Lesbók Morgunblaðsins - 23.09.1951, Blaðsíða 6

434
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
að hafa þrjú sæljón í þetta skifti, en
stakk upp á því að hann skyldi koma
með björninn á næst' dansleik.
Kvöldið sem veisla. átti að vera
var Durov alveg úttaugaður, því að
hann hafði ekki sofið í margar næt-
ur af áhyggjum. Jeg gaf honum þvi
vænan drykk af whisky til þess að
hressa hann.
Við röðuðum gestum upp að vegg
inst í danssalnum og siöktum ljósin.
Og rjett á eftir kemur lítið.jólatrje
ljósum skreytt inn í hinum enda sal-
arins og var eins og það svifi í lausu
lofti, nema hvað undir því var líkt
og skeggfótur. Svo var kastljósi beint
á það og þá sást að þar kom Lyubn
með trjeð standandi á trýninu. Á
eftir henni komu Misha og Shura og
bar önnur bakka með vínglösum en
hin kampavínsflösku. Durov tók
flöskuna, helti á tvö eða þrjú glös og
rjetti gestunum. Siðan setti hanr.
flöskuna sjer á munn og tæmdi hana
i einum teyg — ->n til þess hafði ekki
verið ætlast.
Sæljónin ljeku listir sinar, heldu
knöttum í jafnvægi, skriðu upp tröpp
ur og ljeku jafnvel jólasálm á har-
r- rikuna. Þegar sýningunni var lok-
iö, .'■neri Durov sjer að áhorfendum,
hneigði aig djúpt, og !eið út af. Sæ-
Ijónin biðu dálitla stund eftir frekari
fyrirskipunum. Svo þustu þau að
-•ínum, skoðuðu hann i
1 . g ærðust svo.
•«t beint inn í gestahóp-
inr i.yuba lagði leið sína niður 1
eldhús. on jeg fór að fást við Shura
(af því að hún var sú eina sem beit
ekki) og gat flæmt hana inn í rang-
alann.
Þo'»ar jeg hafði lokað hana inni
þar . nún átti að vera, heyrði jeg
mikir-> hávaða neðan úr eldliu.'i, sæ-
l.ió" "enja, kvenfólk æpa og bölvað
! ó rni á þýsku Je," flýtti mjer
Jongað og kormi allar matreiðslu-
stúlkurnar eins og fjaðrafok á móti
mjer, en austurriski matreiðslumað-
urinn hoppaði uppi á eldhúsborðinu
og Lyuba hentist í kringum borðið
öskraði eins og blótneyti og velti þar
öllu um koll. kolakörfum, stólum og
Z~ 'onmetisdöllum. Matreiðslumaður
var með steikarpönnu á lofti og ætl-
nð'i að lemja Lyuba á trýnið. Hún
virtist hafa gaman að þessu, því að
í hvert skifti sem höggið reið, skaust
hún undan og rak upp siguróp.
Þegar matreiðslumaðurinn sá mig
æpti hann: „Reynið að gera eitthvað
í öllum hamingjunnar bænum. Það
er gagnslaust að standa þarna og
hlaeja eins og asni."
Einhvern veginn hafði þetta borist
til aðstoðarmanns Durovs, sem var
að skemta sjer hjá þjónustufólkinu
Hann kom nú og byrjaði á því að
draga Durov út úr salnum. Svo dró
hann upp úr pússi sínu skál með
úldnum fiski. Hann ljet mig halda
undir hendurnar á Durov og lyfta
honum upp, fór svo á bak við okkur,
rjetti fiskskálina í áttina til Lyuba
og rak upp allskonar hljóð líkt og
Durov mundi hafa gert.
Það var eins og við manninn mælt.
Um leið og Lyuba fann þefinn af
fiskinum rendi hún sjer yfir gólfið.
Við hörfuðum þrír undan að stigan-
um upp á loft og selfærðum okkur
upp stigann og hún á eftir. En þegar
hún kom í miðjan stigann fipaðist
henni og hún rann niður á gólf aftur.
Við fórum á eftir henni og jeg hristi
Durov svo að hann skyldi sýnast lif-
andi. — Aðstoðarmaðurinn hampaði
fiskinum og aftur kom Lyuba á eftir
okkur, en það fór á sömu leið. Þegar
hún var komin í miðjan stigann rann
hún niður aftur.
Þjónustufólkið stóð þarna um
kring og allir hrópuðu einhverjar
leiðbeiningar og heilræði. „Náið 1
bursta," kallaði jeg. „Setjið þá undir
hana þegar hún fer að skrika, hún
þarf ekki nema svolítinn stuðning/
Að lokum komumst við upp á loft
og skifti þá engum togum að Lyuba
var komin inn í búrið til Shura. Og
nú snerum við okkur að Misha, sem
hafði verið að leika ýmsar óumbeðn-
ar listir meðal gestanna. Eftir nokk-
urt þref náðum við henni líka, og
svo voru öll sæljónin rekin eftir
rangalanum og út í bílinn og ekið
með þau til cirkuss.
Seinna frjetti jeg að það ferðalag
hefði gengið hálfskrykkjótt. Á miðri
leið hafði Lyuba brölt út úr bílnum.
Nú er það svo á vetrum að flugháit
hjarn er um allar götur Moskva, og
eftir því hentist Lyuba í loftköstum
og bifreiðarstjórinn á eftir henni.
Hún náðist ekki fyr en helmingurinn
af herliðinu í Arbat-hverfi sló hring
um hana og var hún þá komin út að
Moskvaánni.
í sendiherrahöllinni var Durov
einn eftir af þeim, sem áttu að
skemta. Hann var nú raknaður úr
rotinu, en við vorum lengi að koma
honum í skilning um að skemtaninm
væri lokið og það væri mál komið
fyrir hann að fara heim, Hann fekst
þó ekki til að fara fyr en jeg lofaði
að fara með hann í nýa bílnum mín-
um.
Við ókum svo þrír til cirkus og þa
var klukkan orðin þrjú um nótt. Við
tveir hjálpuðum Durov út úr bílnum
og inn í einhvern skála, þar sem flcst
dýrin voru geymd. Þar kom laumu-
legur maður út úr skugganum. Það
var varðmaðurinn. Hann var í loð-
feldi upp yfir eyru.
„Uss“, kom út úr þessari loðnu.
„Hafið lágt, fíllinn sefur.“
Jeg leit spurnaraugum á aðstoð-
armanninn. „Þetta er alveg rjett,'*
hvíslaði hann. „Hann á við það að
fíllinn hefur lagst. Fílar eru ekki
vanir því að sofa liggjandi. Það er
skrítin sjón.“
Nú var kveikt á ofurlítilli týru, og
alveg rjett, þarna lá fíllinn steinsof-
andi og teygði frá sjer alla skanka
— skynsamasta skepnan, sem jeg
hafði sjeð þá um kvöldið.
Við stóðum þarna og horfðum á
hann nokkra stund. En svo heyrðist
glamra í hlekkjum lengra inni í skál-
anum.
„Dushka, hjartað mitt,“ hrópaði
Durov, sleit sig lausan og æddi inn
í myrkrið. Við fórum í humátt á eftir
honum. Jeg sá aðeins óljóst að þar
stóð heljarmikill björn á afturfótun-
um og togaði í járnfesti, sem hann
var bundinn með við vegginn. Hann
veifaði hrömmunum og rykti í fest-
ina.
„Dushka, ljúfurinn minn,“ hróp-
aði Durov og bjóst til að faðma hann
að sjer.
í sömu svifum þreif aðstoðarmað-
ur í hann og heldur hranalega og dró
hann til baka. — „Bölvaður glópur
ertu,“ sagði hann, „þetta er hinn
björninn.“
& W & W
UNG stúlka kom í bókabúð og sagði
við afgreiðslumanninn:
— Fær maður ekki gallaðar bækur
endurgreiddar?
— Það er nú eftir því hver gallinn
er, sagði hann.
— Jeg keypti bók hjerna um daginn
og mjer líkar ekki hvernig hún endar.