Lesbók Morgunblaðsins - 16.04.1939, Side 4

116
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Einvígið.........
Saga eítir Kristmann Guðmundsson.
Skip Þormóðs Yaldasonar lá
se»lbúió í firðimim utan við
Niðarós, hann ætlaði að leííg'.ia af
stað til íslands um kvöldið. Nú
sat hann að drvkkju í lyftingu
með viui sínum. Arinbirni Skorra,
ríkuni o" gjörvulegum höfðingja-
syni. sem ætlaði að dvelja eiti ár
enn við hirð Noregskonun»s.
Snarpur vindur stóð út fjörð-
inn. ágætur byr vestur um haf. Á
þilfari voru menn Þormóðs í óða
önn að leggja síðustu hönd á und-
irbúninginn undir ferðina. Ný-
bvgt skipið angaði af tjöru og
nýjum viði. Þormóður hafði feng-
ið það að gjöf frá konungi fyrir
drápu, sein hann Jiafði flutt hon-
um. Það vaggaði rólega og virðu-
lega á öldunum, vel ldaðið ýms-
um vörum og dýrgripum, sem
höfðinginn ungi ætlaði að flytja
heini á ættaróðal sitt. Hann og
Arinbjörn höfðu verið utan í tvö
ár og farið víða Þeir höfðu verið
í víkingu og rekið kaupskaji við
framandi lýði; en síðasta vetnr
og vor höfðu þeir dvalið við hirð
Noregskonuugs, og lilotið þar
heiður mikinn.
Arinbjörn Skorri lyfti horni
sínu og drakk fjelaga sínum til.
„Hjer skiljumst við, vinur“,
sagði hann djúpri röddu. „Skilj-
umst nú um skeið og hittumst
heilir á fósturjörðu vorri að ári
liðnu. Næsta sumar hefir Þorgerð-
ur beðið mín í þrjú ár, eins og
foreldrar vorir ákváðu, er við
bundumst trygðum. Og eigi hefi
jeg hugsað mjer að bregðast
henni, því aldrei sá jeg fegri
konu“.
Hann þagði um hríð, og brosti
að hugsun sinni. Þormóður virti
vininn fyrir sjer, hálfluktum aug-
um. — Fáir voru hans líkar að
hrevsti og karhnensku, enginn
hans maki að íþróttum nje víg-
fimi. Hann hafði Ijóst hár og
bjartan hörundslit, djarflegt yfir-
bragð, með hreinum, föstum drátt-
um.. Blá augu hans leiftruðu af
gleði, er hanu mintist heitmeyjar
sinnar.
Þormóður andvarpaði hljóðlega
og varð beiskur í huga. Vinur
lians hafði ástæðu til að gleðjast.
fegursta og vænsta mey Islands
beið hans, og hann sjálfur lifði í
lieiðri og gleði við liirð konungs.
Hann sjálfur, Þorinóður, hefði
ekki látið Þorgerði bíða sín eitt
ár enn, á hinum afskekta bæ föð-
ur hennar. En hún hafði aldrei
litið við honum Hann var dökk-
ur vfirlitum, og gekk ekki í augu
kvenfólksins, það hafði altaf farið
þannig að stúlkurnar þtu aðeins á
vin hans, hinn fagra ljóshærða
kappa. Þær voru vingjarnlegar
við Þormóð, eins og góðan bróður,
þær þágu fögru kvæðin hans og
vísurnar, eins og sjálfsagðan hlut.
guldu honum með hverfulu brosi,
og hjeldu svo áfram að hlusta á
drýgindalegt og innantómt hjal
Arinbjarnar. Einnig meðal karl-
manna var Arinbjörn altaf fremst-
ur í flokki, hetjan, hinn ósigrandi.
Þeir brostu líka rdð Þormóði
Yaldasyni, skáldinu hæverska og
stimamjúka, en mátu hann ekki
mikils, þenna grannvaxna og
þreklitla mann, sem aldrei hafði
hlotið frægð í orustu. Þeir hvorki
öfunduðu hann nje dáðust að hon-
um. Arinbjörn vinur hans hlaut
það alt. —
„Gott skip og fagurt átt þú“,
sagði Arinbjörn ennfremur. „Og
mikil er skáldgáfa þín, sem lauu-
uð er slíkri gjöf. Fagurt er hafið
í blásandi bvr; jeg öfunda ])ig,
sem bráðla sjerð föðurland vort
og vini, — og Þorgerði. Berðu
henni kveðju mína, með þínum
fögru orðum, og færðu henni gjöf
þá sem jeg hefi þjer á hendur
falið. Segðu henni þann sannleika.
sem þú þekkir öllum betur, að
hugur minn sje altaf hjá henni,
og að jeg hafi aldrei litið aðra
konu ástarauga, Lif heill, fjelagi.
Samvistir vorar liafa góðar verið
og vinátta vor traust sein fjöll ís-
lands. Ætíð hefir þú verið mjer
sannur vinur, altaf gefið mjer holl
ráð og snúið liinum bestu mönnum
og göfugustu höfðingjum á vort
mál með mýkt tungu þinnar og
fegurð skáldskapar þíns. Heill
guðanna fylgi þjer; heilsaðu
fræudum mínum!“
Þormóður draup höfði meðan
vinur lians talaði.
Fyrirgefðu mjer fjelagið öfund
þá og illgirni, sem jeg ber til þín.
hugsaði hann, og fann enn einu
sinni hina hlýju vinarkend, sem
snemma í æsku hafði komið hon-
um til að taka ástfóstri við þenna
stórvaxna, glaðlynda pilt, og
fylgja honum síðan.
Þormóður fekk byr góðau yfir
liafið og kom heim til íslands eft-
ir þriggja vikna útivist. Hann
sigldi með ströudum fram til
Reyðarfjarðar, þar sem þeir allir
bjuggu búum sínum, hann, Arin-
björn Skorri og Þjóstur gamli,
faðir Þorgerðar fögru. Það var
tekið á móti honum. með miklum
heiðri í sveitinni. Nú var loksins
enginn Arinbjörn til þess að yfir-
skyggja liann! Hann gaf vinum
sínum góðar gjafir, barst mjög á
í klæðaburði, og helt sig mjög
höfðinglega á hinni stóru óðals-
jörð sinni. Margir heimsóttu hann
til að spyrjast tíðinda frá fram-
andi löndum, og fregna um afrek
Jieirra vinanna á iiinni löngu ferð.
Á vorþingi farrn hann vel að
augu margra fríðra kvenna hvíldu
á honum, og að menn bæði dáðu
og öfunduðu skraut hans og
frægð. Ilann naut ])essarar vit-
neskju, sem var honum algert ný-
íiærni. En hann var dulur og virðu-
legur, en þá vingjarnlegur við
alla, sem fvrr. Hann gaf sig ekki
að kvenfólkinu, aðeins naut að-
dáunar þess með sjálfúm sjer.
Annan dag þingsins hitti hann