Lesbók Morgunblaðsins - 16.05.1965, Síða 9

I ú er kominn sá tími þegar
ríki og baer rjúka upp með andfælurn
eftir vetrarsvefninn og byrja í óða
önn að tæta í sundur götur. Einn
góðan veðurdag eru mættir ferlegir
menn með ferleg verkfæri að plægja
þennan endalausa akur. Líklegast eru
hvergi í viðri veröld grafin önnur
eins fyrn af skurðum miðað við
mannfjölda og í Reykjavík svo að
dæmi sé nefnt. Skolpveitan þarf að
eignast sína skurði og síðan síminn
og þá rafveitan eins og nærri má
geta og þá vatnsveitan og síðast en
ekki síst blessuð ylvolga hitaveitan.
Það má með lagi grafa fimm skurði
í eina götu á einu sumri. Ég þykist
ekki hafa meira vit á þessum hlutum
heldur en kötturinn, og ef fyrrnefnd-
ir aðilar eða verktakar þeirra þykj-
ast þurfa að grafa fimm samsíða
skurði í sama vegarspottann á sama
árinu, þá situr ekki á mér að vera
með ólund. Sjálfsagt mundi allt fara
á ringulreið ef reynt yrði að pota
vatninu og símanum og öllu hinu
hafurtaskinu ofan í sama skurðinn
eða sama stokkinn. Frú Stefanía á
Laufásveginum, sem ætlaði í mesta
meinleysi að hringja á manninn sinn,
fengi vatnsbunu í eyrað; eða maður-
inn hennar í Stjórnarráðinu, sem
ætlaði í mesta meinleysi að kveikja
á lampanum sínum, skolaði niður hjá
rikisstjórninni. Það kæmist allt í háa
loft þykist ég vita, og maðurinn sem
átti uppátækið og lét grafa einn fer-
legan skurð í staðinn fyrir fimrn
pínulitla, hann yrði líklegast hvers
manns kvikindi.
É,
I g átti nokkurn þátt í því að
torvelda Reykvíkingum lífið tvö síð-
ustu árin fyrir stríð; fimmtán sextán
ára pjakkur að leggja djöfullegar
beinbrotsgildrur fyrir borgarana.
Mig minnir ég hafi fengið eina niu-
tíu aura um tímann fyrir kvikindis-
háttinn. Ég get ekki láð mönnum
síðan þó þeir hafi yndi af skurðum.
Það er ógleymanleg stund þegar hús-
ið er umkringt af skurðum. Þarna
gægist húsmóðirin örvita af angist út
um svefnlherbergisgluggann. Þarna
húkir vinnukonuálkan gjörsamlega
ringluð á skurðbakkanum. Og þarna
kemur húsþóndinn eins og þrumu-
ský út um forstofudyrnar og ætlar
út á tröppur, en það eru bara alls
engar tröppur í dag þvi miður, því
að við fjarlægðum þær í þýtið i
morgun.
Þarna kemur löggan á harðastökki
og spyr í fyrsta lagi nærgætnislega
hvort húsbóndinn sé víða brotinn og
í öðru lagi (og ekki alveg eins nær-
gætnislega) hvort við sjáum ekiki að
fólkið sé í svelti. Þá kemur verkstjór-
inn askvaðandi á klofháum bússum,
því að skurðurinn er (hæ, gaman!)
fullur af vatni. Síðan hefst einskonar
ráðstefna þar sem húsbóndinn er
Johnson og verkstjórinn er Kosygin
og aumingja löggan er U Tant. John-
son er á sokkaleistunum og með kúl-
rur á víð og dreif um skrokkinn og
það hefur slitnað niður um hann að
lausir (eins og hann orðar það), en
Kosygin segist aldrei á sinni lífs-
fæddri ævi hafa heyrt annan eins
helvítis munnsöfnuð, og U Tant bið-
ur menn með grátstafinn í kvenkun-
um' að sýna stillingu.
ar á kemur vinnukonan. með
inniskó húsbóndans og vesling% kon-
an hans klöngrast út um forstofu-
dyrnar og byrjar að toga í skyrtu-
lafið hans. Þetta er nákvæmlega eins
og í Berlinarvitleysunni þegar litlu
þjóðirnar byrja í ofboði að toga í laf-
ið á þeim stóru. Johnson sefast nokk
uð við þetta og fer í inniskóna og
YiV£R.r A9 FA«-4y IAILI ?
ætla að láta loka skurðinum eftir
viku til að varðveita friðinn. Síðan
komum við pjakkarnir, stórir og smá
ir, og leggjum planka yfir skurðinn
svo að húsbóndinn komist á kontór-
inn og vinnukonuálkan komist í
mjólkurbúðina og veslings frúin kom
ist á hárgreiðslustofuna þar sem hún
mun andvarpa af mikilli list framan
í aðrar frúr sem lika eru umkringd-
ar af skurðum.
E
l kkert skil ég í Þjóðviljanum
að láta sér detta í hug að kalla Loft-
leiðaflugmenn verkamenn eins og
hann kvað hafa gert í ritstjórnar-
grein fyrir tæplega fjórum vikum.
Morgunblaðið var andaktugt yfir
þessu uppátæki, og mig skal ekki
undra. Það er voðalega hættulegt að
láta svona vitleysu út úr sér. Þetta
situr í fólki eins og fyrirsögnin í
Vísi í fyrra: Menn almennt ánægðir
með skattana. Sannleikurinn er vit-
anlega sá að menn eru aldrei ánægð-
ir með skattana, því að það stríðir
einhvernveginn á móti mannlegu
eðli; og eins verða menn dálítið
gramir (að ekki sé meira sagt) þegar
reynt er að læða því inn hjá mönn-
um með lymskulegu orðalagi að
fimm hundruð þúsund króna flug-
maður sé í sama bát — og eigi þá
skilið sömu samúð að vænta má —
og knappt hundrað og fimmtíu þús-
und króna verkamaður á Eyrinni.
Ef Loftleiðaflugmaður er verka-
maður, þá er Kjartan Thors formað-
ur Dagsbrúnar, Eðvarð Sigurðsson
framkvæmdastjóri hjá Standard Oil
og ritstjórar Þjóðviljans heita Silli
og Valdi. Mér finnst alltaf dálítið
raunalegt þegar greindir menn kom-
ast í þvílíkan æsing eða vilja sýna
þvílíka þjónkun að þeir byrja að
skrifa bull. Loftleiðaflugmenn geta
naumast_ hafa verið hrifnir af þessu
írafári. Ég trúi því ekki að málstað-
ur þeirra sé svo afleitur að þeir
þurfi að fljúga þotunum í
gallabuxum. Og etf ég hefði
haldið áfram að torvelda
Reykvíkingum lífið með djöfullega
upphugsuðum beinbrotsgildrum við
bæjardyr þeirra, þá kynni ég þeim
blaðamönnum litlar þakkir sem
legðu að líku lífskjör mín við skófl-
una og svo mannanna sem sigla loft-
ið.
X rúnaðarmaður minn í versl-
unarstétt segir mér að niu hundruð
króna frönsk sólgleraugu, sem komu
nýlega á markaðinn, renni út „eins
og heitar lummur“. Þau kváðu ekki
getað rispast og ekki geta brotnað,
og lyfsali nokkur sem hefur þau á
boðstólum fullyrðir að þau geti ekki
tapast heldur.
Verðið veldur því að fólk þorir
ekki að líta af þeim.
E
aflan 1 fallinu. Hann veifar hand-
leggjunum og spyr hvort við séum
orðnir band-sj óðandi-hringlandi-vit-
andvarpar af alefli framan í U Tant.
Kosygin vei'ður líka stilltari og hysj-
ar upp um sig bússurnar og segist
inhver kynni líka að hafa
gaman af að heyra nýja skilgrein-
ingu á orðinu voraur (eint.: voma)
sem kom fram á ísienskuprófi í gagn
fræðaskóla, — svohljóðandi:
Vomur: Maður sem er dauður en
veit það ekki.
Þætti mér ekki ótrúlegt, að hún hefði
heyrt huldukonutnar kveða, og ljúflinga
slá hörpu sina í mánaskini á björtum
vetrarkvöldum.
Ströndin norður frá Kaldbak er reka-
sæl. Gtsli Sigurðsson er síðar var kall-
aður „hinn ríki“ ólst upp við Kaldbak,
Eitt sinn, er hann var á ferð um strönd-
ina, sér hann stórt rekatré birtast i brini
löðrinu, og hyggst festa það, svo það
taki ekki út aftur. Skammt frá var sel-
ur, sem fyrir forvitnissakir varð fyrir
trénu og sálgaðist. Gísli nær hvoru-
tveggju á þurrt land. Heldur hann heim
með selinn, en er hann var skamfnt á
veg kominn lítur hann um öxl, og sér
þá mórauða tófu snuðra í brautinni, og
var það hennar hinnsta ferð. Þótti þessi
för í frásögur færandi. Þar var haft að
orði um auðsæld Gísla að 3 höfuð væru
á hverri kinda hans.
—r Jón Sigurðsson var að leita um-
sagna merkra manna um kosningarétt
og kjörgengi til Alþingis, skrifar Gísli
í Bæ, að kjörgengi og kosningarétt eigi
ekki að miða við efnahag, allir hafi
jafnan rétt til áhrifa á þjóðmálin, því
allir séu menn þegnar þjóðTélagsins.
Kolbeinsvík var innsta býli í Árneis-
hreppi. Síðasti bóndinn flutti þaðan
1943. Neðan við hraunið við víkurbotn-
inn er slétt grund, og þar er hið gamla
tún, en þarna er hlýlegt. Yfir víkinni
gnæfa brúnahvöss og ferleg Skreflu-
fjaill og Birgisvíkurhyrna. Úthafið var
Fi-amhald á bls. 10.
18. tbl. 1965
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 9