Lesbók Morgunblaðsins - 01.07.1951, Síða 4

336
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
þetta: öll þau einkenni sem jeg hef
minst á, hjer í þessu erindi mínu,
eru engan vegin einkennandi fyrir
krabbamein, og stafa venjulega af
öðrum góðkynja sjúkdómum, en
þar sem illkynjaðar meinsemdir
geta lýst sjer á þennan hátt, ættu
menn að hafa þau í huga og um-
fram alt að draga ekki að fá úr því
skorið hvers kyns sjúkdómurinn er,
þar til ef til vill alt er komið í óefni.
Besta ráðið til að losna við ástæðu-
lausan ótta er læknisskoðun.
Jeg vona að jeg hafi ekki hrætt
fólk um of með þessum orðum mín-
um, en gætu þau orðið til þess að
krabbamein fyndist á byrjunar-
stigi, þó ekki væri nema hjá ein-
um einasta manni eða konu, þá er
tilgangnum náð.
t t t
Sannleikurinn er sa?na bestur
UNGUR maður hafði lent á glapstig-
um og var settur í fangeisi. Þá fell
honum allur ketill í eld og hann var
viss um að hann ætti sjer ekki fran-
ar viðreisnar von. Hann talaði um
þetta við fangelsisprestinn.
— Þú getur byrjað nýtt líf og þjer
mun ganga vel ef þú rækir boðorð
guðs, sagði presturinn. Umfram alt
verðurðu að gæta þess að segja altaf
satt.
Skömmu eftir að ungi maðurinn
losnaði úr fangelsinu, sótti hann um
atvinnu. Forstjóri fyrirtækisins spurði
hann spjörunum úr um æviferil hans,
og ungi maðurinn sagðist vera ný-
kominn úr fangelsi.
Forstjórinn rauk upp bálvondur.
— Og heldur þú að við viljum hafa
tukthúslimi hjer?
Ungi maðurinn roðnaði og sagði að
hann hefði lofað fangelsisprestinum
því að segja altaf satt.
Þetta kom við hjartað í forstjóran-
um. Og nú spurði hann í mýkri tón:
— Þú hefir kannske lofað honum
því líka að gerast heiðarlegur maður
í einu og öllu.
Pilturinn játti því.
— Þá dettur mjer ekki í hug að
setja fyrir þig fótinn, mælti forstjór-
inn. Þú skalt fá vinnuna.
(D*r Volksbote, Innsbrueh).
NAFNTOGAÐASTI
BLEKKINGAMAÐUR
LISTDÓMARARNIR í Haag sögðu
um Hans van Meegeren að hann
væri enginn listamaður, hann væri
hálfgerður fúskari í málaralistinni
og hann mundi aldrei verða fræg-
ur. Þessu reiddist Meegeren óskap-
lega og hann hjet því að hefna sín.
Hann hjet því að láta listdómarana
verða sjer til skammar.
Þetta var árið 1928 og hann var
þá 38 ára gamall. Hann fluttist frá
Amsterdam og settist að í Nissa.
Þar ætlaði hann að koma hefnd-
inni fram, en hann gat ekki haft
neinn í ráðum með sjer, því að
fyrirætlan hans var óheiðarleg.
Hann var fátæklega til fara, en
hann kom á hvert málverkaupp-
boð og har.n keypti ýmsar lítil-
fjörlegar myndir frá 17. öld. Hafi
nokkur veitt honum athygli, þá
hefir það helst verið fyrir það, hvað
hann gæti verið vitlaus að safna að
sjer slíkum einkisverðum mál-
verkum.
En heima í vinnustofu sinni skóf
hann málninguna af málverkunum
og rannsakaði litina vandlega. Og
svo keypti hann alveg sjerstaka
liti og fekk sjer málarapensla af
sömu gerð og notaðir voru á 17.
öld. Hann hafði einsétt sjer að
íalsa gömlu meistarana, og hann
vissi að þá var allur varinn góð-
ur. Þá þýddi ekki annað en nota
sömu liti og þeir höfðu notað og
samskonar pensla. Og nú kom það
sjer vel að fangamark hans var
J. v. M. (í Frakklandi breytti hann
Hans í Jan), alveg hið sama og
fangamark hins löngu liðna meist-
ara Jan Vermeers. Hann mintist
þess að meðan Vermeer var á ífi,
vildi enginn líta við málverkum
hans og listsalar höfðu reynt að
koma þeim út undir því yfirskyni
að þau hefði verið máluð af Peter
de Hooch. En nú var Vermeer orð-
inn frægur og málverk hans í
geypiverði. Og listfræðingar skildu
ekkert í því, að ekki fundust nema
37 myndir, sem hann hafði málað.
Hann hlaut að hafa málað miklu
fleiri myndir. Hvar gátu þær ver-
ið niður komnar? Ef til vill komu
þær smám saman fram í dagsins
ljós.
Og nú var það „fúskarinn" Hans
v. Meegeren, sem ákvað að láta
þær koma fram í dagsins ljós.
Það vakti stórkostlega hrifningu
og undrun í listaheiminum árið
1937 þegar það frjettist að í París
hefði komið í leitirnar málverk
eftir Vermeer, sem enginn hafði
vitað um áður. Þessi mynd hjet
„Lærisveinainir í Emaus“. Sag-
an, sem fylgdi þessari frjett og