1500 kg. af sprengum, geta
flogið 2000 kílómetra í einni lotu,
farið 330 km. á klukkustund og
komist upp í 8000 metra hæð. En
svo gerum vjer ráð fyrir því að
eiga á miðju ári 1936 flota, enn þá
öflugri sprengjuflugvjela, sem
geta flogið 440 km. á klukkustund
og komist upp í 10.000 metra
hæð“.
Ræðumaður gat þess einnig, að
eftir þrjú ár ætti ítalía álitlegan
flota njósnaraflugvjela (sem einn_
ig gæti flutt sprengjur) og flug-
hraði þeirra yrði 500 km. á klukku
stund.
Síðan talaði hann ýtarlega um
það hvernig stjórnin hugsaði sjer
að fá vel æfða flugmenn á flug-
flotann. Skýrði hann frá því að
Italir ætti nú 43 flugskóla fyrir
byrjendur, þ. e. a. s. æskumenn,
19—21 árs að aldri, og að þessir
skólar hefði árið sem leið útskrif-
að 400 flugmenn, en myndi út-
skrifa helmingi fleiri á þessu ári.
Fyrir yngri menn væri til 59 skól-
ar víðsvegar um landið og þar
væri nemendur 14—18 ára að aldri.
Tuminn fyrir fluggörpunum.
Blöðin í Kiel hafa ymprað á
því, að hinn hái kirkjuturn í
Holtenau við Kiel sje fyrir flug-
mönnunum, þegar þeir lenda á
flugvellinum þar í grend. Hefir
því verið ákveðið að stytta
turninn um helming.
Hreinn Aríi,
Smásaga eftir Vik.
Það var á Þingvöllum í fyrra.
Þar var fjöldi gesta.
Um miðjan daginn, þegar allir
voru úti, átti jeg von á símtali
við Reykjavík og settist við borð
í salnum og beið. Og biðtímann
notaði jeg til þess að skrifa nolrk-
uð sem hafði orðið í undan-
drætti fjrrir mjer.
Þá koma tvær konur inn í sal-
inn, önnur við aldur, hin ung,
yarla meira en 15 ára. Sú eldri
var hnöttótt af spiki, og það
þurfti ekki annað en líta á hana
til þess að sjá að hún var nýlega
komin frá Ameríku. Andlitið var
eins og tungl í fyllingu, nefið
snubbótt, munnurinn víður og alt-
af hálfopinn, svo að skein í röð af
gulltönnum. Og td þess að vega
upp á móti þeim ljóma niðurandlits
ins voru nefgleraugu með gull-
spöngum klemd föst milli augnbnin
anna og í eyrunum voru síðir og
stórir gulllokkar. Sú yngri var
há og gelgjuleg, með ljósrauttt lið-
að hár og einkennilega falleg blá
augu.
Þær settust við borð skamt frá
mjer og fóru að tala saman á
ensku. Það var auðheyrt að þær
voru mæðgur. Annars var það sú
eldri, sem hafði orðið aðallega.
— Þekkirðu þennan mann, sem.
situr þarna við borðið og er að
skrifa, góða mín f Það er hinn ungi
og efnilegi rithöfundur Snorrason-
Þú veist, hann sem hefir skrifað
svo margt í blöðin og tímaritin
hjer heima, sem svo hefir birst í
vestanblöðunum.
— Nei, er það hannf sagði
stúlkan og setti hin bláu augu á
mig. Jeg leit á hana eins og af
tilviljun, og hún kafroðnaði.
— Já, þetta er hann. Er hann
ekki fallegur og hefir hann ekki
yfir sjer þennan svip, sem ein-
«4tennir skáldin, þennan tignarlega
og fagra svip, og þessi dreymandi
augu, sem virðast sjá í gegn um
holt og hæðir og. inst í sálu
manns? Jú, |>að er hann. Og það
eru slíkir menn, sem þú þarft að
kynnast hjer á gamla landinu.
Nú skal jeg kynna ykkur.
— En, mamma, þú þekkir hann
ekki neitt.
— Það gerir ekkert til. Hjer á
íslandi talast menn við þótt þeir
hafi aldrei sjest áður. Það er
gamall sveitarsiður hjer; blessaður
íslenskur siður. Jeg man það frá
því að jeg var að alast upp í
Berufirði. ....
Og svo reis hiln á fætur og kom
arkandi til mín, brosandi út undir
eyru. Hún ljómaði öll í framan,
því að sólin skeið á gulltenn-
urnar, leyrnarlokkana og nefgler-
augun. ,
— Er þa"ð ekki Mr. Snorrason,
mælti hún á íslenskuf Já, komið
þjer blessaðir og sælir. Jeg er
Mrs. Johnson, Dórothea Johnson
frá Berufirði. Jeg er nýkomin
heim frá Ameríku tU að sjá ást-
kæra landið mitt og hina elskulegu
íslensku þjóð. Og dóttir mín er
með mjer. Hún er fædd vestan-
hafs og kann ekki íslensku, en nú
á hún að læra málið hjer heima
á gamla landinu. Við þekkjum
yður svo vel, við höfum lesið svo
mikið eftir yður. Og þjer eruð
frægur vestanhafs, skal jeg segja
yður! Það er varla haldin svo
skemtun( að jeg nú ekki tali um
Islendingadaginn, að ekki sje les-
ið eitthvað eftir yður, annaðhvort
kvæði eða smásaga. Já, það má nú
segja að þjer eruð frægur. En það
er líka af því, að þjer eruð hreinn
og sannur íslendingur í öllum yðar
skoðunum og ritið svo fagurt mál.
Jeg hneigði mig til þess að
þakka fyrir viðurkenninguna.
— Má jeg nú ekki kynna ykkur
dóttur mína. Hana hefir langað
þau lifandi ósköp til þess að sjá
yður og kynnast yður.
Og svo dró hún mig að borðinu
til dóttur sinnar.
— Mr. Snorrason, hinn frægi
rithöfundur og skáld, Miss John-
son.