Lesbók Morgunblaðsins - 05.12.1943, Blaðsíða 6

374
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
hans var vandi, að grímuklæða
tilhneigingu til viðkvæmni með
ofsareiði.
,,Gamli vindbelgurinn þinn,“
hreytti hann út úr sér gegnum
vindilreykinn. „Ég held þú sért
vitlaus. Ég sagði þér að fara
heim, Bushrod. Svo að frú Lucy
sagði þetta; var það ekki? Jæja,
við höfum ekki haldið skildinum
sérlega hreinum. í síðastliðinni
viku voru tvö ár liðin frá því
hún dó. Hver andskotinn er
þetta! Ætlarðu að standa hérna
í alla nótt og gagga eins og
gæsarsteggur ?“
Nú heyrðist aftur í eimpípu
Íestarinnar. Hún var í svo sem
mílu fjarlægð.
„Hera Robert!" sagði Bush-
rod gamli og lagði hendina á
töskuna, sem bankastjórinn hélt
á. „í hamingjunnar bænum,
takið ekki þessa tösku með yður.
Ég veit hvað er í henni. Ég var
í bankanum um leið og þér.
Þessi taska varpar vanvirðu á
Weymouth-nafnið. Uerra Ro-
bert! Þér getið dreþið þennan
gamla negra, ef þér viljið, en
takið ekki þessa tösku með yður.
Ef ég fer einhvern tíma yfir
Jórdan, hvað á ég þá að segja,
þegar frú Lucy spyr mig:
Bushrod gamli, hvers vegna
hugsaðirðu ekki vel um Robert?“
Robert henti frá sér vindlin-
um. Bushrod gamli bjóst víð
öllu illu. En ef heiður Wey-
mouth-ættarinnar átti að falla,
þá vildi hann falla með.
Bankastjórinn talaði og Bush-
rod varð steinhissa. Röddin var
mildari: „Bushrod," sagði hann
lægri röddu en venjulega, „þú
ferð út fyrir allan þjófabálk.
Svo þú veizt, hvað er í þessari
tösku? Löng og dygg þjónusta
þín er dálítil afsökun, en —
farðu heim, Bushrod — segðu
ekki orð í viðbót."
En Bushrod þreif í töskuna,
alls óskjáifhentur. Ljós lestar-
innar lýstu upp svæðið. Allt
var að komast á' tjá og tundur.
„Herra Robert! Látið mig fá
töskuna. Ég hef rétt til að tala
við yður á þennan hátt. Ég hef
þrælað fyrir yður allt frá barn-
æsku. Ég var þjónn yðar í stríð-
inu, þangað til við börðum á
Norðurríkjamönnunum og hrökt-
um þá norður á bóginn. Ég var
í brúðkaupinu yðar, og ég var
ekki fjarri, þegar frú Vesey
fæddist og börn hennar. Þau
bíða á hverju kvöldi eftir því,
að Bushrod gamli komi heim.
Ég hef verið meðlimur Wey-
mouth-fjölskyldunnar að öllu
leyti — að undanskildum litar-
hætti og titlum. Það verður ekki
langt, þangað til við hittum frú
Lucy og verðum að gera reikn-
ingsskil gjörða okkar. Það verð-
ur ekki við því búizt, að gamli
svertinginn segi meira en það,
að hann hafi gert allt, sem h-ann
hafi getað, fyrir fjölskylduna,
sem átti hann. En meðiimir
Weymouth-fjölslíyldunnar, þeir
verða að segjast hafa lifað
hreinir, óttalausir og óflekkaðir
á mannorði. Látið mig fá tösk-
una, herra Robert. Ég ætla að
fara með hana í bankann og
læsa hana inni í peningageymsl-
unni. Ég ætla að hlýða fyrir—
skipunum frú Lucy. Sleppið
töskunni, herra Robert!“
LESTIN var stönzuð. Menn
alnboguðu sig áfram. Tveír
eða þrír syfjaðir farþegar
komu út. Lestarstjórinn sveifl-
aði ljóskerinu og kallaði á ein-
hvern: „Sæll, Frank!“ Bjöllu
var hringt, lestarstjórinn kall-
aði: „Allir inn í lestina!“
Robert sleppti töskunni. Bush-
rod gamli þrýsti henni að
brjósti sér eins og maður fyrstu
stúlkunni, sem hann verður ást-
fanginn af.
„Farðu með hana, Bushrod,“
sagði Robert og stakk höndun-
um í vasann. „Og láttu málið
niður falla! Þú ert búinn að
segja næsta nóg. Ég fer með
þessari lest. Segðu William. að
ég komi aftur á laugardaginn.
Góða nótt!“
Bankastjórinn gekk inn í
lestina. Bushrod gamli stóð enn
kyrr og faðmaði að sér hina
dýrmætu tösku. Hann lygndi aft-
ur augunum, og varir hans
bærðust í þökk til himnaföður-
ins fyrir að hafa bjargað heiðri
Weymouth-ættarinnar. Hann var
viss um, að Robert kæmi til
baka, úr því að hann hafði sagt
það, því að menn af Weymouth-
ættinni sögðu aldrei ósatt.
Svo hélt gamli maðurinn á-
leiðis til bankans með töskuna.
EFTIR ÞRIGGJA stunda
ferðalag fór Robert út úr lest-
inni. Hann gat greint mann, sem
beið á stöðvarpallinum, ekil og
vagn með 5 eða 6 veiðistöngum.
„Þú ert þá kominn, Bob,“
sagði Archinard dómari, vinur
Roberts og gamall skólafélagi.
„Það verður ágætt veiðiveðuv
Mig minnir, að þú segðir —
hvað, ertu ekki með þetta?“
Bankastjórinn tók af sér liatt-
inn og strauk gráa lokkana.
„Gott og vel, Ben. Sannleik-
urfnn er sá, að firnadjarfur,
gamali negri sem er í eigu fjöl-
skyldu minnar, eyðilagði ráða-
gerð mína. Hann elti mig niður
á brautarstöðina. Honum geng-
ur gott eitt til, — og ég viður-
kenni, að hann hefur á réttu að
standa. Einhvern veginn hefur
hann fengíð nasasjón af því,
hvað ég var að pukrast með,
þótt ég fæli það í peninga-
geymslu bankans og læddist með
það út um miðnætti. Ég býst
við því, að hann hafi séð, að ég
hef verið óstöðugri á svellinu en
sæmir aimennilegum manni."
„Ég ætla að hætta að drekka,“
sagði Robert loksins. „Ég sé
bað að maður getur ekki haldið
því áfram og verið um leið það,
sem maður vill vera, — hreinn,
óttalaus og óflekkaður á mann-
orði — eins og Bushrod gamli
sagði.“
..Já, ég verð að játa það,“
sagði dómarinn hugsandi um
leið og hann steig upp í vagn-
inn, ,.að gamli negrinn hefur
nokkuð til síns máls.“
,,Já,“ sagði Robert daufur í
dálkinn, ,.og samt voru í þessari
tösku tvær heilflöskur af betra
whisky en nokkurn tíma hefur
runnið um kverkar nokkurs
manns.“
Varið ykkur á vatninu sem
sefur.