Lesbók Morgunblaðsins - 16.07.1939, Side 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
221
Jórsalaför guÖfræðiprófessoranna.
Hálf klukkustund í landi í Gíbraltar
Hjer sjáum við þá Spán, sem
svo mikið hefir verið talað um
undanfarin ár. Ilvað mikið hjer
liefir gengið á síðan við vorum
lijer síðast, við hjónin, og ferðuð-
umst um friðsaman Spán! Friður
er kominn á aftur, en hvílíkt blóð-
bað, hvílík sorg, hvílíkar þján-
ingar, hvílíkar rústir á landi og
í hugum og á heimilum! Yöld,
völd Hver á að ráða? Hver á að
fá að gera þjóðina lukkulega?
Ekki þú, lieldur jeg, segja fyrir-
liðarnir, miklu mennirnir. Nei, þá
væri nær að stýra landinu eins
og skipstjórinn stýrir Fúlton, og
liittir Cap Yillano á alveg frið-
saman hátt, bara með dálitlum
veltingi og skvampi við og við,
örlitlum öldukambi inn í „salon-
inn“ við og við.
Við höldum áfram að sól-
brenna. Fyrri partinn í dag var
verulega heitt á brúnni. Jeg er
farinn að lesa gamla testament-
ið. Landið er horfið og ekki von
á landsýn fyr en annað kvöld.
Jeg hefi gleymt að geta þess,
að dúfan er enn um borð. Sumir
lijeldu að hún myndi fara þegar
sæist til lands. En því fer fjarri.
Hún er sest hjer að. Hún fær hjer
nóg að bíta og brenna.
Fimtudagur 1. júní.
Yndislegt veður. Sól og hiti, en
þó ekki um of, því að ljettur og
gagnsær skýjahjúpur hylur him-
ininn mestan hluta dagsins.
Jeg hefi fengið svolítinn
kverkaskít og haiin hefir dregið
ögn úr mjer. Mjer dettur ekkert
í hug og skrifa því ferðasögu
rjett eins og almennilegur mað-
ur, og eins og skrifa á.
Klukkan um 8 komum við að
Cavoeiro. Móða er yfir, en við
höfum þó um stund sjeð háa
klakkana þar norður af, „Vest-
mannaeyjar Portúgals" (jeg man
ekki hvað þær heita). Það er
komið að sólarlagi, og ber þá fyr-
ir stóra sýn; Sól og máni eru á
lofti í einu og horfast í augu.
Hann yfir svalri, gráblárri
ströndinni, hlæjandi og hróðugur,
nýkominn á fætur, en hún blóð-
rjóð, þar sem hún fellur ofan í
dúnmjúka huluna yfir hafsbrún-
inni í vestri. — Máni hefir konu-
ríki mikið. Hann er aldrei liróð-
ugur nema þegar hann er fullur,
því að þá er hann lengst frá konu
sinni. Eða kannske líka hann
verði einmitt fullur þegar hann
kemst lengst frá henni og er
nokkurskonar „eiginmaður í sigl-
ingu“? En eftir því sem hann
kemur nær konunni sinni, verður
hahn minni. Og þegar þau eru
saman hverfur hann alveg. Sá er
ekki upp á marga fiska þegar
hann kemur fyrst heiman að frá
henni. Mjór eins og þvengur og
boginn í keng. — En sem sagt, í
gærkvöldi var hann að heiman og
fullur og hróðugur og verður það
líka í kvöld. En í gærkvöldi sá
sólin hann, og því roðnaði hún,
eins og svo margar konur verða
að gera vegna mannanna sinna.
I kvöld ætlar hann ekki að koma
upp fvr en konan hans er lögst
til livíldar. í>að sagði hann mjer
í gærkvöldi, og var hróðugur yfir.
Hvílíkur eiginmaður!
Og Fúlton nálgast Cap Roca,
vestasta höfðann á meginlandi Ev-
rópu. Siglingin suður með strönd-
inni er fidl af rómantík, eða hug-
svifum, sem það mun heita á
góðri íslensku. Sílfurbrú er sleg-
ið til lands (þetta er nú víst ekki
alveg frumlegt hjá mjer), en þar
depla Portúgalar rauðum og
fallegum augunum til okkar úr
hundruðum eða þúsundum glugga.
Við reynum að sjá Mafraklaustr-
ið mikla, eina oiestu höll verald-
arinnar, en hún er hulin í slæðum
tunglsins. Við komum samt auga
á ljósabreiðuna í framhlið liall-
arinnar. Vitinn á Cap Roca beud-
ir okkur í sífellu, tvær sekúndur
Ijós, tvær sekúndur myrkur, ó-
stöðvandi. Og svo förum við fram
hjá Roca, þar sem vitinn situr
eins og hrafn á hjallbust, 505 fet
uppi. Þá er klukkan tólf.
Við tímum ekki að fara að sofa
strax. Veðrið er svo fagurt og
framundan er Tagusmynnið og
Lissabon. Við göngum því áfram
eftir þilfarinu í liugsvifaúð (róin-
antísliri stemningu) og drepum
tírnann með því að horfa á vitann
og jeta appelsínur og epli frá
þeirri miklu borg Ardrossan, sem
nú er komin ótrúlega langt norð-
ur efir, nærri því til íslands.
Alt í einu bregður niiklu ljósi
á loft. Það sveiflast fram og aft-
ur. Iljer er eklii um að villast.
Það er leitarljós. Jeg sje í anda
hafnarvirkin, sem skutu á her-
skipin fjrrir nokkrum árum. Jeg
sje þau full af hermönnum. Þeir
beina leitarljósunum í allar áttir.
Stundum berast þau upp í him-
inhvolfið, stundum skella þau nið-
ur á hafið. Jeg sje hermennina
við magnaða sjónauka, sem
fvlgja leitarljósúnum, en aðrir
standa tilbúnir við hlaðnar fall-
byssur. Hefir Salasar komist að
raun um, að einiiver hætta sje að
nálgast úr norðri? Skyldi liann
hafa njósnara í Ardrossan?
Enn er lágt nes milli okkar og
leitarljósanna og ljósflóð þeirra
streymir ]iví fvrir ofan okkur.
En nesið lækkar óðum, og alt í
einu endár það. Leitarljósið er nú
niðri við hafflötinn í suðvestri.
En svo kemur b.að. Nær og nær.
Það er spennandi augnablik. Og
svo flæðir það yfir Fúlton. Við
erum í glansandi birtu, og Salasar
hlýtur að hafa sjeð okkur. Skyldu
Eftir próf. Magnús Jónsson