Lesbók Morgunblaðsins - 26.09.1943, Blaðsíða 7

LESBÖK MORGUNBLAÐSINSft:
295
„Haldið þér yður saman“, hróp-
aði forsetinn. „Skiptið yður ekki af
því, sem yður kemur ekki við“.
„Gott og vel“, sagði herra Matu-
shek. Það getur verið að mér komi
það ekki við, en þér ættuð ekki að
vera svona vingjarnlegur við sak-
sóknarann. Hann á það ekki skilið.
Vitið þér hvað hann skrifaði ný-
lega um yður í bréfi?“
Ákærði tók nú bréf upp úr vasa
sínum og las:
„Aldrei á æfi minni hefi ég
kynnzt öðrum eins aulabárði og
dómsforsetanum okkar . . .“
Réttarhaldinu lauk skyndilega.
Forsetinn arkaði út úr réttarsaln-
um með saksóknarann á hælunum.
Hann kallaði ámátlega á eftir hon-
um og kvaðst mundu skýra allt, en
forstinn harðneitaði að hlusta á
hann.
Ákærði settist niður. Bak við
hann stóð lögregluforingi. Ákærði
sneri sér að honum og sagði:
„Mér er alveg ómögulegt að
skilja hvers vegna fólk lýgur svona
mikið. Ef það segði ætíð sannleik-
ann, myndi heimurinn áreiðanlega
vera skemmtilegri og betri en hann
er“.
Fimm mínútur —
Framh. af bls. 293.
farin að bila. Enginn mælti orð
af munni, og ekkert heyrðist í
sjónum fyrir utan.
Hoerneman liðsforingi sat
lengi grafkyr og beið eftir engu.
Hásetarnir höfðu farið úr föt-
unum og drógu nú allir andann
þunglega eins og í takt. Að lok-
um, án þess að segja nokkurt
orð, tók hann skammbyssuna úr
hulstrinu og rjetti hana til eins
þeirra. Annar háseti fylgdi á
eftir þeim fyrsta og síðan koll
af kolli. Að síðustu voru engir
eftir nema hann og Gruening.
Liðsforinginn gerði ráð fyrir
því, að hann ætti fimm mínútur
eftir ólifaðar. Hann verkjaði í
lungun, og hjartað barðist veik-
lega en hræðilega ótt. Armbands-
úrið gaf honum til kynna, að
sólin mundi bráðum koma upp,
en hann vissi, að jafnvel um
hádegi mundi hún ekki- hita
sjóinn svo langt niðri.
Hann haföi næstum því lokið
við að skrifa í dagbókina, og
alt það, sem honum bar skylda
til haíöi verið fært inn, — nöfn
og tign hásetanna, andlátsstund
þeirra og auk þess nokkur orð
um sjálían hann. Að síðustu
skrifaði hann nokkur orð um
foringjann. Hann fann til mik-
ils sársauka í lungunum.
Þegar þessu var lokið, tók
hann skammbyssuna, þurkaði
vandlega af hlaupinu, stóð tein-
rjettur og skaut sig.
Skipstjórarnir þrír voru ekki
seinir á sér að gefa skýrslu til
flotastjórnarinnar, og strax í
dögun var botnvörpungur kom-
inn á vettvang með kafara.
Þegar kafarinn kom upp aftur
var hann með dagbókina í vatns-
heldu hylki. „Dýptar- og þrýst-
ingsmælarnir stóðu á sér á 290”
sagði hann og dálitlar hrukkur
titruðu í kringum augun. Hann
leit út yfir borðstokkinn, beint
niður á grynninguna. Hann gat
greinilega sjeð kafbátinn. Litlir
fiskar syntu letilega í kringum
hann og yfir sandbotnin.
BOLUNGAVIK
Frh. af bls. 291.
fyrst í Bolungavík. Brimbrjótur-
inn er orðinn dýr og enginn gengur
að því gruflandi að hafnargerðin
öll verður mjög dýr.
En hún mun fljótt borga sig. —
Haldið þið að tveggja stunda sigl-
ing á dag fyrir allan bátaflota
Isafjarðar kosti ekki neitt? ójú,
hún kostar stórfé, og það er máske
hægt að reikna það dæmi nokkurn
veginn. En þetta fé sparast, þegar
bátarnir hafa viðlegu í Bolungavík.
Og svo afla þeir máske helmingi
meira en áður. Eitthvað kemur þar
upp í hafnargerðarkostnaðinn. Og
svo eykst útgerðin í Bolungavík
sjálfri stórkostlega. Gullkistu
Þuríðar sundafyllis er upp lokið til
fulls, og úr henni ausa menn eftir
vild. Efnahagur þorpsbúa batnar.
Hagur þjóðarinnar batnar um leið,
því þarna hefir hún byggt sér nýtt
og traust vígi í baráttu sinni fyrir
tilverunni.
Það hefir verið haft það lag við
hafnarbæturnar í Bolungavík, sem
jafnan reynist dýrast og ófarsæl-
ast, að veita svo lítið fé til verksins
á hverju ári, að sama sem ekkert
miði áfram, og það sem gert er
liggi undir skemdum. Brimbrjótur-
inn í Bolungavík hefir því oft bilað
vegna þess, að ekki var hægt að
ganga frá honum öðruvísi en illa,
og berskjölduðum fyrir áhlaupum
reginbrims. Og enn er þetta mann-
virki, sem nú er orðið all-mikið, í
stórhættu þegar mikið hafrót kem-
ur. Það þarf að bylta þúsundum
smálesta af grjóti í sjóinn utan við
garðinn honum til hlífðar, svo að
öldurnar brotni áður en þær skella
á honum. Og nóg er grjótið til rétt
við hendina, í Traðarhyrnu, og auð-
velt að koma því út á sinn stað.
Til flutningsins þarf ekki annan
kraft en hallinn skapar — tvö-
falda sporbraut, þar 'sem tómir
vagnar eru dregnir upp af þeim
hlöðnu, sem renna niður brekkuna.
Það er svo mikill sandur þarna á
sjávarbotni, að hann mun fljótt
fylla allar holur í grjótinu og skap-
ast þá af sjálfu sér eyri þarna ut-
an við garðinn. Svo þarf að lengja
brimbrjótinn, smíða hafskipa-
bryggju og bátabryggjur innan við
hann og hlaða skjólgarð innan við
höfnina til þess að varna því að
hún grynki af sandi.
Þegar þetta er fengið, þá hefst
frægðarsaga Bolungavíkur.
BOLUNGAVlK er betur sett um
landnytjar en margir aðrir staðir
4 Vesturlandi, því að þar eru all
víðáttumiklar graslendur, bæði í
dölunum upp frá víkinni og þó
sérstaklega í Skálavík. Þarna er
því hægt að hafa svo mikil kúabú,
að nægileg mjólk mundi verða
handa öllum þorpsbúum. Þar skipt-
ir í tvö horn og um ísafjörð, því
að þar er mjólkurskorturinn eitt
af aðaláhyggjuefnum bæjarbúa, og
sér enginn ráð til að bæta þar úr
svo að fullnægjandi sé. Það er ó-
gaman að búa í sjávarþorpum, þar
sem engin mjólk fæst, en verst
kemur það niður á uppeldi barn-
anna. Bráðum búa allir í nýtísku
húsum í Bolungavík og hafa nóga
mjólk. Þar alast þá upp nýir sjó-
menn, sem verða enn hraustari
heldur en feður þeirra, og eru Bol-