Lesbók Morgunblaðsins - 22.05.1938, Blaðsíða 6

158
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
------ SMASAGA--
Titrirgefning
Ql’NNAR, bómluni að Berfri
hefir gengfið fram á Bergs-
enda til að stytta sjer aldur. Hann
hefir lengi haft það í liufra o>r
fyrir nokkr. iu vikum var það á-
kveðið.
Það var liaust, seinni liluta dags
ojr farið að rökkva, hafði risrnt
um daginn og látið illa í sjó. Að
Bergi var útræði. — Gunnar
bóndi hafði sent piltana sína inp
í Fjörð eftir ljósmóðurinni og
þegar sást til bátsins, hafði hann
labbað hingað; og nú var stundin
komin.
Hingað sást ekki til hans heiin-
an frá bænum og hann setti sig
niður á bergsbrúnina og ljet fæt-
urna hanga niður.
Og öld'jrnar hömuðust fyrir
neðaii. Það var aðdjúpt við berg-
ið og þær skullu að því með miklu
afli. Og honum fanst alt nötra og
skjálfa þegar öldurnar buldu á
hamraveggnum. Og hann horfði
niður í djúpið. —
Hugur hans var órór og æstur.
Oðru hvoru greip hann tryllings-
legur hlátur og hann hló svo að
bergmálaði eins og björg væru að
hrvnja niður í djúpið.
Hefnd haus skyldi verða sterk.
lengi vrði hún í minnum höfð.
— — — Gunnar átti bróður,
sem Þorsteinn lijet. Þeir voru
komnir af góðum ættum og höfðu
farið með ríflegan arf úr for-
eldrahúsum.
Þorsteinn, sem var eldri, gekk
mentaveginn, lauk ekki prófi, en
gifti sig í þess stað miðaldra
ekkju. Ljek orð á því, að hann
hefði frekar gengist fyrir aurum
konu sinnar en kostum og gjörfi-
leika. Nú var hann verslranar-
stjóri í kaupstað fjarðarins.
En breyskleiki holdsins er
mannsins veika hlið, hann snerti
forboðna ávexti og gekk það svo
langt, að vinnukona hans ein
varð af hans völdum barnshaf-
andi.
Auðvitað mátti þetta ekki vitn-
ast, því það var ekki virðingu
verslunarstjórans samboðið að
taka fram hjá konunni sinni og
það með vinnukonunni.
— — — Gunnar var nýkom-
iun í Fjörðinn að sunnan og þótti
heldrar auðnulaus, eigur hans all-
ar voru horfnar út í veður og
vind, hann hafði eytt árunum í
drykkjuskap og svall. Ilann hafði
reyndar lengi viljað snúa af þess-
ari braut, en það varð ekkert úr
því, þar til bróðir hans gerði hon-
um ákveðin boð um að koma til
sín og hjá honum hafði hann unn-
ið síðan og bjó í hans húsi.
Svo var það einn daginn að
Þorsteinn kom til bróður síns og
tjáði honum vandræði sín. Bað
hann nú Guunar að taka að sjer
stúlkuna. til endurgjalds ætlaði
haun að hjálpa honum til að
kaupa jörðína að Bergi.
Þetta varð að ráði milli þeirra
]u-iggja, því þeim leist vel hvoru
á annað, Gunnari og stúlkunni.
Og svo höfðu árin liðið. Gunn-
ar varð dugandi bóndi og þa'u
voru ánægð og hamingjusöm. Þau
höfðu eignast saman tvö elskuleg
börn og á leið þeirra virtist eng-
inn skuggi.
Svo varð konan hans lasin í
vetur og dvaldi um tíma undir
læknishendi í kaupstaðníiim og
hjelt auðvitað til í húsi bróðurins.
Það var óhamingjuför. Gunnar
varð þess fljótt var, að konan
hans var ekki söm og áður. Og
grrnsemdirnar grófu um sig. Öll
sambúð þeirra brej'ttist. Þegar
hún vildi láta blítt að honum, tók
hann því fálega og þó ljetu bæði
sem ekkert væri og reyndiu að
dylja tilfinningar sínar. Svo fór
hún að þykna undir belti — og
hann varð þess var, að hún vakti
heilar nætur.
Svo var það einu sinni að hann
hreytti í hana einhverjum glós-
um. ÍÞá fór h iin að gráta og bað
hann að fyrirgefa sjer. en hann
hrinti henni frá sjer.
Síðan hafði hann sofið í ver-
búðinni með hásetum sinum og
forðast konuna. Það höfðu víst
farið brjef milli hennar og Þor-
steins, því G'unnar fjekk fyrir
nokkrum dögum brjef frá honum.
Gunnar hafði það í vasanum
núna. Og hann ætlaði einmitt að
svara þvi eftir nokkrar mínútur
— en á sjerstakan hátt.
Hjelt bróðir hans virkilega, að
hann gæti leikið sjer með hann
eins og honum þóknaðist? Hvers-
vegna gat hann ekki látið hann
í friði ? — — — Ætli samviskan
vaknaði ekki þegar hann frjetti
lát bróður síns og hvernig það
hefði borið að, og einmitt sama
dagiun og barnið þeirra Brvn-
hildar fæddist? Ha. ha!
Og Gunuar hugsaði um það
glottandi, hvað fólkið myndi
segja. Ef hanu fyndist, yrð'.i menn
varir við brjefið og peningana.
— — Svo yrði barnið skírt —
Guunar eða Guðrún — eftir hon-
um „föður“ sínum. En sagan um
brjefið myndi fara lágt. Kerling-
arnar í kaupstaðnum myndu
hvíslast á um það yfir kaffiboll-
unijm sínum. Og í sveitinni myndi
þessu verða laumað bæ frá bæ
ásamt frjettinni um fráfall hans.
— Og Gunnar hló sínum trölls-
lega storkunarhlátri.------Hann
ætlaði að kveðja lífið með hlátri.
-----En hvað var hann að draga
þetta ? — Hversvegna ekki strax?
— Og alt í einu kafnaði hláturinn
í hálsi hans og skjálfti fór um
líkamann. — Var hann að verða
hræddur — var hann að hopa?
Nei, hann varð að hefna sín. —
En hann gat ekki kastað sjer fram
af. Hann fann þessi vissiu Iæsa3t
um sál sína. — En það varð að
ske.
Gunnar sat á brúninni. Ef hann
aðeins beygði sig örlítið áfram.
var takmarkinu náð. Og liann
kvaldist ógurlega. Svo hallaði
hann sjer aftur á bak, hin með-
fædda lífslöngun varð yfirsterk-
ari í svipinn. Og samt þráði hann
ekkert heitara en að vera dauður.
Hann reis aftur upp, hefndar-
þráin og heiftin gaus rapp enn
sterkari en áður. Hann starði nið-