Lesbók Morgunblaðsins - 11.06.1939, Qupperneq 4

180
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Alt'iðiimi norður á bógiim var
komið við í „Cristobal og
Colon“, en látið ? haf, eftir nokk-
urra klst. viðdvöl þar.
I>ar komu um borð farþegar,
sem áttu að fara með okkur til
Kingston á Jamaiea. Voru það
svertingjar: tv?ir karlmenu og
fjórar konur.
l>essir. farþegar þjáðust allir af
einhverjum sjúkdómum. og þar
seni Tlieatana var ekki farþega-
skip, var búið um þá á lestaropi
no. 4. en það var næsta lestarop
aftan við ,,miðskips“. Að vísu var
eitt sjúkraherbergi til um borð, en
það hefir ekki þótt hæft að leggja
þangað liálfrotnaða negra. — Þeir
voru allir enskír þegnar. bláfá-
tækir, og áttu að fara á sjúkra-
hús, er til Jamaiea kom. En þar
sem þetta vesalings fóik var blá-
snautt, og varð að taka við þvi
sem að því var rjett — var því
of gott að ferðast með farþega-
skipi, en varð í þess stað að veltast
á þilfarinu um borð í vöruflutn-
ingaskipi. — M.jer var það ráð-
gáta er jeg sá fólkið, hvernig iara
skyldi um það. ef við hreptum
óveðum í hafinu.
★
Eins og flestii vita, þá eru
margir sjómenn. eða að minsta
kosti farmenn, hjátrúarfullir og
tn'ia á alskonar tákn og fyrir-
brigði, ólánsdaga og lánsdaga.
Um þessa farþega spunnust
margar leyndardómsfnllar sögur.
Einnig heyrðist, að þeir væru með
hræðilega sjúkdóma. og það bráð-
smitandi. Sumir þeirra voru að
rotna upp af alskonar óþverra.
Þessar sögur urðu til þess, að
við lijeldum okkur í hæfilegri
f.jarlægð frá farþegunum, og kom
enginn skipverji nálægt þeim.
nema aðstoðarmatsveinn, sem
færði þeim vatn, hveitibrauð og
soðin hrísgrjón einu sinni á dag.
— Þegar hann koni úr þessum leið-
angri, sagði hann liræðilegar sög-
ur af líðan fólksins.
Við háestarnir gátum athugað
farþegana frá stjórnpallinum, og
virtist okkur þeir alla tíð liggja
hreyfingarlausir, og allir voru þeir
vafðir innan í.sjöl og ullarteppi,
þó hitinn væri mikill og veður
stilt. Verst hlaut þeim að líða á
Margt
daginn, er sólin miskunnarlaust
sendi brennlieita geisla frá heið-
skírum himni yfir alt og alla, og
dekk skipsins voru svo heit, að
ekki var viðlit að ganga berfættur.
Veður var altaf gott, og Thea-
tana valt sama og ekkert, en þó
of mikið fyrir farþegana, sem að
sögn matsveinsins voru mjög sjó-
veikir.
A þriðja degi kom hann með
þá fregn. að ein konan væri dáin.
Þegar hann kom upp á stjorn-
pallinn með þessa fregn, voru þar
staddir: skipstjóri, 1. stýrimaður,
einn háseti við týrið. og svo jeg
ásamt tveim öðrum við ræstingu.
— Ilvað ertu að segja maður!
sagði skipstjórinn. — Er ein kerl-
ingin dauð?
— -Já, herra, svaraði matsveinn-
inn og steig aftur á bak, því skip-
stjórinn færði sig íbygginn að
honum.
— Mikið andsk.... ólán er að
verða yfir fleytunni!, hrópaði
skipstjórinn og spýtti í sjóinn.
— Þetta er ekki einleikið. Eins
og þið vitið allir — hanu sló
hægri hnefanum út í loftið og
hvesti augun — þá kom hjer um
borð fyrir nokkru græujaxl ofan
af fjöllum, og hann reyndist svo
mikill „Jónas“ að skipið ætlaði
að farast sökum látlausra ofviðra.
Þegar honum hafði verið kastað á
land, lægði veðrið. en í þess stað.
koma um borð vaikar kerlingar og
hrökkva upp af um hábjartan
daginn, og það í stillilogni. Ilvað
skyldi það verða næst? .... Við
verðuin að flevgja henni fyrir
borð. Maður fær nú að standa við
bænalestur og sálmasöng, og
sökkva dauðum kerlingum það
sem eftir er af ferðinni. Tlvar er
bátsmaðurinn ?
Nú var bátsmaðurinn sóttur, og
honum sagt að íara með mig og
tvo aðra, og bera líkið fram á
lestarop no. 2.
★
Drottinn minn dýri! En sú sjón,
og sú lykt! — Fólkið lá þarna í
einni kös: Rennsveitt og veinandi
skeður
af sjóveiki; og innaii í miðri „kös-
inni“ lá sú dauða á bakinu. —
Brostin auguu störðu stefnu-
laust út í himingeiminn, munnur-
inn var opinn. og seitlaði hálf-
storkið blóð niður liökuna; svart
andlitið var afmvndað af þján-
ingar- og skelfingardráttum. —
Mikið hefir þetta veslings fátæka
olnbogabarn lífsins tekið út, áður
en dauðinn miskunnaði sig yfir
hana.
— Ilroðaleg meðferð er á þessu
aumingja fólki!. sagði bátsmaður-
inn, skyrpti í lófann og horfði með
hryllingi á líkið. Það vildi jeg að
mætti kjöldraga þá háu herra,
sem þessu stjóma.
Allir vorum við smeikir við
smitandi sjúkdóma, og vildum sem
minst snerta á líkinu. svo við vörp-
uðum lykkju um annan fót þess,
og drógum það aftur lír ,,kösinni“.
Þar vörpuðum við lykkju um anu-
a.n handlegginn, og komum þvl
þannig á segldúkinn. án þess að
snevta á því.
Sjúklingarnir horfðu veinandi á
aðfarir oklcar. Þeir hafa sennilega
hugsað til sjálfra sín, ef engill
dauðans vitjaði lestarops no. 4
aftur.
Svo lögðum við af stað fram
þilfarið, með líkið á milli okkar á
segldúknum.
— Takið þið pottlokin ofan
þegar þið berið lík!, öskraði skip-
stjórinn frá brúnni. Haldið þið að
þetta sje tóm whisky-flaska, sem
þið eruð með á milli vkkar.
Við lögðum líkið á þilfarið, tók-
um af okkur húfurnar og smeigð-
itra þeim undir beltin. Síðau hjeld-
um við áfrarn, og lögðum líkið á
lestarop no. 2. Þar lá það. þar til
skipstjóriuu hafði. sannfærst um
að konan væri dauð. Eftir það
saumuðum við utan um hana, og
l.jetum blýlóð og járnarusl við
fæturna.
Klukkan 4 næstu nótt var jeg
einn af þeim sein áttu vakt,. Jeg
átti að vera við stýrið. Rjett áður
en 8 glas var slegið (kl. 4) flýtti
jeg mjer aftur dekkið, en er jeg