Lesbók Morgunblaðsins - 21.07.1940, Blaðsíða 5

LBSBÓK MORGUNBLAÐSINS
229
X
A borðsfokknum
VitJ sátum á borfcstokknum. — Blærinn þaut
um blávíða, lygna dröfn.
Jeg var farþegi um-boríJ og ferÖ mín öll
er fleyifc var lagst í höfn.
Tommi var bátsmaður; hafÖi hÖfin
um heilan mannsaldur plægt.
Tottaði pípu eÖa tugÖi skro
og talaði lágt og hægt.
Hans andlit var brúnað af seltu og sól,
en svipurinn skýr og hreinn.
Hnúarnir knýttir, herðarnar breiÖar,
hálsinn magur og beinn.
A hvelfdum barmi hans barkskip sigldi
beitivind, lygnan sjó.
A hægri armi var hjarta og ör
og hafmey, sem gýgju sló.
---------Jú, -- víst hefi jeg nokkuð viða flækst
og veit hvernig lífiÖ er.
A Hamborgarknæpu var hálffull stelpa,
sem hló og dansaði, — ber.
I f jölleikahúsinu í Hull sá jeg negra
sem hæst upp við loftið gekk
um örmjóa línu, sem ekkert væri,
og annar í rólu hjekk.
i
Jeg þekki orÖií margt um heim og höf,
— en hafnarknæpurnar best.
Þær kunni jeg utan aí5, áíur fyr,
frá Alzír til Hammerfest.
Mörg króna, er galt mér súran svita
og svíða í blóSgri hönd,
lenti í kámugri kípars greip
£ Kína eða á Gullnu strönd.
Er hiti vínsins til höfuðs steig
mjer höndin varí stundum laus.
Þá var nú knúunum barið og beitt
svo buldi viÖ skrokkur og haus.
HraÖlygnir Norímenn og hortugir Danir
hleyptu mjer oft af stað.
— I New-Castle sex voru bornir um bor«.
Og bátsa var kent um þafc.
Á sjótS ef jeg ætti alt þaíS fje,
sem eyddist vit$ slagsmál og þjór,
þá hefSi jeg löngu hafið kvatt
sem háttvirtur matadór.
En ætti jeg völ minnar æsku á ný
úr áranna horfna flaum.
— Jeg gæfi í krónurnar fjárann, sem fyr
viíJ frey'Öandi vín og glaum.
Kvenfólk, — jú, ætli aíS jeg kannist vi8 þaíS.
— En konan veit fæst af því.
Þær eru sko, viðsjálar úti í löndum
þó atlotin sjeu hlý.
Jeg lenti í Grimsby me’S gægsnisstelpu,
sem ginti mig heim til sín.
Heit var *ún, lagsmaÖur, — eimyrja og eldur.
Og áfeng, sem brennivín.
En, — svo voru örlítil eftirköst,
sem ekki eru frekar gleymd.
Jeg saknaði um morguninn sextán punda,
sem voru í jakkanum geymd.
Þá sigldi jeg heim, — og í hjónaband
meí hnáku úr minni sveit.
--- Hún beiÖ mín staðföst í átján ár
og aldrei viíS neinum leit.
Eftir:
Loft Guðmundsson
Og Bogga er góÖ. — Þó hún brenni ekki neinn
þá ber hún á hlutina skyn.
En, kynlegt er þetta með konur og vasa.
Hún kannar þá eins og hin . . .
Og hvað mjer eyðist í hverjum túr
vi$ heimkomu er reiknaÖ út.
— Mjer hefur um þatS bil gleymst þaS gaman,
aÖ glingra við mey og stút.
AÍ5 slá í bor?5ií5. — Nei, bíddu viÖ.
Þó Bogga sje vaxtarsmá,
jeg segði ,,karlinum“ sjálfum heldur
iÍS syngja halelújá.
Jeg vil hafa fri’Ö þá fáu daga,
sem fæturnir snerta láð.
Þó skipstjórinn nöldri, er þatS skárra samt
en skammist þar tveir um ráð.
Jú, — slark og hrakninga hefi jeg reynt.
— En hvað er aíS tala um slíkt;
því hvernig sem breytist um himinn og lál5
er hafið sjer einu líkt.
Þar lærist fljótlega atS fát og skraf
ir fánýtt á hættustund,
er veltur hlutkesti heljar og lífs
í handtakssnöggri mund.
ÞaíS var ekkert spaug, þegar ,,Vonin“ fórst
um veturinn fyrir stríð.
— Atta dægur í opnum báti
og öskrandi noríSanhrfð.
Vi?S náðum til Skotlands. — Jeg skil þaí5 ekki enn
hva’S skelin gat fleygst á sjó.
Fimm af ellefu króknuðu úr kulda.
Mig kól, — en jeg tóríSi þó.
Hann þagnaði vi'ð, — og þungum svip
um þróttmikla vanga brá.
Sú þögn skýrði betur en ótal orð
erfiði og þrautum frá.
Svo barði hann pípunni borðstokkinn við
og bros ljek um hvarm og vör.
--- Skrítinn var apinn, sem skipstjórinn átti
á ,,Skumspröjt“ frá Helsingör . . .
— ----Hvar, sem þig bera um bárugeim
hin borðfögru, glæstu skip,
hittir þú sæbarða, harðsnúna garpa,
hiklausa og djarfa á svip,
sem beina stjórnvöl með styrkri mund
gegn stormi og reiðum sjó.
Og horfast í augu við hel sem líf
með hetjunnar þöglu ró.
— Við sátum á borðstokknum. Blærinn þaut
um blávíða, lygna dröfn.
Jeg var farþegi um borð og ferð mín öll
er fleyitS var lagst í höfn.
Tommi var bátsmaður; hafði höfin
um heilan mannsaldur plægt.
Tottaði pípu eða tugði skro
og talaði lágt og hægt . . .
20. maí 19^0.