Lesbók Morgunblaðsins - 06.09.1936, Page 1
OLYMPIULEIKAR
Eldurinrt á Olymplualtarinu blossar l kyrð nœturinnur — 2—3000
stúlkur dansa i hápum, hlaupa og suífa yfir grœnan grasuöllinn i yndis-
iegri mýkt, líkt og hrynjandi Ijósfossar.
AÐ er liðið að kvöldi hins
fyrsta dags ágústmánaðar
1936. Berlín er í hátíðarskrúða —
ef til vill meiri og glæsilegri há-
tíðarskrúða en hún hefir nokkru
sinni sjest áður. Fánar fimmtíu
þjóða blakta um þvera og endi-
langa borgina, hvert sem litið er
og hvert sem maður fer.
Aðal opnunarhátíð XI. olymp-
isku leikanna er um garð gengin.
Eldurinn brennur á Olympíualtar-
inu, Adolf Hitler er búinn að
opna leikana, íþróttamenn allra
hinna mörgu þjóða sem taka þátt
í leikunum eru búnir að ganga
inn á leikvanginn og sverja þar
olympíueiðinn. Þetta er hátíðlegt
augnablik fyrir alla þátttakendur,
en það er líka voldugt fyrir okk-
ur hina, sem stöndum hjá og
horfum á. Þetta er stórfenglegur
viðburður fyrir okkur Islending-
ana sem komum í fyrsta sinni
fram á Olympíuleikum sem sjálf-
stæð þjóð og undir íslenskum
þjóðfána.
En alt er þetta um garð gengið.
Klukkan er að verða átta, það er
komið kvöld og húmið færist yfir.
Kvöldið er yndisfagurt, kyrt og
blítt, og aðeins örfáir Ijósir skýja-
hnoðrar flögra um himininn. En
umhverfis Olympíuleikvanginn
hvílir ekki sama kyrðin. Þar iðar
alt og kvikar af lífi og áhuga —
áhuga fyrir kvöldsýningunni sem
fer fram í sambandi við Olympíu-
leikana. Þúsundir og tugir þús-
unda streyma inn á leikvanginn
þar til hvert einasta sæti er skip-
að — en samt bíða ennþá þúsund-
ir manna fyrir utan. Þeir bíða eft-
ir því, sem er yfirnáttúrlegt —
nefnilega aðgöngumiða.
hefjast
í Berlín.
----------------
/ þessari grein lýsir Þorsteinn
Jósepsson, sem uar frjettaritari Les-
bókar á Olympíuleikunum l Berlin,
/ huernig þetta merkilega íþróttamót
hófst og hver voru byrjunaráhrif,
þess á íslendinga, sem komu nú i
fyrsta skifti fram á Olympiuleik-
unum sem keppendur sjálfstceðrar
þjóðar.
ÞAÐ er dimt. Á áhorfenda-
bekkjunum sjest þegar fólk-
ið kveikir sjer í vindlingum. Það
er eins og lítil, hverful stjörnu-
Ijós sem tendrast eitt augnablik
til að deyja og hverfa jafnharð-
an aftur. Við vestur-inngang leik-
vangsins logar hinn heilagi gríski
eldur á Olympíualtarinu. Hann
teygir blossa sína gegn himni og
slær daufri en dularfullri birtu á
steinveggina og steinþrepin í
kring. Þessi eldur er tákn friðar,
vináttu Og einingar og hann sam-
einar allar þjóðir í friðsömum
leikum og skemtunum. En í
fjarska heyrist ómur Olympíu-
klukkunnar þar sem hún hrópar
með slætti sínum á æsku allra
landa og allra þjóða — hún kall-
ar þá til veglegustu og mestu
íþróttaleika sem nokkru sinni
hafa farið fram á jörðunni.