Lesbók Morgunblaðsins - 06.09.1936, Side 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
283
völlinn og sýnir þjóðleik Sviss-
lendinga — fánakastið, á meðan
fánaberarnir fylkja sjer inn á
völlinn og mörg hundruð drengir
sýna leika.
NÆSTA sýning er hetjusýn-
ing og dauðadans. í hetju-
sýningunni leika og dansa sextíu
karlmenn og þar af tveir einleik-
arar. Annar þeirra er Harad
Kreutzberg, einhver frægasti og
besti eindansmeistari sem nú er
uppi. f fornaldarherklæðum og
með vopn og skildi í höndunum
koma flokkarnir sinn hvorum meg-
in inn á völlinn, en á meðan eru
þróttmiklir hetjusöngvar leiknir á
orgel með dimmum undirleik
trumba. Dansinn er aflmikill, vilt-
ur og stórkostlegur. Hann er
tákn ættjarðarástarinnar, þar sem
fórnardauði fyrir föðurlandið er
æðsta boðorðið og helgasta skyld-
an. — Dauðadansinn er angurvær,
mjúkur og ljettur dans, eða leik-
sýning 80 kvenna, og táknar sigur
gleðinnar yfir harmi og þjáning-
um dauðans. Mary Wigman dans-
ar eindansinn af frábærri snild.
Á Olympíuleikunum sýndu þúsundir af berlínskum skólabörnum
þjóðdansa. 1 handavinnutímum í skólunum voru telpurnar sjálfar
látnar sauma handa sjer búninga þá, sem þær voru þá í. Hjer á
myndimii sjást kenslukonurnar vera að taka mál af þeim.
LOKAÞÁTTURINN hefst. All-
ar hinar mörgu þús. drengja
og telpna, karla og kvenna bylgj-
ast í undurfögru litskrúði kast-
ljósanna, eins og óendanlegt
blómahaf inn yfir leikvanginn
með dansandi telpum og stúlkum,
hlaupandi drengjum og stæltum
þróttmiklum fánaberum.
Voldug hljómsveit með nokk-
urra þiís. manna blönduðu kóri
leikur og syngur lokaþáttinn úr
9. hljómkviðu Beethovens. Fyrir
utan sjálfan leikvanginn stíga
marglitir og margbreytilegir flug-
eldar til lofts, en kastljósin varpa
geislaflóði í tugum lita og lit-
brigða á dökkgrænan grasvöllinn
og yfir alla skrautklæddu æskuna
sem bylgjast, svífur og dansar í
hljóðfalli við hinn undurfagra og
volduga hljóðfæraslátt. Meir en
hundrað þúsundir manna halda
niðri í sjer andanum af hrifni og
aðdáun. Þetta er það voldugasta,
litskrúðugasta og fegursta sem við
höfum enn heyrt og sjeð í lífinu.
Það stendur sem einstæður og
óviðjafnanlegur atburður í lífi
okkar — atburður sem aldrei,
aldrei máist út.
En það er ekki alt búið ennþá.
Himininn yfir höfðum okkar er
þakinn bláum breiðum geisla-
böndum sem stíga hátt til lofts.
Þau stíga frá öllum hlutum leik-
vangsins æ hærra og hærra uns
þau mætast í einu leiftrandi
geislaflóði, sem hvelfist eins og
ljósblátt glitþak yfir höfðum okk-
ar allra.
Hljóðfæraslátturinn, söngurinn,
dansinn, geislaflóðið, glitskrúðið
— alt fellur þetta saman í vold-
uga eining — í eitthvert guðlegt
samræmi sem birtir alt það feg-
ursta, glæstasta og besta sem til
er í lífinu og tilverunni. Þetta er
óðurinn til gleðinnar, sem Sehiller
og Beethoven sömdu gegnum
sorgir og þjáningar, en þetta er
jafnframt fagnaðaróður til sorg-
arinnar, þeirrar jákvæðu sorgar
sem breytist í fögnuð, gleði og
fegurð. Sú sorg er undirrót allrar
sköpunar, sú sorg er fegursta
kend lífsins.
OFAN af hæstu svölum leik-
vangsins sjest hvarvetna
mislitt reykjarhaf stíga til lofts.
Þegar kastljósin varpa töfrabirtu
sinni á þenna dularfulla reykjar-
mökk, er það líkast því sem leik-
vangurinn brenni, brenni í marg-
litum eldi, sem blossar og bálast,
hnígur og stígur. I gegnum eld-
inn þjóta þúsund fánaberar með
fána allra þeirra þjóða sem taka
þátt í leikunum. — Reykurinn
vex, glitskrúði eldhafsins eru eng-
in takmörk sett, þægilega reyk-
elsisangan leggur að vitum manns,
hljómsveitin er að enda við 9.
symfóníuna, Olympíuklukkan
byrjar að slá: „Jeg kalla á þig,
æska jarðar!“ Sýningaflokkarnir
ganga hægt og hljóðlega gegnum
Maraþonhliðið og út af leikvell-
inum. Hinni stórkostlegu opnun-
arsýningu er lokið, en áhorfend-
urnir eru svo gagnteknir af hrifni
og aðdáun, að lófaklappinu,
húrrahrópunum og fagnaðarlátun-
um ætlar aldrei að linna.
EG horfi þögull og hugsi á síð-
ustu hópana hverfa út af