Lesbók Morgunblaðsins - 13.01.1952, Page 10

[ 10 >
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
uruar- komu heim úr vinnu, rétti
önnur þeirra mer bref. „Þetta er
frá harmonikkuspilaranum,“ sagði
' hún. „Það er naumast að þú hefur
töfrað hann.“ „Það var hann, sem
töfraði mig,“ sagði ég, sannleikan-
um samkvæmt. Þá fóru stúlkurnar
að hlæja ,en ég fór hjá mér. Ég
var nýkomin úr sveit og þótti ekk-
ert athugavert við að segja sann-
leikann. „Það er engin utanáskrift,“
sagði ég og skoðaði bréfið í krók og
kring. „Þið vitið ekkert hvort það
er tií 'rhín.“ — „Ó, jú. Hann gerði
okkur það skiljanlegt,“ svöruðu
þær og bættu svo við: „Kannske
•< harrn sé að biðja þín.“ Ég opnaði
■! bréfið með skjálfandi höndum. En
|)gð var ekki bónorðsbréf. Það bar
_ekki einu sinni kveðju eða undir-
skrift. Á mjallhvíta pappírsörkina
var skrifað með fallegri rithönd
aðeins ein vísa:
yni íji
Spil Zigeuner, spil min ungdoms melodi.
Engang har jeg elsket, men alt forbi.
Bort fra alle falske kvinder
. Lykke der man aldrig finder
Spil sájeg kan glemme alle minder.
Spil Zigeuner, spil min ungdoms melodi
Spil sá jeg kan glemme had og jalousi,
' So tárefuld var hendes öjne.
v Tim du mig, jeg kender livets lögne.
V
„Þetta er bara vísan við fallega
lagið,“ sagði ég og geymdi blaðið
1 ■ eins og helgidóm. — Ég lét mig
dfeyma um piltinn og lagið hans,
það sem eftir var sumarsins og all-
an næsta vetur, en sá hann aldrei
framar. Oft hef ég heyrt þetta lag
síðan. Alltaf þykir mér það jafn
fallegt og nú var dóttir mín að spila
það. Tónarnir svifu inn í sál mína
þunglyndislegir og minntu á tár.
Það.var líka einhver að gráta ytan
við gluggann. Ég heyrði það svo
vel. Ég leit upp. Utan við rúðuna
var konuandlit ófrítt, stórskorið og
hrukkótt. Munnurinn lá dálítið a
skakk út í aðjra kinnina. Hárið var
'L grátt og iá x lufsuxa um hoi'uð og
háls. Hún grét. Tárin runnu í lækj-
um niður hrukkótta vangana. Þetta
var tröllkonu andlit. Ég kenndi í
brjósti um þessa tröllkonu. „Hví
grætur þú?“ fannst mér ég segja,
þótt varir mínar væru luktar. „Hví
grætur þú? Líklega hefur þú mann
legt hjarta, þótt ásjóna þín sé tröll-
aukin.“ Hún leit ekki á mig, bara
grét og grét. „Komdu inn til mín
í hlýjuna,“ sagði ég. Svo fannst
mér ég rétta út hendurnar í áttina
að glugganum til hennar. Mig lang-
aði til að strjúka tárin af hrukk-
óttum kinnunum og vefja hana
ástúð. Þá leit hún á mig döprum
augum sem færðust nær og nær.
Tónarnir frá píanóinu hækkuðu og
hækkuðu og urðu að óþolandi
kveinstöfum. Þeir voru alls staðar
í stofunni, komu úr öllum áttum og
sameinuðust í eina heild, sefjandi
og dularfullir. Mér fannst ég vera
að deyja. Stofan luktist saman bak
við mig og nýtt útsýni birtist fram-
undan. Há fjöll, skógur og snjór.
Tré stóðu blaðlaus upp úr snjón-
um. Sum til hálfs. Á þeim minni
stóðu aðeins blátopparnir upp úr
fönninni. Ég veit ekki hvort ég var
þarna sjálf eða sá þetta í mörg
þúsund mílna fjarlægð. En ein-
hvern veginn fann ég harmþrungin
augu tröllkonunnar hvíla á mér.
Útsýnin leið áfram. Nýir dalir og
fjöll, alltaf snjór. Sveitaþorp með
litlum kirkjum liðu fram hjá aug-
um mínum. Sleðar með hestum
fyrir á fljúgandi ferð og hvítklædd-
ir menn á skíðum með skotvopn
við hlið. Inn í skóginum á milli
blaðiausra trjánna lá hvítklæddur
maður í snjónum.' Byssa lá við hlið
hans. Þetta var eldri maður, svart-
hærður, örlítið farinn að grána í
vöngum, alskeggjaður og þreytu-
legur. Hann var dáinn. Ég starði á
hann. Allt í einu fannst mér hann
opna augun og brosa þunglyndis-
legu brosi. Guð almáttugur, nú
þekkti ég hann. Það var ekki um
að villast. Hann hafði einu sinni
áður brosað til mín þessu sama
þunglyndisbrosi.
Þetta var draumaprinsinn minn,
sem fyrstur hafði spilað fyrir mig
Zigeunatango. Svo luktust augu
hans aftur og hann lá kaldur í
snjónum. Mig langaði til þess að
æpa en gat það ekki, því augu
tröllkonunnar störðu á mig. Hún
var að mestu leyti hætt að gráta.
Aðeins eitt og eitt tár hrundi niður
vangana, „Hví gerir þú þetta?“
fannst mér ég segja, því einhvern
veginn hélt ég að hún ætti sök á
þessu, sem fyrir mig hafði borið.
Þá var stofan opnuð og kveikt
ljós. „Situr þú þarna alein í myrkr-
inu, góða,“ sagði maðurinn minn,
um leið og hann kom inn. Ég anz-
aði engu, bara stundi. „Hefur þér
leiðst?“ spurði hann vingjarnlega.
Svo sneri hann aftur fram og sagði
við mennina, sem með honum
voru: „Blessaðir komið þið inn og
gleðjið frúna, henni hefur leiðst.“
„Við viljum ekki gera ónæði,“
svöruðu þeir, drafandi röddu. „Þið
gerið ekkert ónæði. Klukkan er
ekki nema tvö. Hún gefur okkur
kaffi. Er það ekki, góða?“ sagði
maðurinn og beindi orðum sínum
til mín. Ég svaraði honum ekki, en
leit út í gluggann. Hún hlýtur að
vera þar enn, hugsaði ég. Ekkert
andlit var á glugganum. Það var
hætt að rigna og rúðurnar farnar
að þorna. Dálítill stormur feykti
til trjágreinunum utan við glugg-
ann, svo þær slengdust á rúðuna.
Ég hrökk saman. Ég reyndi að
standa á í'ætur, en gat það varla.
Ég titraði.
„Ertu veik?“ spurði maðurinn
minn. Þrátt fyrir sljóvgun vínsins
hafði hann tekið eftir því. „Nei,“
stamaði ég og reikaði fram gólfið.
„Við getuin íarið,“ sögðu gest-
irrúr, „ef iruþx er lasin.“ _