Lesbók Morgunblaðsins - 10.09.1944, Blaðsíða 3

IÆSBÓK MORCÍUNBLAÐSINS
ÖD5
lá að vatnið færi í vjelarnar og
stöðvaði þær. En þó var verst að
komast upp hinum megin. Þar var
bratt og jarðvegur svo gljúpur að
nærri hafði að hjólin fcstust þar.
Samt gekk yfirförin slysalaust.
Þarna töfðumst vjer klukkustund,
en það gerði ekkert til, því að áj
meðan var Búðaós ekki fær.
★
BÚÐAÓS eða Ilraunhafnarós,
eins og hann mun heita rjettu nafni,
mjTidast þannig, að dálítil vík
skevst inn austan við Búðir og fcll-
ur Hraunhafnará í botn he'nnar og
cru þar leirur. Með flóði gengur
sjór upp í ána og verða bílar því að,
sæta sjávarföllum til þess að kom-
ast yfir ósinn. Er að þessu mikið
óhagræði, en skamt mun nú þess að
bíða. að bílar ]>urfa ekki að leggja
í ósinli, því að nýr vegur er í smíð-
um nokkru ofar, frá heiðarsporð-
inu og skáhalt yfir mýrlendið þar
fyrir austan.
Ósinn' var um það bil að verða
fær, þegar vjer komum að honu.m
og voru bílar að byrja að leggja í
hann. Djúpt var á þeim fyrstu, svo
að lengi var tvísýnt hvort þeir
mundu komást yfir, því að vaðall-
inn er nokkuð breiður og farvcgir í
hann hingað og þangað.
Skuggsýnt var orðið er vjcr
íögðum í ósinn. Undir þokunni í
fjallinu sást ljós. Þar hafði fólk
tjaldað í grænum hvammi og hafði
nú kveikt hjá sjer. Friður og ró
ríkti þarna yfir láði og legi, og var
kvöldkyrðin ekki rofin af neinu
nema skvampinu í bílunum og köll-
um bíistjóranna, er þeir hrópuðit
hvatníngarorðum eða viðyörunar-
orðúm hver til annars. Áfram rnjök-
úðust bílarnir, tóku stundum dýfut?
svo að aurskarirnar voru í kafi, en
skriðum samt áfram, því að botninn
var góður. Að lokum voru allir
komnir yfir og hrósuðu þá margir
happi, en sumir sögðu:
„ójá, þessu er nú lokið, en hún
Fróðárheiði er eftir“.
Nú liggur vegurinn upp til heið-
arinnar, en finnn sinnum urðunl
vjer enn að fara yfir ána, því að
hún rennur þarna í ótal hlykkjum
og krókum.
Vcgurinn liggur upp Fróðárheiði
rjett fyrir austan Axlarhyrnu og cr
brattur þegar í stað, en góður yf-
irferðar. I neðstu brekkunum skell-
ur þokan á oss, dökkgrá og þvöl,
og þyknar óðum eftir því sem ofar
dregur. Ljósker bílanna eru tendr-t
uð, en þau verða villuljós. Þokati
er svo þykk, að Ijósin ná ekki að
rjúfa hana, heldur skapast líkt og
rosabaugur rjett fyrir framan
hvern bíl. Og það er hálf drauga-
iegt að sjá þessa glampa frá bíl-
unum á iði í þokuhafinu.
„Það hefir nú löngum þótt reimt
hjerná á henni Fróðárheiði“, segir
einhver. „Margir hafa orðið hjer
úti og þeir villa fyrir vegfarend-
-um“.
„Segðu okkur nokkrar drauga-
sögur af heiðinni“, biðja margar'
raddir í senn.
„Þær eru allar eius. Þær eru unii
menn. sem villast og hrapa fyrir
björg. Leiðirnar eru tvær suður af
heiðinni, önnur um Kambskarð og
hin hjerna, og skiftast á miðri heiði.
Ef hríð er, og menn taka skakka
stefnu, hvora leiðina, sem þeir ætla,
ganga þeir fyrir hamra, eða falla í
gljúfur. Einu sinni var maður á
ferð að vetrarlagi og var ríðandi.
llann ætlaði að fara Kambskarð.
Mojluhríð var á og sá ekkert fram,
undan. Maðurinn viltist. Skyndi-
lega nemur hesturinn staðar og
verður honum eigi þverfótað. Mað-
urinn fer þá af baki og ætlar að
teyma hann, en hesturinn stóð kyr
í sömu sporum. Þá fauk í manninn.
llann vafði beislistaumunum um
hönd sjer og rykti í. Hesturinn rykti
í á móti. Við það slitnuðu taumarnir
og þar skildi með þeim. Ilesturinn,
kom fram með slitið beislið og var
þá farið að leita að manninum.
Slóð hestsins var rakin fram á
hamrana á Knarrarhlíð. Þar hafði
bann staðnæmst fremst á brúninni,
sjeð hættuna, en maðurinn sá hana
ekki. Og lík hans fanst limlest og
sundurhöggvið undir björgunum og
voru slitrin af beislistaumunum enn
um aðra höndina“.
Bíllinn tekur ofurlítinn hnykk
og steypir sjer svo niður í eitthvert
gil. Það verður hljótt í honum um
stund. Svo skríður hann upp úr
gilinu aftur. Þá tekur annar til
máls:
„Jeg þekti einu sinni mann, sem