Lesbók Morgunblaðsins - 26.09.1943, Qupperneq 1
36. tölubl.
^IðtBunUa&im
Sunnudagur, 26. september 1943. XVIL árrangur
.. fcj.
ÁRNI ÓIA:
BOLUMQAVÍK.
Útsýn yfir Bolungavík. Á miðri myndinni sjest brimbrjóturinn,
og innan við hann höfnin.
ÞAÐ var fagurt sumarkvöld, eitt
af þeim fáu á því herrans ári 1943.
Við vorum að koma innan úr
Syðridal, og gengum hægt út veg-
inn til Bolungavíkuc. Himingnæf-
andi fjöll til beggja handa og eins
fram undan. Fyrir þann, sem vanur
er víðum sjóndeildarhring og bián-
andi fjöllum í fjarska, verður ná-
lægð fjallanna þarna hálf ógnandi,
og gerir mann sjálfan lítinn. Þóeru
fjöllin fögur, fegurri en flest önn-
ur fjöll á Vestfjörðum. Þau eru
ekki stýfð að ofan, heldur eru þetta
tindar, tígulegir tindar, og áþekkir
nm svip, og halda þeir skruðgræn-
um dölum og blárri víkinni á milli
sín.
Það var forsæla í dalnum og
þorpinu, því að Ernir*, sem
stendur á dalamótunum, og Trað-
arhyrna, sem gnæfir yfir þorp-
ið, köstuðu skuggum sínum þar yf-
ir. Þau voru dökkleit sjálf, en þrátt
fyrir nálægðina sló á þau dimm-
blárri slikju. En að sunnanverðu
*) Ókunnugum lætur það kynlega í
eyra að fjall skuli kallað Ernir. En
hjer er í rauninni um tvö fjöll sam-
vaxin að ræða. Er hið ytra 688 metra
hátt, en hið fremra 685 metra. Á milli
þeirra er mjór háls og mikið lægri.
Nafnið á því við bæði fjöllin. Sama
máli mun vera að gegna með fjalls-
nrfnið Ernir handan ísafjarðar, að
það mun eiga við fjöllin beggja megin
Arnadals.
reis Óshyrna og teygði sig upp í
skin hinnar hnígandi sólar. Það var
eins og hún hefði gullhúfu og
bjartan, rauðleitan brjóstdúk.
Við gengum meðfram vatninu í
dalnum. Það var spegilslétt, því
að enginn blær andaði þetta kvöld.
Á því var sami bláleiti liturinn og
á nýhertu stáli, og stafaði af því,
að yfirborð þess speglaði dökkar
hliðar og græna geira Ernis, en
endurkasti sólglitsins á óskyrnu
sló þar á. Tveir svanir hófu sig til
flugs af vatninu og sungu svo að
þýður bergmálskliður fór um fjöll-
in. Þeir flugu út dalinn, og sýnd-
ust gráleitir á meðan þeir voru í
skugganum, en um leið og þeir
komu upp í sólskinið urðu þeir
svo skjallhvítir, og viðbrigðin svo
snögg, að það var eins og við
fengjum ofbirtu í augun.
Fram úr dalnum milli óshyrnu
og Traðarhyrnu, sá út á dimm-
blátt Isafjarðardjúp. Handan við
það blasti Ritur við. Sól skein
béint framan á hann, og hann hóf
sig þarna upp úr blámanum eins og
hann væri úr glófægðu látúni, en
mjúkan eimyrja bjarma lagði langt
inn eftir ströndinni.
„Finst ykkur ekki fagurt hér?“
spurði heimasæta úr þorpinu að-
komumenn. Og augu hennar ljóm-
uðu um leið af aðdáun.
Hvað þarf frekar vitnanna við?