Lesbók Morgunblaðsins - 16.07.1939, Qupperneq 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
219
gígur þessi spúð úr sjer miklu
hrauui einhvern tíma í fyrndinni.
Hann er afar djúpur með köflum,
en hryggur gengur eftir honum
miðjum. Á nokkrum stöðum er
liægt að komast niður í gíginn,
en víðast hvar eru hamrar í brún-
unum. Ur dýpstu gjótunum og
gjánum leysir víst aldrei snjó.
I þessu gímaldi er oft mikið af
rjúpum á haustin, og segja
rjúpnaskyttur að þær flýi ekki
þaðan undan skothríð, heldur
flögri altaf hringinn í kring innan
í gígnum.
Mörgum þykir Stóra-Yíti til-
komumikið og stórkostlegt. En
hvað er ]>að á móti Litla-Víti?
Það er staður, sem vert er um að
tala.
Litli-Víti er í flötum inó skamt
fyrir sunnan Stóra-Víti. Það er
ekki eldgígur, heldur jarðfall, eitt
hið allra furðulegasta, sem til er
hjer á landi.
Það er alveg liringlaga og á að
giska 60—70 faðma í þvermál, en
þrátt fyrir það, þótt það sje þetta
gímald, sjest það ekki fyr en
áð er komið. Þverhnýptir, kol-
svartir hamrar eru alt um kring
og eru þeir víðast hvar feikna
háir, en sums staðar liefir hrunið
úr þeim og mvndast snarbrattar
skriður. Af því veit maður, að það
muni ekki botnlaust vera, þótt svo
sýnist í fljótu bragði, því að þótt
dagur sje, er myrkur neðst í því
og glyttir þar í fannir til hliða.
Það fer ósjálfrátt hrollur um
mann, þegar komið er fram á
barminn á þessum ógurlega katli
eða Ginnungagapi. Og betra er
það, að manni sje ekki svima-
gjarnt, ef hann fer út á blábrún
til að horfa uiður og reyna að sjá
Litla-Víti.
Takið eftir fólkinu
á bakkanum, þá
fáið þjer hug-
mynd um hvaða
gímald þetta er.
til botns. Því að svo mikið draga
björgin undir sig, að menn verða
helst að teygja sig fram af þeim
þegar þeir rýna niður í hyldýpið.
Vísa Jónasar gæti því eins vel
átt við þetta Víti. Ilestarnir frís-
uðu og lá við að þeir fældust þeg-
ar þeir komu alt í einu fram á
hyldýpisbakkann. Hvar mun mað-
ur sjá verra ból? eins og Jónas
segir.
Hinar einu lif-indi verur, sem
hafa kosið sjer þarna bústað, eru
valir og hrafnar. Eru hrafnarnir
á flögri niðri í djúpinu og sjást
ekki fvrir skuggunum, en við og
við bergmálar krunk þeirra og
garg í klettabeltinu og er eins og
það komi alls staðar út íir hömr-
unum. Það er draugslegt og níst-
andi, líkt og fjöldi fordæindra
væri þarna organdi af kvölum.
Það nístir hverja taug með óút-
málanlegum hryllingi og skelf-
ingu, og þá finst manni staðurinn
bera nafn sitt með rentu.
— Hvað segið þjer, ekki giftur
og eigið þó fimm börn. Kannske
þjer eigið þau líka sitt með
hvorri ?
— Nei, — tvíburana á jeg með
þeirri sömu.
Hugrakkur
skógarþröstur
f vor gerðu skógarþrastar hjón
sjer hreiður á nýju leiði í kirkju-
garðinum uppi á brekkunni á Ak-
ureyri. Var hreiðrið þar á milli
moldarkögla. Leiðið var ekki hlað-
ið upp,- svo að þeir fengi að unga
út.
Um það biL er ungarnir voru
nýskriðnir úr eggjunum, kom
köttur inn í kirkjugarðinn. Urðu
skógarþrestirnir þá ákaflega
hræddir um ungana sína og í ein-
hverri örvæntingar dirfsku rjeðist
karlfuglinn á köttinn, rendi sjer
að honum á fleygiferð hvað eftir
annað og reyndi að höggva hann.
— Kisu brá fyrst, en þegar hún
skildi hvað um var að vera, kom
veiðihugur upp í henni. Og í hvert
sinn sem skógarþrösturinn rendi
sjer niður og ætlaði að höggva
hana, stökk húu upp í móti honum
og reyndi að klófesta hann. Sagði
mjer maður, sem á horfði, að hann
hefði verið dauðhræddur um að
kisa myndi hremma þröstinn þá og
þegar, en hann brá því við hvað
þrösturinn hefði verið snar í snún-
ingum.
Viðureigninni lauk þannig, að
kisa fór burt án þess að finna
ungana í hreiðrinu. En eftir þenn-
an sigur fyltist skógarþrösturinn
vígamóði, og rjeðist nú á menn,
sem komu inn í kirkjugarðinn.
— Hjó hann suma í kollinn með
nefinu og var hinn ákafasti.
Jeg kom snöggvast upp í kirkju-
garðinn og varð fvrir ásókn hans.
Vissi jeg fyrst ekki hvaðau á mig
stóð veðrið, því að jeg hefi aldrei
vitað þess dæmi fvr, að slcógar-
þröstur verði hreiður sitt með
grimd. En svo var hann áfjáður,
og árásirnar snöggar og tíðar, að
grimm kría er engu verri.
Á. Ó.
Blaðamaður einn í Júgóslafíu
var stuttorður og gagnorður í bók,
sem hann gaf út um daginn. Inni-
hald bókarinnar var eitt einasta
orð: „Peningurinn", en það var
svar við nafni bókarinnar „Hver
stjórnar heiminum?"