Lesbók Morgunblaðsins - 13.01.1952, Side 8

r
8
K LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
LÍNA
Zígeunatangó
- ÁRAMÓTASAGA - ‘
ÞAÐ var gamlárskvöld. Ég hafði
verið á þönum allan daginn frá því
snemma um morguninn. í hugum
okkar er gamlárskvöld kveðju-
stund hinna tólf mánaða, sem eru
að líða í 'skaut aldanna. Og þessir
tólf mánuðir koma aldrei aftur.
Hver mánuður er vinur okkar
eða óvinur. Allt eftir því hvort þeir
hafa fært okkur sorg eða gleði.
Stundum er því þannig farið, að
við munum betur eftir því, sem
okkur er miður gert, heldur en því
góða. Það er eins og við teljum það
góða alltaf sjálfsagt. En á gamlárs-
kvöld er kveðjustundin. Þá þökk-
um við það góða og kveðjum gamla
árið með söknuði. Það var því um
að gera að fegra og prýða allt þenn-
an dag skilnaðarins. Á morgun var
fyrsti nýársdagur og hann mátti
ekkert óhreint sjá. Ég var dauð-
' þreytt. Klukkan var tuttugu mín-
útur gengin í tíu. Enn hafði ég ekki
lokið því, sem ég þurfti að gera.
Ég var húsmóðir og þerna. Allt
' var heimtað af mér. „Mamma,“
sagði ein dóttirin. „Lagaðu kjólinn
á mér.“ Ég hafði einmitt vakað við
að sauma þennan kjól á hana nótt-
ina áður. Og nú ætlaði hún að
■k ^lansa í honum í kvöld. „Mamma,
fi viltu leita fyrir mig að hönzkun-
| um mínum?“ sagði önnur dóttirin.
!t Ég fór að svipast um eftir hönzk-
' unum, fann þá og rétti henni. —
‘ „Mamma, mamma! Hún Lilla er að
! íara út í sparisokkunum mínum.
! Taktu þá af henni.“ Eg gekk á milli,
* stillti til friðar og jcétii hverjuni
Svo kom maðurinn minn heim
með kunningja sína. Hann bað um
heitt vatn og glös. Þeir voru að
kveðja í^amla árið á sinn hátt. Nú
voru þeir farnir aftur út og ég var
orðin ein í húsinu. Það var gott að
fá hvíld. Það er að segja, þegar ég
hafði gert það sem gera þurfti. Enn
var margt eftir. Ég fór upp á loft.
Lagaði teppi á legubekkjum. —
Hreinsaði ösku úr bökkum. Tíndi
upp bréf af gólfi og hengdi upp
föt. Fór svo niður aftur. Hristi upp
púða, þurrkaði af og þvoði upp.
Loks var allt orðið gljáandi og
hreint. Dagsverkinu var lokið
þennan daginn. Nú mátti ég hvíl-
ast. Bezt að hita sér kaffi, hugsaði
ég og setti rafmagnsketilinn í sam-
band. Ég beið á meðan vatnið sauð,
svo hellti ég á könnuna. Það ilmaði
af nýlöguðu kaffi. Svo lét ég bolla
á borðið, settist á stól og byrjaði
að drekka. Þetta var veizla fyrir
mig eina. Enginn hafði tíma af-
gangs handa mér. Ég var orðin
gömul og hafði lifað mitt fegursta.
Á meðan ég var ung og andlitið
hrukkulaust, hreyfingarnar léttar
og mjúkar, þá sóttist eiginmaður-
inn eftir návist minni. Nú var sá
tími liðinn. Það tók því varla nú
orðið að gera sér ómak mín vegna.
Hann vissi alltaf hvar mig var að
finna. „Láttu dæturnar vera þér
til skemmtunar,“ var hann vanur
að segja. „Þú hefur alltaf gengið
undir þeim og slitið þér út fyrir
þær aö nauðsynjalausu." Og það
gat satt verið. En hver getur láð
móður, bótt hún dáist að litlu fiðr-
ildunum sínum, eða þótt hún horfi
hugfangin á ljósu kollana og bros-
andi andlitin? Mér þóttu þær svo
yndislegar, þegar þær voru litlar.
Nú voru þær orðnar stórar og
héldu áfram að vera yndislegar í
mínum augum. Nú sat ég ein r,g
sá þær fyrir mérú huganúm, dansa
rjóðar og hamingjusamar. Ó, já.
Svona er lífið. Maður gerir sitt
bezta og endar svo einmana.
Hávaði frá götunni vakti mig
upp frá hugleiðingum mínum. Ég
s-tóð upp og leit út um gluggann.
Það rigndi. Götuljósin glömpuðu á
rennvotri, malbikaðri götunni og
hellurnar í gangstéttinni virtust
nærri svartar. Það heyrðust hvæs
frá púðurkerlingum hér og þar,
mest í miðbænum. Ljósrákir þutu
með eldingarhraða upp í loftið.
Alla vega lit smáljós tvístruðust og
fellu til jarðar. Ég stóð lengi og
horfði út í rigninguna. Einmana-
skapur og þreyta lögðust yfir mig
eins og mara. Bezt að hátta og
reyna að sofa, ef taugagigtin í
handleggjunum gefur mér svefn-
frið. Fólkið' getur þá þjónað sér
sjálft, þegar það kemur heim, hugs-
aði ég, ekki alveg laus við gremju.
Ó, nei. Það þótti líklega skrítið, ef
ég sæti ekki og biði.
Ég hrökk við. Klukkan sló tólf.
Nú byrjuðu skipin að blása. Mis-
munandi tónar, sumir háir og sker-
andi, aðrfir dimmir og djúpir.
Ég sneri frá glugganum og fór
inn í stofu. Þar var hlýtt og nota-
legt. Ég settist í bakháan hæginda-
stól, út við glugga, án þess að
kveikja, og hallaði mér aftur á
bak. Ég fann hvernig ‘þreytan leið
smátt og smátt úr líkama mínum.
Mildur friður umvafði mig og
vaggaði mér fram og aftur eins og
í mjúkri sæng. Ég heyrði óm af
söng frá næsta húsi. „Árið er liðið
í aldanna skaut og aldrei það kem-
ur til baka.“ Skyldi ég líka v_rJa