Lesbók Morgunblaðsins - 23.04.1939, Page 6

126
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
skarð vestan Klukkutinds, vegna
þess, að eftir eudilöngu Laugar-
vatnsfjalli til austurs og vesturs
gengur klettabrún mikil, er
Hrossadalsbrún nefnist. Er ekki
liægt að komast yfir hana með
farangur, nema vestan eða aust-
an við enda brúnarinnar. Frá
Klofningagili verður maður því
að stefna fyrst í austur á lítinn
hnjúk. Þar kemst maður greið-
lega niður.
Það var farið að halla undan
fæti og gekk ferðin greiðlega með
sleðann. Venjulega gengum við
fjórir fyrir sleðanum, en eftir að
fór að halla undan fæti var nóg
að tveir hjeldu í sleðann á meðan
hinir tveir fóru A undan og könn-
uðu leiðina.
Þrátt fvrir að dálítið frost var
hitnuðum við svo af göngunni og
sólinni, að við urðum að kasta
klæðum að meira eða minna leyti.
Hvergi sá á dökkan díl, nema
efstu strýtur Klukkutindanna.
Snjórinn þyrlaðist undan skíðun-
um og sólargeislarnir brotnuðu
á snjónum og mynduðu miljónir
krystalla, sem endurvörpuðu geisl-
um sólarinnar. Kyrðin og róin var
undursamleg fyrir okkur bæjar-
búana.
Er við komum vestur með
Klukkutindinum opnaðist fyrir
okkur skarðið milli Klukkutinds
og Skýfilsfjalls Er skarð þetta
um lt/2 km. langt og sumstaðar
mjótt, varla meira en 3—4 metr-
ar á breidd þar sem það er mjóst.
Norðan við skarðið er dal-
ur, um 5 km. langur — það er
Langidalur. Hann lokast að aust-
an af Klukkutindum og stóru
fjalli, Skriðunni (1005 m.) og
að vestan Skýfilsfjallgarðinum.
Við norðurenda Klukkuskarðs
er brött brekka niður í Langadal,
líkl. 200 m. löng Var erfitt að
koma sleðanum þar niður, en
hann vóg með öllu um 400 pund.
Gekk það þó slysalítið. Hefði
verið betra að fara vestur, nær
Skýfilsfjallinu, því þar er lítið
skarð, sem auðvcldara er að kom-
ast yfir með mikinn farangur.
Er við komurn niður í Langa-
dalinn áðum við. því nú var eini
óvinur okkar á allri ferðinni —
þorstinn — farinn að gera vart
við sig. Næstu tvo daga var þorst-
inn okkur hin vcrsta plága. Ekk-
ert vatn er þarna að fá, en við
svöluðum þorstanum 'með sítrón-
um. sem okkur hafði tekist að ná
í með refabrögðum áður en við
fórum úr bænum. En ekki vorum
við betur birgir af sítrónum en
það, að ákveðinn (lítill) skamtur
var handa hverjum manni á dag.
★
Við höfðum nú takmark okkar
framundan — Skjaldbreið. Það
er erfitt 'að átta sig á fjarlægð
um, þar sem alt er þakið snjó, svo
misfellur landslagsins hverfa. Þar
við bættist svo, að Skjaldbreiður
hefir einhverja sjerstaka hæfi-
leika, ef svo mætti að orði kom-
ast, til að „draga undir sig“ und-
irlendið og jafnvel gera lítið úr
sjálfum sjer, eins og við áttnm
eftir að komast að raun um síðar.
Þegar Langadalnum lauk bjugg
umst við við að eiga eftir 20 mín-
útna eða hálftíma gang að rót-
um Skjaldbreiðs. En við vorum
klukkustund og 20 mínútur þessa
leið. Á vinstri liiTud var Tinda-
skaginn og beint fram undan okk-
ur tvö smáfell, sem standa í rót-
um Skjaldbreiðs við Ej’firðinga-
veg, og heita Kerling og Karl. Það
er ekki af kurteisi eintómri, að
jeg nefni Kerlinguna fvrst, held-
ur vegna þess, að hún er miklu
stærri en karlinn og virðist vera
„húsbóndi“ á sínu heimili. Við
höfðum óttast að lítill snjór væri
í hrauninu milli Langadals og
Skjaldbreiðar, en þessi ótti var
ástæðulaus. Hvergi sást á dökk-
an díl.
Það var orðið áliðið dags er við
náðum tjaldstað, sem við höfðum
ákveðið vestan undir Kerlingu, þó
sól væri enn á lofti. Tjölduðum
við í kvos einni og notuðum það
sem eftir var dagsins til að skemta
okkur í hinum ágætu skíðabrekk-
um, sem voru þarna um alt, hver
annari betri, þangáð til maginn
gerði uppreisn og heimtaði mat
og líkaminn neitaði að vinna
meiri yfirvinnu.
Það voru þreyttir en ánægðir
náungar, sem skriðu í gæruskinns
pokana í tjaldinu við Kerlingu
þetta kvöld. Okkur 'fanst öllum
við hafa ferðast einn dag í æfin-
týraheimum. En þetta var aðeins
byrjun æfintýrsins; það vissum
við ekki (þá.
★
Það er skömm frá því að segja,
en satt, að sólin var komin alt of
hátt á loft næsta morgun, er við
vöknuðum. Það var sama veðrið
eins og daginn áður, en færi nokk
uð harðara. Þenna dag var ákveð-
ið að ganga upp í gýg á Skjald-
breið. Úr tjaldstað höfðum við
hið fegursta útsýni, Tindaskaga
og Hrafnabjörg í suður, Þing-
vallavatn og Hengil í suðvestur
og Ármannsfell og Súlur í vestur.
Eftir að hafa fylt hitabrúsana
með rjúkandi heitu cocomalti og
stungið bita í malinn var haldið
upp Skjaldbreið. Hann sýndist
ósköp sakleysislegur og auðveld-
ur til fróðleiks, en sífelt er við
komum á nýja hæð eygðum við
aðra og jeg Skal játa, að okkur
fanst þetta þreytandi . ferðalag,
þrátt fyrir hið besta útsýni og
veður.
Á leiðinui var jeg að ryfja upp
fyrir mjer það litla, sem jeg vissi
um „fjallið allra hæða val“, sem
Jónas nefnir Skjaldbreið. Frá því
jeg lærði kvæði Jónasar Hall-
grímssonar hefi jeg ávalt álitið
hann sem einhverja einkaeign
góðskáldsins. Jafnvel síðar, eftir
að jeg las lýsingu á ferðalagi
hans til Skjaldbreiðs í júlímán-
uði 1841 og fjekk að vita, að
hann komst aldrei sjálfur upp á
þenna „ógnarskjöld bungubreið-
an“, hefi jeg ekki getað annað en
eignað honum Skjaldbreið. Jeg
þy’kist vita að Jónasi hefir ekki
þótt neitt vænna um Skjaldbreið
en önnur fjöll á íslandi, og að til
viljun ein rjeði því, að hann orti
hið gullfallega kvæði. Hann varð
viðskila við fylgdarmenn sína og
reið einmana og sjálfsagt í 'hálf-
gerðri ólund meðfram Skjaldbreið
og gerði sínar náttúrufræðilegu
rannsóknir. I einverunni hefir
hann svo sjer til dægrastyttingar
látið hugann reika um Skjald-
breið sem eldfjall og þá hefir
kvæðið orðið til. Jeg skal benda
á, að þessi hugmynd mín byggist
ekki á neinum vísindum eða rann-