Lesbók Morgunblaðsins - 05.05.1946, Blaðsíða 12

216
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
„aukagetu“, svo að þeir gteti
drukkið fararheilla skál mína.
Þeir fengu það. Þá sagði skrifar-
inn að það væri venja að láta fylgd
armanninn fá einn real fyrir fóðri
handa hestinum og annan fyrir sig,
svo að hann gæti haft með sjer
vasapela, og..........Þá flýði jeg
af hólmi og leitaði skjóls í herbergi
mínu.
Klukkan sex næsta morgun var
jeg ferðbúinn. Einni stundu síðar
kom leiðsögumaður til þess að vita
hvort hann ætti virkilega að koma
með hestinn. Klukkan átta braust
jeg inn á borgarstjórann, sem var
steinsofandi, til þess að herma upp
á hann að hann hafði lofað að sjá
um að matur væri til handa mjer
í dögun. Hermaður var sendur á
stað til að rannsaka málið. Aftur
kom hann og sagði að matreiðslu-
maður væri ekki vaknaður. Klukk
an níu kom reiðskjótinn, ójárnað
og ótamið flókatryppi, litlu stærra
en asni. Við hann var lagt kjálka-
laust ólar beisli, og á honum var
hnakkpúta með stórum trjeístöð-
um.
Þegar jeg kvaddi borgarstjór-
ann sagði hann:
— Þjer skuluð ekki kvíða neinu.
Jeg skal síma til landstjórans í
Corongo og borgarstjórans í Huay
las, og biðja þá að síma til yfir-
valdanna í Huaráz. Alt í lagi, sen-
nor, stjómin mun sjá um alt.
Klukkustundum saman klifruð-
um við upp fjöllin, alt upp undir
snælínu og þar var hríðarveður og
kuldinn svo napur að hann nísti
mig og beit. Bykkjan mín var svo
veimiltítuleg, að jeg átti von á því
á hverri stundu að hún mundi
detta með mig. Og svo lítil var hún,
að jeg rak altaf ístöðin í hnjesbæt-
urnar á henni. Að lokum hall^ði
þó undan fæti niður í dal nokkurn,
og örþreyttur og illa iil reika helt
jeg innreið mína í Corongo. Um
þann stað sagði Stevenson fyrir
einni öld: „Coronga er áreiðanlega
viðbjóðslegasta Indíánaþorpið, sem
jeg hefi komið í“. Það er óbreytt
enn.
Borgarstjórinn sat þar í moldar-
kofa og þar var sími. En hann
hafði ekki fengið neitt skeyti frá
Cabana. Þar sem símskeyti kosta
„yfirvöldin" ekkert, hafði jeg leyft
XXI. Hjá
UM miðjan dag komum við til
Huaylas. Mjer hafði verið sagt
mikið af ágæti þess staðar, en hann
reyndist eins og hvert annað fjalla
þorp um þessar slóðir. „Don Ric-
hardo“ var helsti kaupmaðurinn
þar, dvergur og átti að héita hvít-
ur. Hann rak líka nokkurs konar
veitingahús, þar sem verðlag var
eins og á dýrasta gistihúsi í New
York. Borðstofan var húsagarður
milli hesthúsa, og maturinn kom
seint og síðar meir út um gat á
húsveggnum. Jeg var settur í hálf
gert kjallaraherbergi, og hinir
góðu íbúar höfðu sjer það til gam-
ans að kalla til mín svívirðingaf-
orðum inn um gluggann, og kasta
inn moldarhnausum og steinum.
Það var hið sama innræti, sem læt
ur men$> hafa gaman af sorgleg-
ustu aflaurðunum við nautaat, eða
fær fullnægingu við það að hrekkja
volaða vesalinga. „Taco“ kom sein
ast mjer til hjólpar. Hann var Jap
ani og aðalþjónn Don Richardo,
eini gáfaði og siðmentaði maður-
inn, sem jeg hafði hitt síðan jeg
fór frá Huamachuco.
Ráðgert var að leggja á stað
snemma næsta morgim, en þá sat
fylgdarmaður minn á knæpu og
var ókominn klukkan tíu. Jeg fór
að bera mig illa út af þessu; því að
löng leið var fyrir höndum, en eng
inn sinti því. Þá kom alt í einu
mjer 'að buast við að borgarstjór-
inn í Cabaha mundi efna loforð
sitt. En nú var jeg kominn þarna,
og borgarstjórinn varð nauðugur
viljugur að fara með mig heim til
sín. Löngu eftir að jeg kom þang-
að færði sóðaleg kerling mjer
graut, og var það fyrsta lífsnær-
ingin sem jeg fekk þann daginn.
lækni
hvítur maður, með leðurhúfu og á
reglulegum stígvjelum, og kvaðst
vera þingmaður þessa hjeraðs.
Þegar hann heyrði í hverjum nauð
um jeg var staddur, skrifaði hann
brjef til læknisins í Caraz um það
að láta mig fá sjúkrahúsvist. Þessi
læknir hjet dr. Luis A. Phillips. Og
svo rak hann hinn drukna fylgdar
mann minn á stað með harðri
hendi.
Jeg hlakkaði svo sem ekkert til
þess að koma til Caraz, bjóst við
að þar væri svipað og annars stað-
ar. En það hækkaði á mjer brún-
in er við komum fram á háls nokk
urn og við blasti fögur_ sljetta á
bökkum Santa-árinnar, og mörg
hundruð fallegra húsa með aldin-
görðum umhverfis og grænum
grundum, en yfir gnæfðu snætypt
Cordillafjöllin.
íbúarnir þarna voru hvítleitir á
höngnd, en blóðið í þeim var víst
dökt. Þegar jeg kom að húsi lækn-
isins, hitti jeg konu hans. Hún var
vel til fara og siðmentuð að ytra
útliti. En umhverfið skapar menn
og hún var lítt frábrugðin öðrum.
Hún svaraði mjer kuldalega að
læknirinn væri ekki heima og hún
neitaði mjer algerlega um það að
koma inn og bíða eftir honum. Það
var þá ekki um annað að gera fyr-
ir mig en bíða úti. Hópuðust nú að
mjer óþrifalegir krakkar og höfðu