Lesbók Morgunblaðsins - 14.10.1945, Side 14

494 ^ ' 7 i*:-'IP3l4
Kunnugir finna gaman og alvöru
í þessu, og dettur í hug nágranni
Björns.
„Ungur má en garnall skal.“
Það er enginn kvíði, en aðeins
heilbrigð hugsun í þessari stöku:
Einn spáir ellin há
eins og þráfalt sker.
Að jeg sje þá og .þegar frá
og þurfi að gá að mjer.
Svona minntist hann æskunnar
og ellinnar án saknaðar eða kvíða:
Æskan er ljett á allan hátt
en aldurdómur þungur.
Skallinn ber og skeggið grátt.
Skárri var jeg ungur.
Þetta skrifar Björn meðal ann-
ars í brjefi til Jóhanns sonar síns,
sem fór utau:
Fengi jeg vængi af fuglum þeim
sem firðar sjá af grúa
skyldi jeg út um allan helm
á einum degi fljúga.
En svo mjer haldið forlög íast
fá með valdi sínu.
'Jeg má aldrei út skyggnast
af jarðtjaldi mínu.
Þarna kemur fram löngun, til
þess, að sjóndeildarhringurinn
væri stærri.
Þegar líkamskraftarnii’ þverra.
þá er eðlilegt að trúmaðurinn þrái
að losast úr þessum dvalarheimi og
komast á „lífsins land“, því kveð-
ur hann á þessa leið:
I þungu skapi þankinn er
þrái vina íundinn.
Löngu er farið að leiðast mjer
hvað lengi er sálin bundin.
Daprast sjón og sinnið með
svona er allt á förum.
Þctta fæst ci lcngur Ijeð,
þó lýsi daufuni kjörum.
Og enn kveður hann:
Burðir Iæðast burt frá mjer
bestu gæðum rúinn.
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
llálfníræður orðinn er
eins og skræða fúinn.
Lúinn þykist líkaminn
og langar ofaní kistu.
Sálin er við sama enn
sem hún var í fyrstu.
Það er auðheyrt á eftirfarandi
vísu að hún er kveðin af Ijettlynd-
um og glaðværum manni að upp-
lagi, þó mótlætið sje farið að
beygja hann.
Jeg þó hjari í sorgarsæti
svona er náttúran,
minnst þá varir kviknar kæti
og kemur uppundan.
Sá er þetta skrifar, komst í góð-
aiukunningsskap við gamla mann-
inn fyrir nokkrum árum. Honum
þótti ganmn að ýmsu rusli sem jeg
þá var að safna og skrifa upp, en
hann batt jafnóðum inn. Þá var
það einhverju sinni, að hann lán-
aði mjer, svo lítið bar á, ýmislega
tækifæriskveðlinga sína, auðsjáan-
lega nýskrifaða eftir minni, og
sagði mjer þá um leið tildrög
margra þeirra. Hefi jeg nú því ver
gleymt sumum. Björn gamli hefir
víst aldrei hirt um, að skrifa eða
safna saman í eitt ljóðum sínum,
eins og faðir hans og afi gerðu,
sjera Björn, og sjera lljálmar.
Ljóðasöfn þeirra eru hjá Birni
gamla með eigin hendi höfundanna,
en jeg á afrit af þeim. Beiddi Björn
mig þess, að Játa vísur sínar ekki
koma fyrir almenningssjónir, fyrr
en liann væri andaður. Miklu fleiri
tækifærisvísur eftir Björn gæti jeg
tilfært hjer, en nú hefi jeg gert, en
læt þó við þetta lynda.
Miðdalsgröf 28. jan. 1907.
H. J.
(Björn dó 2. nó*r. 1908 fullra 99
ára að aldri). ■

Úr sumarferðaliigi
Framh. af bls. 490.
inn og nefnist Harastaðaklif. Áður ^
lá reiðvegur yfir klifið og er þar
bratt að fara svo að ekki þótti
rjett að láta bílveginn fylgja reið-
veginum þar. — Þess vegna var
sprengt fyrir honum framan úr klif-
inu. Þar er blágrýti, og þvílíkt
grjót! Alt saman í ferhyndum stuðl-
um. Eru suínir eins og stoðir, alveg
ferstrendir, en aðrir eins og borð,
misjafnlega breið og þykk. Eu
merkilegast er þó það, að allir flet-
irnir eru svo sljettir sem þeir væri
nýheflaðir. Seinna komst jeg að því,
að í þetta klif hafa menn áður sótt
legsteina. Ilefir þáð þótt handhægt
að þurfa ekki annað en klappa á
þá letur eins og þeir komu fyrir.
Það væri ekki ónýtt ef Reykjavík
ætti slíka grjótnámu, því að stein-
ana mætti nota í gangstjettir eius
og þeir eru.
Tveir Frakkar töluðust við.
Annar: Mjer skylst á öliu, að þú
hafir átt langt samtal við M.
Bourque í gærkveldi.
Hinn: — Já, þegar jeg fór gat
hann varla hreyft handleggina fyr-
ir þreytu.
★
Dómarinn: — Þjer fáið fimmtán
ára fangelsi.
Sakborningurinn: —Já, en dóm-
ari góður, jeg er orðinn svo gamall,
að það er engin von til þess, að
jeg lifi svo mörg ár í viðbót.
Dómarinn: — Ilafið þjer engar
áhyggjur út af því, þjer gerið bara
yðar besta.
i