Lesbók Morgunblaðsins - 06.07.1941, Blaðsíða 1
jPtoranMjMaiðsiinB
27. tölublað. Suimudagnr 6. júlí 1941. XVI. árgangur.
Óskar Halldórsson, útgerðarmaður, seg-
ir frá ýmsu, sem fyrir hann hefir borið
I lítsins ólg'usjó
Nú er það ekki nema tvent
sem mig vantar, sagði Ósk-
ar Halldórsson, er jeg kom snöggv-
ast inn til hans hjer um kvöldið.
Það er síldarverksmiðja og dag-
blað. Það er að segja, jeg hefði
viljað eiga blað, ef lögð hefði ver-
ið meiri stund á að kenna íslenskn
þegar jeg var á Hvanneyrarskól-
anum, bætti hann við.
Þá datt mjer í hug að það væru
svo fáir, sem vissu að hinn sí-
glaði síldarspekúlant Óskar hefði
nokkurntíma haft nokkurt sam
band við búfræði og jarðargróður
og fór að spyrja hann um fortíð
hans. En hann kvaðst ekki vera í
því skapi nú, komið fram yfir
Jónsmessu og skipin ófarin á síld.
Það er kominn svo mikill hugur
í mig, sagði hann. En þetta verð
ur nú í síðasta sinn sem jeg geri
út á síld — eða kannske í næst-
síðasta bætti hann. Eða kannske í
mæst-næstsíðasta, bætti jeg við í
huganum, því það var ekki mitt
að leggja o’rð í belg. En Óskar
hefir líklega sjeð einhvern vott at
brosi í öðru hverju munnviki
mínu, því hann lagði áherslu á,
að nú væri sjer alvara. Hann-
mundi víst ekki eftir því að hann
sagði mjer alveg það sama fyrir
8—10 árum síðan. Jeg skal nefm-
lega segja þjer, sagði hann, að
Óskar Halldórsson.
maður kemst aldrei svo hátt að
maður geti ekki „dumpað niður“
á einni síldarvertíð í lífsins ólgu-
sjó.
— Hvernig var það svo, þegar
þú fórst til Danmerkur að læra
garðyrkju, sagði jeg, rjett til þess
að vita hvort ekki væri hægt að
fá hann til þess að segja eitthvað
um þá daga.
— Jeg var 16 ára þegar jeg
sigldi og hafði þá verið 2 vetur
á Hvanneyri og var útskrifaður
búfræðingur 15 ára gamall.
Jeg sigldi með Botníu, og beið
niðri á íslandsplads frá því eld-
snemma um morguninn þangað til
klukkan 4 um daginn eftir því
að garðyrkjubóndinn Andersen í
Taarneby á Amager kæmi í hest-
vagni að sækja mig eins og vöru
sendingu með fragtbrjefi og álímd
um merkimiða. Mjer er vísað til
svefns um kvöldið úti í vinnu-
mannaklefa í endanum á hesthús-
inu, þeim megin sem svínastían
var, og mjer er sagt að jeg eigi
að vera kominn á fætur kl. 6, en
jeg kann ekki við mig og get
ekki sofnað fyrir hávaðanum í
búpeningnum og jeg vakna við
það að húsbóndinn kemur inn,
sjer að jeg hefi sparkað ofan af
mjer sænginni og ligg þar í fyrir
taks prjónahaldi sem jeg hafði
fengið með mjer heimanað, en
Andersen þrífur í haldið, flettir
því öfugu af mjer, fleygir því út
í horn, segir að jeg eigi aldrei
að sofa svona dúðaður, snýr mjer
við í rúminu og rassskellir mig.
Svona byrjaði vera mín í Dan-
mörku. Jeg held maður muni það.
Síðan hefi jeg aldrei legið í prjóna
haldi. Og síðan hefi jeg aldrei
verið í vandræðum með að vakna
á morgnana. Sofnað seinastur á
kvöldin. Vaknað fyrstur á morgn-
ana og ekki þolað fólk sem kemur
of seint til vinnu sinnar. Þó ekki
sjeu nema 5 mínútur. Sagt þeim